Nanda van der Zee: In Memoriam 1951-2014 ~ historica met een ander geluid over de jodenvervolging in Nederland

Op 4 mei 2020 sprak koning Willem Alexander op een lege Dam een korte toespraak uit bij de jaarlijkse Dodenherdenking die dit jaar – om reden van corona-virus-besmettingsgevaar zonder publiek. Voormalig verzetskrant (in een ver verleden) Het Parool plaatste op de (digitale) voorpagina van de krant vlak erna een foto van Willem Alexander van dat moment op de Dam met de kop:

“Koning Willem-Alexander kritisch op rol Wilhelmina in oorlog”

De volledige tekst van de toespraak nalezend is hier de opstap naar wat Het Parool als ‘kritiek’ kenmerkt. Willem Alexander steunt bij zijn betoog op de herinneringen van Holocaust overlever Jules Schelvis (1921-2016) die als jongeman leven uit Kamp Sobibor terugkwam:

Wat ik me ook herinner, is zijn verslag van wat er aan de reis voorafging. Na een razzia werd hij samen met zijn vrouw en vele honderden anderen weggevoerd naar station Muiderpoort. Ik hoor nog zijn woorden: “Honderden omstanders hebben zonder vorm van protest toegekeken hoe de overvolle trams, onder strenge bewaking, voorbij reden.” 

Dwars door deze stad. Dwars door dit land. Voor de ogen van landgenoten.

Willem Alexander vervolgt even later – impliciet terugverwijzend naar deze passage – en na een passage over heldenmoed van verzetsstrijders:

Maar er is ook die andere realiteit.

Medemensen, medeburgers in nood, voelden zich in de steek gelaten, onvoldoende gehoord, onvoldoende gesteund, al was het maar met woorden. Ook vanuit Londen, ook door mijn overgrootmoeder, toch standvastig en fel in haar verzet. Het is iets dat me niet loslaat.

Meer zegt hij niet. Wat is nu zijn kritiek op zijn grootmoeder Wilhelmina, het blijft raden….

Zou hij uiteindelijk dan toch Nanda van der Zee (1951-2014) haar boek gelezen hebben uitgegeven in 1997 “Om erger te voorkomen”?  Het boek gaat dat gaat over het vertrek van Koningin Wilhelmina en het voltallige kabinet naar Engeland, en de gevolgen die dit had voor het landsbestuur, de mate van collaboratie van Nederlandse ambtenaren en de hieruit voortvloeiende hachelijke positie van onder meer de Joden in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Reden voor mij om een zes jaar geleden in memoriam voor Nanda van der Zee opnieuw on-line te plaatsen, omdat haar destijds – 1997 – zeer slecht ontvangen kritiek op de rol van koningin Wilhelmina wellicht nu eindelijk een herwaardering kan krijgen. Ik plaats die tekst uit 2014, in de vorm waarin ik deze (onaf en wel) achterliet. Er staat genoeg in (ondersteund met worldcat.org links naar alle genoemde publicaties) om te kunnen bijdragen aan – na 75 jaar vertraging – een voortschrijdend inzicht over de werking van de vernietigingsmachinerie an het Derde Rijk en het brede scala van accommodatie tot collaboratie, niet enkel van fanatieke en wrede fascisten en Nazis maar ook van nette Nederlandse beambten, bestuurders en gezagsdragers.

---

---

Nanda van der Zee: In Memoriam 1951-2014 ~ historica met een ander geluid over de jodenvervolging in Nederland (een tekst in beweging)
[NB dit is een curieus geval… waarbij ik een tekst plaats… die maar niet tot een einde wil komen… dat is niet verbazingwekkend voor hen die de controverses rond Nanda van der Zee kennen… ik heb zeker positieve gevoelens over een deel van haar werk, maar wil ook niet nalaten mij tegenwinds nogmaals door de storm van kritiek te worstelen op haar kernboek “Om erger te voorkomen”, alsook de deels onwelgevallige ontvangst van haar biografie over Presser… nu had ik domweg dit tableau en zijn tekst kunnen weghalen zolang ik niet klaar was, maar door de bijzondere tragische omstandigheid van haar al te vroege dood afgelopen week, is dat iets dat ik liever niet wil doen, omdat de belangstelling voor een verleden persoon juist in de dagen erna is… Hier staat dus – dat kan in onze digitale tijd – een tekst die nog in beweging is… inclusief de eerste notities

Impulsief geschreven tekst van gisteren (27/3/2014); nu ligt er een stapeltje notities naast mijn toetsenbord en dien ik mijn betoog wat meer uit te breiden… en met citaten te verduidelijken (heb het omstreden boek van Nanda, nogmaals door gelezen). Later vandaag (30/3/2014) is de definitieve tekst wel klaar (de doden hebben in ieder geval geen haast); ik laat toch deze tekst hier staan, de eerste opwelling blijft de basis. tj.]

NANDA VAN DER ZEE overleden lees ik een uurtje terug (1) en dat kwam als een schok… (62 jaar pas, als gevolg van een ongeval met complicaties; van van een trap) nog maar enkele dagen terug noemde ik haar naam aan de ontbijttafel… “moet toch eens contact met haar zien te krijgen”… ben al sinds lang een kritisch bewonderaar van haar werk als historica over de Jodenvervolging en hoe de Nederlandse autoriteiten vergaand verwikkeld raakten in ‘die Entlösung’. Zij was als een leerlinge van Jacques Presser (1899-1970) hoewel zij hem nooit ontmoette. Over hem schreef zij ook een mooie biografie, gebaseerd op zijn geschriften, correspondentie en interviews met mensen die hem wel gekend hadden.

Haar visie – gepubliceerd in het jaar 1997 – op de vlucht van de koninklijke familie tijdens de Duitse inval en het onvermogen van Wilhelmina en haar regering om het verzet tegen de jodenvervolging te stimuleren en alle catastrofale gevolgen van die halfslachtigheid, was omstreden. Omstreden bij de ‘staatse historie-makers’, verfoeid door de dwepers met het Huis van Oranje, gehaat door het naoorlogse joodse establishment dat een echt diepgaande analyse van het eigen desastreuze verleden het liefst uit de weg gaat.

Mij sprak dat boek aan omdat eigen onderzoek over de jaren, met name over de verdwenen Amsterdamse Jodenbuurt, mij in een zelfde richting had gestuurd. Dit vooral omdat zij hierin niet enkel een aanval doet op de rol van Koningin Wilhelmina en ‘haar regering’ in ballingschap, maar ook dieper in gaat op hoe het ambtelijk apparaat voor een groot deel tijdens de bezetting in takt bleef (denk daarbij zowel aan de directe rol van politie en marechaussee bij het oppakken van Joden, als de dienstbevelen vanuit provinciebesturen en ministeries aan gemeenten om Joden te ontslaan, registeren en te doen oppakken). Een ambtelijk apparaat dat dienstbaar werd gemaakt aan de vernietiging van de Joden. Van de Zee heeft het over hoe de “absolute normen van goed en fout, die tijdens de oorlog binnen de landelijke illegale bewegingen werden gehanteerd” na de oorlog niet gehanteerd konden worden, omdat te velen uit het overheidsapparaat de bezetters en de eisen die zij stelden wisten te ‘accommoderen’.

“Juist onder de mensen in de hoogste ambtelijke echelons bevonden zich de vele opportunisten, en juist die echelons werden over het algemeen ontzien en zijn ook later door de Parlementaire Enquête Commissie de hand boven het hoofd gehouden, terwijl alleen al het NSB-lidmaatschap voldoende was om in Westerbork geïnterneerd te worden.” [‘Om erger te voorkomen’, p.309]

— intermezzo —
Tijdens eigen onderzoek bij wat toen nog het RIOD heette (Rijksbureau voor Oorlogsdocumentatie), voor het maken van tentoonstellingen over de geschiedenis van Nieuwmarktbuurt en Waterlooplein, waar wij destijds tegen gedwongen verhuizingen en sloop voor city-vorming streden, was deze betrokkenheid van ook het gemeentelijk apparaat mij/ons duidelijk geworden. Zo werd ook op de zolder van het RIOD aan de Herengracht, na herlezing van Presser (De Ondergang, 1965) de kaart van het Gemeentelijk Bureau voor de Statistiek gevonden, die gediend had om het – uiteindelijk half open – joodse ghetto te vormen. Het zien van dat document kwam als een schok. Dat was in de vroege jaren zeventig. Later in 1987 ontstond zo een actie bij de opening van de nieuwe huisvesting van het Joods Historisch Museum, waar ik vlak om de hoek woon, voor het tonen van een voorbeeld van dat gemeentelijk kaartmateriaal dat instrumenteel was bij de jodenvervolging. Ik publiceerde toen een groot formaat manifest waarop die kaart herdrukt was, met een commentaar tekst, met deze verantwoording:

“Ook in het zojuist geopende Joods Historisch Museum heeft deze kaart geen plaats gekregen. Wel zijn er, in het verhoudingsgewijs zeer beperkte deel dat aan de vervolging In de tweede wereldoorlog is gewijd, de hiervoor genoemde verordening tot registratie van de joden en gemeentelijke formulieren tot uitvoering ervan te zien. Nu zijn er honderdduizenden documenten, die hetzelfde lot van in vergetelheid rusten in stoffige archieven beschoren is. Waarom nu juist dit document gereproduceerd?
-Omdat het in al zijn koele nauwkeurigheid vrijwel in een oogopslag de werking van de vernletlgingsmachlnerie toont.
-Omdat de huidige Informatiemaatschappij oneindig veel verdergaande mogelijkheden tot registratie, selectie en de daar op votgende uitschakeling en vernietiging heeft en deze kaarten je dat met een schok duidelijk maken.
-Omdat het hier een product van gewone keurige gemeenteambtenaren betreft, waardoor je des te meer beseft hoe diep de mogelijkheden tot onderdrukking en vernietiging besloten zijn In de ‘eigen samenleving’; hoe bedriegelijk het is al het kwaad aan herkenbare ‘gemeen ogende bruten’ toe te schrijven; hoezeer je zelf deel uitmaakt van zo’n ‘stelsel’.”
–
[Tijen, Tjebbe van. 1987. “Een bijdrage aan het Joods Historisch Museum: (oproep tot het opnemen van de kaart) “Verspreiding van de joden over de gemeente (mei 1941)”. Gepubliceerd als een bijlage bij het weekblad Bluf no.267 d.d. 29/4/1987.
https://imaginarymuseum.org/downloads/tt44EenBijdrageAanHetJoodsHisMuseum1987.pdf De Universiteitsbibliotheek Amsterdam heeft een exemplaar in haar verzameling http://www.worldcat.org/oclc/71517530]
— /intermezzo —

Het boek van Nanda van der Zee uit 1997 was dan ook geen geschrift dat diende om mij de ‘ogen opende’, maar wel een studie die omwoelde wat – na vele jaren eindelijk netjes toegedekt leek, dat blootlegde wat met pijn en moeite gereviseerd leek te zijn: de rol van Koningin Wilhelmina en haar vertrouwelingen die het lot van de Joden niet anders dan zijdelings van invloed lieten zijn op hun handelen. (In verband met het ontbreken van een index in het boek geef ik hier enkele referenties naar treffende passages: ‘Om erger te voorkomen’ over Wilhelmina: pagina’s 223, 231-234, 240). Het boek spreekt ook in detail over de hoge ambtenaren die het civiele bewind onder de Duitse bezetting vorm gaven en hun afkeer van alles wat sabotage of andere vormen van verzet te maken had (over Secretaris-Generaal H.M. Hirschfeld van Economische Zaken: p. 178, 193, 202- en 298; over Secretaris-Generaal Binnenlandse Zaken K.J.Frederiks die bijna tot op het laatst aanbleef, alsook over Secretaris-Generaal J.C. Tenkink van het Ministerie van Justitie: p. 204-, 288). Van der Zee haalt een ter illustratie oproep uit begin 1941 aan van deze functionarissen aan het Nederlandse volk, waarin – met besmuikte woorden – verzet en sabotage afgewezen wordt:

“De oorlogsomstandigheden plaatsen ons voor vele harde feite, welke aanvaard moeten worden. Wanbegrip voor hetgeen deze tijden ook van ons Nederlanders eisen, leidt alleen tot verderf.” [p.298]

Een van de eersten die de aanval op het boek van Van der Zee openende was de toen net als directeur van het NIOD aangereden historicus Hans Blom. Onder de kop “Een droevig boek” schrijft hij in het Historisch Nieuwsblad:

“In het algemeen staat het verhaal van de vlucht van koningin Wilhelmina, dat een prominente plaats in het boek inneemt als prototype van de met schuld beladen rol van de Nederlandse elite, zeer wankel. Het kan de toets der bronnenkritiek niet doorstaan. Volgens Nanda van der Zee liet Wilhelmina zich uitsluitend leiden door zorg voor de eigen veiligheid. De latere verhalen met een nobeler strekking waren pogingen de waarheid te verhullen.”
[Blom, Joahannes Cornelis Hendrik (Hans). Een droevig boek. Historisch Nieuwsblad; nr.2/1997. on-line: “http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/5628/een-droevig-boek.html ]

“Toets der bronnenkritiek”? Maar legt Van der Zee niet juist in haar studie uit waarom er met name over Wilhelmina’s haar optreden onvoldoende bronnen zijn en en dat de bronnen die er zijn ernstige “mankementen” vertonen?

“De bijlagen, verhoren en verslagen van de PbC [Parlementaire enquête naar het regeringsbeleid in de Tweede Wereldoorlog, 1947-1956; tj.], vormen op tal van punten een rijke bron voor de historicus, maar mankementen zijn er ook. Allereerst is daar het feit dat men op grond van artikel 55 van de grondwet, ‘de koning is onschendbaar, de ministers zijn verantwoordelijk’, koningin Wilhelmina’s aandeel in het beleid niet heett getoetst. In Londen was er geen overleg mogelijk geweest tussen kabinet en parlement, zodat het overleg tussen het staashoofd en de ministers in die zin veranderde dat het staatshoofd een veel groter stempel op het beleid zette dan in normale tijden mogelijk was. Het was dus ter wille van de historische waarheid van wezenlijk belang koningin Wilhelmina persoonlijk in de enquête te betrekken. Maar integendeel, niemand van de ondervraagden mocht over haar spreken of zelfs maar aan de commissie vertellen wat hij met koningin Wilhelmina in Londen had besproken. Het moest toch ook van staatkundig belang worden geacht de rol te kennen van een staatshoofd, dat voorheen, zelfs mét parlementaire controle, verstrekkende kabinetsbesluiten hoogstpersoonlijk had ‘overruled’, temeer nu een periode werd onderzocht waarin die parlementaire controle had ontbroken?”
[Zee, Nanda van der. 1997. Om erger te voorkomen: de voorgeschiedenis en uitvoering van de vernietiging van het Nederlandse jodendom tijdens de Tweede Wereldoorlog. Amsterdam: Meulenhoff. ; p. 310. http://www.worldcat.org/oclc/782262483 ]

Tien jaar later is de controverse nog niet weggeëbd. Nu zijn het studenten van van Blom c.s. die in een passage en voetnoot van hun (duo) proefschrift de aanval op Van der Zee nogmaals inzetten en met een voetnoot verluchtigen waarin wél de sabelende kritiek, maar niet de prijzende of ondersteunende aangehaald wordt. Het gaat hier om een studie van Pim Griffioen en Ron Zeller, die ook een ander stokpaard uit de tijd van het NIOD-bewind van Blom, internationaal vergelijkend onderzoek berijden:

“Bij zijn aantreden als directeur van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie in 1996 formuleerde Blom nog eens nadrukkelijk de vernieuwingen in het onderzoek die hij voorstond, hoewel hij zich de hardnekkigheid van het goed-fout perspectief realiseerde: ‘Bij geschiedschrijving moet het gaan om het begrijpen en verklaren van gebeurtenissen, niet om het kwalificeren ervan. Maar mensen willen zelden een wetenschappelijk onderbouwde verklaring lezen, zij willen horen of iets goed of fout is geweest. De verklaring waarom uit Nederland het hoogste percentage joden is weggevoerd, beweegt het publiek niet. Het roept: het is schandelijk dat dit gebeurd is.’ (167) Het in 1997 verschenen boek van N. van der Zee is een kenmerkend voorbeeld van de al genoemde voortzetting van de moreel-geladen benadering. Ze schreef het opvallend hoge percentage joodse slachtoffers in Nederland – zonder enige internationale vergelijking – toe aan het vertrek van koningin Wilhelmina en het kabinet in ballingschap in mei 1940 en de weerslag daarvan op de houding van de achtergebleven bestuurders tijdens de bezetting. (168)”
[Griffioen, Pim, and Ron Zeller. 2008. Vergelijking van jodenvervolging in Frankrijk, België en Nederland, 1940-1945: overeenkomsten, verschillen, oorzaken. S.l: s.n.]. ; p. 32.1.  http://www.worldcat.org/oclc/275136663 ]

Dan volgt nog de voetnoot met opsomming van kritieken op Van der Zee, met weglating van andere reacties:

“Noot 168: Nanda van der Zee, Om erger te voorkomen. De voorbereiding [voorgeschiedenis] en uitvoering van de vernietiging van het Nederlandse jodendom tijdens de Tweede Wereldoorlog (Amsterdam: Meulenhoff, 1997). Hoewel de ondertitel een overzichtswerk suggereert, komen de Duitse bezetters en hun anti-joodse politiek niet of nauwelijks in het boek voor! Vergel. Johannes Houwink ten Cate, ‘De jodenvervolging zonder Duitsers. Nanda van der Zee doet de waarheid geweld aan’, Het Parool, 11 april 1997, p. 13; J.C.H. Blom, ‘Een droevig boek’, in: Historisch Nieuwsblad jrg. 6 (1997), nr. 2, pp. 4–5; Gie van den Berghe, ‘Het verleden tot last: Nederland en de jodenuitroeiing’, in: De Morgen, 26 juni 1997; Pim Griffioen, Ron Zeller, ‘Wilhelmina’s vertrek was geen vlucht’ [oorspr. titel: Vertrek van Wilhelmina was niet van wezenlijk belang voor hoge aantal joodse slachtoffers], in: NRC Handelsblad, 19 augustus 1997, p. 7.”[Ibid.; p. 32.2.]

Nog maar kort geleden was ik er getuige van hoe diep die haat tegen Nanda van der Zee gaat, toen ik het waagde bij een presentatie – bij de Universiteit van Amsterdam – van een nieuw boek over Gertrude van Tijn (betrokken bij de Joodse Raad) van de hand van Bernard Wasserstein (2), haar naam te noemen. Bij de vragenronde, plaatste ik een opmerking over de onbelichte rol in Wasserstein’s boek van van het gemeentelijke en landelijke ambtenarenapparaat bij de jodenvervolging. Verwees daarbij ook naar het boek van Nanda van der Zee. “Om erger te voorkomen”… hoongelach uit de zaal was mijn deel. En die hoon, niet zozeer van Bernard Wasserstein, maar van de aanwezigen, is in mijn geheugen blijven hangen. Het was een echo uit het jaar 1997. Zat daar bij die boekpresentatie anno 2013 niet de staf van het NIOD? Was daar ook niet een vertegenwoordiger van het Joods Historisch Museum? Hoe erg moet niet de afkeer bij die groep van het werk van Nanda van der Zee zijn, om enkel bij het noemen van haar naam, tot zulke uitbarstingen te komen? “Om erger te voorkomen” is de titel van dat boek, dat – voor de al te brave vaderlandse geschiedschrijving – gewaagde stellingen poneert en die ook weet te onderbouwen. Nu over dat laatste was, zoals altijd bij geschiedenisboeken, die zich niet wensen te conformeren aan de heersende ‘canon’, van het begin af aan veel te doen, De bronnen worden dan bekritiseerd als  “tendentieus benaderd”, “niet genoeg gespecificeerd.”

Met dat laatste kan ik het deels wel eens zijn, het bronnen-apparaat had uitgebreider kunnen zijn en de bronnen behoeven een meer uitgebreide context, ook een index ontbreekt, maar dat alles doet weinig af aan de lijn van haar bevlogen betoog. Ik heb altijd gehoopt op een latere, uitgebreidere, editie, soms hoorde ik via via daar wel eens iets over, maar voor zover ik weet is het daar niet van gekomen. Het boek is wel in het Duits, maar niet in het Engels vertaald en dat is eeuwig zonde. (3)

“Om erger te voorkomen” is een historisch geluid dat node gemist wordt in het land van de “De HuichelHollander”, met zijn selectieve morele verontwaardiging en zijn Tweede Wereldoorlog slachtoffer-kleed, dat hem slecht past.

Nogmaals de prent…

De prent toont vijf elementen:
1) Wilhelmina sprekend vanuit Londen via Radio Oranje, de spoorrails van de Nederlandse spoorwegen waarover die honderdduizend Joodse landgenoten vervoerd zijn via Nederlandse doorgangskampen naar de Nazi vernietigingskampen;

2) Spoorwegen/rails waar pas gestaakt werd – na een oproep van de Nederlandse regering in ballingschap in september 1944 – toen het ‘Abtransportieren voor het grootse gedeelte gedaan was;

3) een groep Joden met enkele schamele bezittingen staand bij een tramhalte op het Daniël Willinkplein (nu Victorieplein) verzamelpunt in Amsterdam-Zuid wachtend op de gemeentelijke pendel-tram naar het Muiderpoortstation, waar zij op de trein naar hun vernietiging gezet gaan worden, op een prachtige zonnige zondag, 20 juni 1943;

4) de beruchte kaart geproduceerd door het Gemeentelijk Bureau voor de Statistiek in februari 1941, waarop per statistisch buurtblok de aantallen joden en niet joden in blauwe cijfers voor Joden en rode cijfers voor niet-joden weergegeven worden, op de kop van de kaart van iets meer dan één vierkante meter, staat het heel visueel efficiënt uitgelegd, “ieder stip = 10 Joden”; het is een kaart waarover ik vele jaren terug voor het eerst las in het boek van Jacques Presser “De ondergang” (5), een kaart die NIET in het Joods Historisch Museum te zien is, maar wel sinds enige tijd in Het Verzetsmuseum, wat voor mij totaal onbegrijpelijk is, ook niet te zien in de Hollandse Schouwburg waar onze nieuwe generaties onderricht worden in de Holocaust;

5) het boek van Nanda van der Zee, dat al deze elementen en vele malen meer samenbindt; eer haar door het nog eens na te slaan, voor het eerst te lezen, of het anderen aan te raden. Hier is te vinden in welke bibliotheken het boek in Nederland en elders te vinden is: http://www.worldcat.org/oclc/782262483

---

---

Als u na het herlezen of lezen nog steeds vindt dat Nanda van der Zee het gedeeltelijk of geheel en al mis had, onderbouwt u dan – publiekelijk – uw argumenten tegen wat Nanda van der Zee betoogt. Enkel algemene kwalificaties en opmerkingen, zoals “controversieel” of “omstreden” zonder enig verdergaand blijk van kennis of verworven inzichten waar vanuit dat beweerd wordt, zijn niet meer dan uitingen van lafheid en een falen om het eigen verleden voortdurend vanuit talloze gezichtshoeken te durven bezien.

Geprecisieerde kritiek zou ons verder kunnen helpen inzicht te krijgen en het hoe en waarom van wat een jonge generatie historici “de Nederlandse Paradox” noemt…. (6)
—————————————–
Noten
(1) Het Parool 27/3/2014: “Historica Nanda van der Zee (62) overleden (…)”
https://www.parool.nl/nieuws/historica-nanda-van-der-zee-62-overleden~bde2d06a/
“Van der Zee schreef vijf boeken die allemaal de Duitse bezetting behandelen. – In het boek ‘Om erger te voorkomen’ verweet Van der Zee koningin Wilhelmina ‘grove nalatigheid’ vanwege haar vlucht naar Engeland. Door de vlucht maakte zij het voor de Duitsers mogelijk een civiel bestuur in te stellen, terwijl Hitler enkel een militair bestuur in Nederland voor ogen had. Hierdoor kwam het dagelijks bestuur in handen van de Duitse bezetter, wat de opsporing en vervolging van de joden makkelijker maakte. – De vlucht van de koningin was volgens de historica enkel in het belang van haar eigen veiligheid en werkte demotiverend voor de achtergebleven ambtenaren. Onder de nieuwe leiding van het Nazi-bestuur schikten zij zich naar de Duitse dictaten en in plaats van de vervolging tot een minimum te beperken, werkten zij mee aan de vernietiging van de joden.”
Deze tekst destijds in De Volkskrant:
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/historica-nanda-van-der-zee-62-overleden~bde2d06a/

(2) Wasserstein, Bernard, Toon Dohmen, and Marianne Tieleman. 2013. Gertrude van Tijn en het lot van de Nederlandse Joden. [Amsterdam]: Nieuw Amsterdam Uitgevers. http://www.worldcat.org/oclc/843441946

(3) “Um Schlimmeres zu verhindern…” : die Ermordung der niederländischen Juden: Kollaboration und Widerstand. http://www.worldcat.org/oclc/1142151890

(4) Een enkel voorbeeld van het gemis van een Engelse vertaling van “Om erger te voorkomen” is een meer algemene studie over ‘militaire bezettingen’ van de hand van Peter M.R. Stirk uit het jaar 2009, waarin natuurlijk ook de door Van der Zee geanalyseerde ‘civiele bestuursstructuur van de bezette Nederlanden tijdens WWII’ aan de orde komt. Hierbij worden wel Gerrit Hirschfeld en J.C. Blom aangehaald, maar mist iedere referentie naar haar werk. Dat is spijtig omdat juist haar controversiële benadering, bij zo’n bredere studie tot meer diepgang had kunnen leiden.
–
“The introduction of civilian administrations into occupied Netherlands and Norway during the Second World War was not constrained by international agreements and was driven by an even more radical, and futile, political ambition. In both cases, the administrations – headed by a Reichskommissar, Terboven in Norway and Seyss-Inquart in the Netherlands – were intent upon a replication of the ‘legal revolution’ that they believed had led to the Nazi seizure of power in Germany and which was supposed to prepare these Germanic peoples, as they saw them, for incorporation into a Greater Germanic Reich. (30) [bold text by me tj.] Both were aware that the indigenous national socialist movements, led by Vidkun Quisling and Anton Mussert respectively, were small and bitterly opposed by many of their fellow nationals. Both were also aware that they had to maintain a diffi cult balance. Seyss-Inquart, for instance, was torn between the competing pressure of ‘the far reaching suppression of all possible forms of public activity’ in the interests of the security of the occupier and the desire to ‘awaken and control the political will . . . to concede such freedoms as will make the fi nal result into a decision which the Dutch have made for themselves’.(31)
—
31. Quoted in Gerhard Hirschfeld, Nazi Rule and Dutch Collaboration (Oxford: Berg, 1988), p. 56. See also Seyss-Inquart’s proclamation of 14 May 1940, in Raphael Lemkin, Axis Rule in Occupied Europe (Washington, DC: Carnegie Endowment for International Peace, 1944), p. 448. http://www.worldcat.org/oclc/1138941903
—
Blom is referred to in a short passage on the ‘Nederlandse Unie’ and it’s failure.
32. Hirschfeld, Nazi Rule and Dutch Collaboration, pp. 73–4. On the idea of renewal, see J. C. H. Blom and W. ten Have, ‘Making the New Netherlands: ideas about renewal in Dutch politics and society during the Second World War’, in M. L. Smith and Peter M. R. Stirk (eds), Making the New Europe (London: Pinter, 1990), pp. 87–97.”
[Stirk, Peter M. R. 2009. The politics of military occupation. Edinburgh: Edinburgh University Press. site.ebrary.com/id/10367669. ; p. 102. http://www.worldcat.org/oclc/608504012 ]

“Seyss-Inquart had also sought to attain his goal through reshaping the institutional and, even more so, the associational structure of Dutch society. Formal governmental structures, aside from the representational bodies, remained relatively unaffected. As in the military government of occupied Belgium, German General Commissars operated through the Secretary-Generals of the Dutch ministries, endowing the latter with enhanced powers. (34)
– Noot 34: ” 34. Werner Warmbrunn, The Dutch under German Occupation 1940– 1945 (Stanford, CA: Stanford University Press, 1963), pp. 36–7.” [Ibid.; p. 103.]

(5) “Soms kan men duizelen: op een ervan [kaarten gemakt in opdracht van de Duitse bezetter tj.] in mei 1941, samengesteld door het Gemeentelijk Bureau van Statistiek te Amsterdam, staan de Joden met blauwe, de niet-Joden met rode cijfers in de verschillende buurten, op een andere, van hetzelfde bureau, in dezelfde maand, de Joden met rode, de niet-Joden met blauwe; op de laatste in zwarte cijfers bovendien de percentages, op de eerste stippen, die tien Joden aangeven, hetgeen de dichtheid illustreert. In september maakt Publieke Werken weer een andere kaart; het ghettorapport, hierboven genoemd, nog eens een andere. Herzberg legt o.i. terecht een zeer nauw verband tussen het ghettoplan van begin 1941 en de instelling van de Joodse Raad; zij zouden samen te voorschijn moeten komen uit de door de bezetters toen geschapen situatie.”
[Presser, J. 1965. Ondergang; de vervolging en verdelging van het Nederlandse Jodendom, 1940-1945. ‘s-Gravenhage: Martinus Nijhoff. ; p. 393. http://www.worldcat.org/oclc/26106072 ]

(6) In weerwil van de door het NIOD gesanctioneerde Nanda van der Zee kritiek – lees ik in latere Nederlandse academische studies frequent passages, die impliciet standpunten – ingenomen door Nanda van der Zee – onderschrijven. Zelfs in werken die expliciet “Om erger te voorkomen” aanvallen. Vaak is de kritiek niet meer dan een uitvloeisel van de in 1983 door J.C.H. Blom ingezette methode-strijd onder WWII historici “In de ban van goed en fout? Wetenschappelijke geschiedschrijving over de bezettingstijd in Nederland” (Bergen; Octavo). Hierin wordt de eerdere generatie historici van o.m. De Jong, Herzberg en Presser, met terugwerkende kracht “verweten” een al te zeer moreel standpunt uit te dragen, al te emotioneel te zijn en de focus enkel op het bezette Nederland gericht te hebben, zonder vergelijkingen te maken met andere door de Nazis’ bezette landen in Europa, alsook een historisch theoretisch raamwerk te ontberen.

[NB Hier komen dan nog – om bovenstaande te staven – een reeks citaten uit een aantal van zulke studies, waarin naar verklaringen gezocht wordt voor wat wel aangeduid wordt als “De Nederlandse Paradox” (hoe het hoge aantal joodse slachtoffers te begrijpen in een land dat als niet-anti-semitisch bekend stond). tj. 29/3/2014]

– Henk Flap. 2001. Wat toeval leek te zijn, maar niet was: de organisatie van de jodenvervolging in Nederland. Amsterdam: Het Spinhuis.
http://www.worldcat.org/oclc/237521486

– Croes, Marnix, and Peter Tammes. 2004. ‘Gif laten wij niet voortbestaan’: een onderzoek naar de overlevingskansen van joden in de Nederlandse gemeenten, 1940-1945. Amsterdam: Aksant.
http://www.worldcat.org/oclc/783169182

– Griffioen, Pim, and Ron Zeller. 2008. Vergelijking van jodenvervolging in Frankrijk, België en Nederland, 1940-1945: overeenkomsten, verschillen, oorzaken. S.l: s.n.]. ; p. 32.1. http://www.worldcat.org/oclc/275136663

50PLUS – 70 = Henk Krol -20 (+ Femke 36) Krol kan niet rekenen maar is wel berekenend

50 – 70 = HENK KROL -20
ouderendiscriminatie is met de coronacrisis orde van de dag maar 50PLUS “een partij die in het bijzonder opkomt voor de belangen van mensen van 50 jaar en ouder” [Wikipedia] hield zich liever bezig met de strijd en bestrijding van ego’s, macht en extra bijverdiensten in de eigen gelederen, dan met de belangen van hen die zij zeggen te vertegenwoordigen. Nu zetelroof een kenmerkend element van “onze” parlementaire democratie geworden is mocht het niet verbazen, dat Henk Krol (bekend van de pensioenroof van medewerkers aan zijn in verval geraakte onderneming de Gay Krant) sinds lang lijdend aan ‘dyscalculie’ (rekenstoornis)… dat Henk Krol die als partijleider de partijtwisten niet te baas wist te komen, simpelweg naar voren vluchtte, weg van het debacle waarvoor hijzelf medeverantwoordelijk is (zoals recentelijk het binnenhalen van de politieke brokkenpiloot Geert Dales als partijvoorzitter).

Dat negatieve getal -20 denk Henk Krol (geboren 1 april 1950) nu te compenseren door samen met een andere zetelrover uit het parlement Femke Merel van Kooten-Arissen (ooit gekozen als volksvertegenwoordigster voor de Partij voor de Dieren in 2017 en verdergaand als ZZP-kamerlid sinds juli 2019) een nieuwe partij op te richten, PARTIJ VOOR DE TOEKOMST. Femke – geboren in november 1983 – brengt het positieve getal van 36 in. 36 – 20 = 16 dat kan zelfs Henk Krol nog wel uitrekenen.

Nu zit 70plusser Henk Krol zelf niet opgehokt in een ‘verzorgingshuis’, hem treft geen ‘ophokplicht’, dus waarom zou hij zich voor deze groep inzetten in deze tijd waar ‘oud zijn’ niet UIT gaan is. Blijkens een foto in het Algemeen Dagblad van vandaag (*) vat Henk Krol – breed lachend – DE JEUGD (met Femke Merel van Kooten-Arissen als attribuut) bij de schouders en “start met de Partij voor de Toekomst”. (**)

Henk Krol kan dan wel niet goed rekenen, maar berekenend is hij wel.

---

(*) De krant vermeldt niet of deze foto -met een afstand tussen twee generaties (geen directe familie) en toch met een afstand van minder dan anderhalve centimeter – recent is of van pre-corona datum. https://www.ad.nl/politiek/henk-krol-verlaat-50plus-start-met-partij-voor-de-toekomst~a02a5a35/

---

(**) “Berekenend” zo kenmerkte ik Krol al en zoals uit de stukken in het AD van vandaag blijkt is er zelfs als een logo voor de nieuwe partij van Krol, waarbij obligaat een stralende – gele – zon (“morgenstond heeft goud in de mond”) aan de horizon staat… of is het de rijzende zon van het Cornonavirus?

---

De Volkskrant 3/5/2020: “PvdT-leider Johan Vlemmix staat ‘helemaal’ achter het voornemen van Henk Krol om de Partij voor de Toekomst (PvdT) op te richten. Toen de leider van 50+ de Brabantse zanger, horecaondernemer en bon vivant afgelopen week belde om te overleggen over de partijnaam, werden de twee het snel eens.”

De naam Partij voor de Toekomst (PVDT) bestond al eerder, een tot twee maal toe mislukt initiatief van Eindhovenaar Johan Vlemmix, waarover Omroep Brabant in 2017 schreef:

EINDHOVEN – Vier jaar geleden was het een iPad voor alle Nederlanders. Nu wil Johan Vlemmix door middel van sexy posters dan eindelijk die zetel in Den Haag naar zich toe trekken met zijn Partij voor de Toekomst. En ja, die halfnaakte vrouw staat ook op de kieslijst. GESCHREVEN DOOR Stephen Bell Ze heet Veri en is volgens Vlemmix helemaal klaar voor de nationale politiek. “Ze heeft heel veel studies gevolgd”, aldus de lijsttrekker van de Partij van de Toekomst. Met zijn partij probeerde Vlemmix de afgelopen drie verkiezingen tevergeefs de politiek in te stappen. “De aanhouder wint. Ik heb ook 150 liedjes uitgebracht, waarvan maar eentje een hit is geworden. Zo kan het gaan,” aldus de Eindhovenaar.

---

Eigenlijk is de ‘Urheber’ van de naam de Vlaamse econoom, avonturier, zakenman, anarcho-kapitalist en libertijns politicus Jean-Pierre van Rossum (1945-2018) die in het jaar 1991 een eigen partij oprichtte die uiteindelijk ROSSEM ging heten (een backroniem voor Radicale Omvormers en Sociale Strijders voor een Eerlijker Maatschappij). Verkezingsleuze “Geen Gezwijn Stem Libertijn”… de partij haalde toen 196.052(3,25) van de stemmen, goed voor één zetel in de Senaat. In 2009 was er sprake van een herconfiguratie van de partij die rondom de persoon van Van Rossum, eerst kwam de naam “Libertaire Vrijheid Partij: op, toen Partij van de Toekomst (PvdT), er zijn destijds televisieuitzendingen en interviews geweest waarbij die naam gevoerd werd en zo zal waarschijnlijk de minder succesvolle na-aaper Johan Vlemmix uit Eindhoven in 2017 op het (weinig originele) idee gebracht zijn.

---

Er is nog een tweede voorloper in het Vlaamse van ‘De Partij voor de Toekomst’, uit het jaar 2012, product van een komisch duo Jimmemans uit Laakdal, dat “in het kader van de gemeenteraadsverkiezingenvan oktober 2012” een viertal filmpjes maakte, voor die partij… die associëren met persiflages als ‘Jiskefet’ (VPRO) en Koefnoen (AVRO), maar dan met nog een paar scheuten meer kneuterigheid.

TRAPLOPER VOOR RADBOUD VAN BEEKUM (1950-2020)

Presentatie in 2018 van Radboud van Beekum’s boek “Architect Jan Kuijt Wzn. 1884-1944
bouwen voor Vroom & Dreesmann” {klik – pal hiervoor – link naar de inleiding en een flink aantal fraaie pagina’s van het boek} in ARCAM galerie te Amsterdam, waarbij Radboud het eerste exemplaar geeft aan de zoon van architect Jan Kuijt en een tweede aan Wim Vroom (2013-2019), vroeger curator van het Rijksmuseum Amsterdam, telg uit het familiebedrijf Vroom en Dreesman. Wim Vroom – directeur Nederlandse geschiedenis bij het Rijks – had met Radboud samengewerkt bij de herinrichting van het Rijksmuseum, was ook redder van de V&D archieven die bij het bankroet van de firma verloren dreigden te gaan, hij stimuleerde Radboud om onderzoek te doen naar de kenmerkende architectuur en vormgeving van de Vroom en Dreesman warenhuizen. Het werd Radboud’s laatste boek. Deze beeldstrook is gemaakt van screenshots van een video-opname van Frank Smit bij die gelegenheid. Klik op het plaatje voor een uitvergroting.

Op tweede Paasdag overleed geheel onverwacht ontwerper, architect en publicist Radboud van Beekum aan een hartstilstand tijdens zijn retraite in Zutphen. Radboud was gedurende 35 jaar mijn benedenbuurman in het fameuze hoekhuis Nieuwe Amstelstraat/Waterlooplein. Als in memoriam maakte ik in de vroegste ochtenduren van de dag waarop hij begraven zou worden deze momentane traploper voor het trapdeel dat wij drie en een half decennium deelden. De tekst op de papieren traploper heb ik ‘in situ’ geschreven en later opgevouwen om bij zijn begrafenis in Zutphen weer uitgevouwen te worden. Een ieder die meer wil weten over de ontwerpen en publicaties van Radboud van Beekum vindt dat op zijn Wikipedia pagina en een overzicht van zijn werk op de website van het Louis Kalff Instituut – erfgoedcentrum industriële vormgeving. Over Radboud als publicist schreef Tjeerd Boersma die jaren met hem samenwerktevlak nadat hij het bericht van Radboud’s overlijden kreeg spontaan  een eigen in memoriam waarin ook de ondervonden tegenwind in het vaarwater van architectuur publicaties gememoreerd wordt.


OUVERTURE BIJ DE MAT OP I HOOG
traploper voor Radboud van Beekum
zijn laatste gang door dit trappenhuis
Nieuwe Amstelstraat 68-72 (voorheen 32) Amsterdam
van I hoog boven naar begane grond beneden
geschreven door zijn bovenbuurman
in de vroegste ochtenduren van de dag
dat bij begraven wordt
een heel stuk verderop
in Zutphen

TREDES
1
hoeveel treden zijn het ook weer?
hoeveel malen zijn zij betreden?
door wie allemaal?
de trap weet het!

2
het huis werd in 1928 ontworpen door A.D.N. van Gendt
nog geen honderd jaar geleden
een nieuwe vestiging van de Twentsche Bank
in het hart van de levendige Jodenbuurt

3
de kluis zat in de kelder
de loketten iets boven straatniveau ingang Waterlooplein
een binnentrap naar kantoor en bedrijfskantine op I hoog
daar kwam Radboud te wonen in 1985 ik woonde er al sinds 1975

4
de bankvestiging werd in januari 1940 opgeheven
de crisis van de 20er en 30er jaren moet daar
debet aan zijn geweest

5
“Die Gode gehoorsaamt, gehoorsamen de elementen” (*)
staat in steen geschreven in de gevelsteen boven de ingang
Nieuwe Amstelstraat 32, dat is het oude nummer
later hernummerd per verdieping: 68 tot en met 72

6
nummer 68 is enkel een grote deurmat achter de voordeur
foutje van een ambtenaar
bezorgde ons jaren spookbelastingaanslagen
Radboud koos nummer 70, ik 72

7
archieven vertellen ons wie er in de woning op II en III hoog woonden
Friedrich Richard Neundorf, Gerardus Stroker, August Volkstedt
waarschijnlijk vlak voor de oorlog
1941 kwam het pand binnen het het door de Nazi’s verordonneerde ‘Judenviertel’

8
over deze trap liepen tussen 1942 en 1943 Levie Cohen, zijn vrouw en dochter (verbannen van het Westeinde) en Gertrude van Tijn en haar dienstmeisje Lucie Asscher (verbannen van de Keizersgracht)

9
Enkel Gertrude van Tijn overleefde de vernietingskampen
in 2013 verscheen haar biografie van historicus Bernard Wasserstein
waarin zij een razzia in 1943 beschrijftdie zij ziet, staand in de erker van I hoog

10
verleden jaar nog schreef Radboud enkele artikelen
als onderdeel van het debat over vorm, plaats en betekenis
van een nieuw monument voor de Amsterdamse slachtoffers van de Holocaust

11
deze traploper doorloopt de tijd niet geheel chronologisch
nu een stap terug in de tijd na de oorlog toen het hele pand
van 1947 tot 1975 in gebruik kwam bij diamantslijper en goudsmit Jacob Sibelee, op I hoog was de slijperij…

12
wij – actievoerders die eerst gekraakt hadden in de Nieuwmarktbuurt –
kregen in 1975 het pand “tijdelijk” toegewezen na onderhandelingen
met wethouder Lammers toen wij bezweken voor politie-overmacht

13
het pand stond op de gemeentelijke slooplijst ten behoeve van een nieuw hoofdkantoor van de Bond van Nederlandse Architecten
die plannen wisten wij te keren, de oude bebouwing werd gered

14
het hoekpand Waterlooplein Nieuwe Amstelstraat is nu zelfs
verklaard tot gemeentelijk monument
nooit kregen wij een bedankje

15
Martijn Luns en Cuneke Mertens woonden destijds aan de Waterlooplein-kant
de Nieuwe Amstelzijde deur en trap zag vele bewoners: Thea en Harold en later Ellen Coersen op één hoog,  Josien Eissens en haar zoon Michiel Brinkman en ik op twee hoog (later Mira Oklobdzija en mijn dochter Lena van Tijen, weer later met Stephanie Benzaquen); Gerd Caarls op de derde, later midden tachtiger jaren kwam daar Bas Moreel…

16
zo kwam – heb ik het jaar goed? – in 1985 Radboud op de trap wonen
in die tijd deden wij de verdeling van de woonruimte in het pand nog zelf

17
een buurman die erg op zichzelf wenste te zijn bleek al gauw
maar gemeenschappelijke interesse in architectuur en stedebouw vormde een ‘trait d’union … voor een praatje op de trap… “kom even binnen” was er bij Radbout niet bij

18
dat veranderde pas na 2016 toen wij samen met Frank Smit regelmatig werkten aan het archief van onze gemeenschappelijke vriend de architect Dik Tuijnman, overleden in 2016

19
in die periode werd Radboud van ontwerper tot onderzoeker een graver in archieven … zo kwam hij met enige regelmaat even boven in mijn studio en wisselden wij informatie uit

20
vergeten sleutels, haperende deurbellen, ongewenste bezoekers die inbrekers bleken te zijn, een rokend droogkokend pannetje op het vuur, de volgorde waarin onze fietsen achter de voordeur gestald werden

21
gedeelde trappenhuizen leggen altijd verbindingen
ook al zei Radboud nooit iets over zijn persoonlijk leven toch kende ik zijn gemoedsgesteldheid … als hij zingend de trap op of af ging gin het hem goed

22
soms waren er lange periodes zonder enig gezang
en ook was hij met grote regelmatig niet thuis en liet ons achter als de bedienden van de brievenbus waar toch elke dag de NRC in viel

23
een jaar of zo terug was hij zo lang weg dat ik mij zelfs ongerust maakte
toen ik via Cuneke informeerde waar hij toch gebleven was
kwam er bericht uit Zutphen … ah hij was nog in leven en hij had er een nieuwe liefde

24
zo kwam het dat zoon Erik in de afgelopen weken tijdens de corona-quarantaine degene was die de trap op en af ging omdat zijn nieuwe huis niet af was – zelfs een boodschap voor mij deed – totdat ik per email van de dood van mijn buurman hoorde

EPILOOG OP DE DEURMAT BIJ DE VOORDEUR:
we zijn nu onder aan de trap
die ruikt naar bleekwater in dit coronatijdperk
straks bel ik Cuneke
die sinds 1984 even verderop in de Nieuwe Amstelstraat woont…
de traploper is afgelopen
Cuneke neemt ‘m mee maar zijn begrafenis in Zutphen.

In mijn hoofd blijft Radboud mijn buurman
– 24 treden omhoog vanaf de straat
– 18 treden naar beneden vanaf mijn woning
daar gewoon wonen, zei het heel stil …………..

Ik beloof dat ik voortaan – als ik in een goede bui ben – zingend de trap op en af zal lopen…

Tjebbe van Tijen 17/4/2020, 8 uur in de ochtend

De als leporello opgevouwen traploper wordt opgehaald door Cuneke Mertens, zus van Radboud’s echtgenote Josine Mertens, zij zal aanwezig zijn bij de begrafenis in Zutphen waar in een wijde kring bij het graf stilgestaan zal worden.

De traploper op de begraafplaats in Zutphen waar twintig mensen in een kring om het graf Radboud van Beekum ter aarde bestelden.

 

---

 

---

(*) Op de gelinkte pagina van de gevelstenen-vereniging staat:

“Wij waarderen de steen nu als een prachtig voorbeeld van laat 17de-eeuwse toegepaste beeldhouwkunst. In 2013 is het enigszins aangetaste en vervuilde oppervlak door Wil Abels gereinigd en subtiel in twee tinten geschilderd.”

Dat is een halve waarheid. Op een dag in dat jaar deed ik de voordeur open en liep bijna pardoes tegen een schildersladder op, daarop stond een man met aan de stijlen van zijn trap enkele potten met verf en kwasten. Ik wist van niets en al snel bleek dat de man in opdracht van de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Gevelstenen daar aan het werk was. Toen ik op de stoep stond naast de schilder zag ik dat hij bezig was de net schoongemaakte gevelsteen te ‘polychromeren’. De zonnestralen hadden al een vrolijke gele kleur en de maan was zilver. “Wilt u daar onmiddellijk mee ophouden” zei ik tegen de man, die gewoon weer zijn ladder beklom, want zoals hij zei “opdracht is opdracht.” Ik was maar een huurder en de stichting had toestemming van de eigenaar van het pand Ymere. Deze had zich niet verwaardigd ons te informeren, laat staan om advies te vragen. Kort en goed ik moest de ladder dreigend vastpakken voordat de schilder ophield en bereid was te wachten op de komst van de voorzitter van de stichting, opdat ik hem mijn bezwaar tegen het tot een kleurplaat maken van dit bas-relief kon uitleggen. Ik ben best bekend met het feit dat gevelstenen – zo ook beeldhouwwerken uit de klassieke oudheid – vaak kleurig geschilderd werden werden, maar in dit geval vond ik het een aantasting van de gevelsteen. De plasticiteit van het beeldhouwwerk zou worden opgeofferd ten faveure van het anekdotische karakter van de afbeelding. In zijn naoorlogse wandelingen door de gehavende jodenbuurt schrijft Jaap Meijer (1912-1993) in een artikelenreeks voor het Nieuw Israelisch Dagblad, later gebundeld in het boek “Het verdwenen ghetto” (1958) op pagina 36 over de steen:

“Rechts van U een zeldzaam mooie gevel­ steen uit plm. 1650, af­komstig van het Waterlooplein. Het opschrift „Josue — Dien Gode gehoorsaamt, gehoorsaemen D’elementen”, een tekst volgens het verhaal in Jozua 10. „Het is een onzer prach­tigste gevelstenen, een als ‘t ware in steen gesneden gravure en klaarblijkelijk — als zovele reliefs — naar een oude prent gebei­teld”, aldus Alings in zijn aantrekkelijk boekje.” 
[H. W. Alings: Amsterdamsche Gevelsteenen, Amsterdam1943, (serie Heemschut) pag. 35/36, het hele boek kan op deze site van dejoodsebiblotheek.nl gedownload worden]

Dat oorspronkelijke boek op slechte kwaliteit naoorlogs schaarste papier met zwart/wit foto’s van Boris Kowadlo (1911-1959) ademt een sfeer van historische vertwijfeling, zo ook de vele grijsgrauwe foto’s van de buurt en straat van na de oorlog in de historische beeldatlas van het wat ooit het Gemeentearchief heette.  Bij het vele onderzoekswerk dat ik in de loop der jaren in archieven deed –  over deze buurt – zijn die grijswaarden in mijn beeldgeheugen gebrand. Een opgeleukte gevelsteen past daar niet in… en zo geschiedde, na een urenlang straatdebat beklom Wil Abels weer zijn trap, verwijderde de al aangebrachte kleuren en werd de steen zoals deze nu nog te bewonderen is.

 

JORT KELDER: beroepsbabbelaar discrimineert ouderen via NPO podium

– een paas-prent over vergankelijkheid en de twijfel over de de mogelijke wederopstanding van Jort uit zijn grafKelder nadat ook zijn tijd gekomen is, of denkt hij dat hem het eeuwige leven beschoren is.

Ondertussen blijven de publieke omroepen deze 21ste eeuwse ‘sociaal darwinist’ en pleger van leeftijdsdiscriminatie een podium bieden. (sociaal darwinisme = overleving van de sterksten volgens de leer van Herbert Spencer (1820-1903) die zijn eigen interpretatie gaf aan de studie van Darwin “The origin of the species” (1859) en deze gebruikte voor zijn elitaire economische theorie.

Voorts zijn de ‘premisses’ over wie wel of niet meetbaar of onmeetbare besmet was is of wordt, kortom de statistieken waar Jort Kelder zijn redenering op bouwt, volstrekt onbetrouwbaar, iedere medische statisticus houdt een slag om de arm, en verklaart dat wat gezegd wordt niet meer dan hypothesen kunnen zijn. Vooral hierin schuilt het gevaar van statements zoals die van beroepsbabbelaars als Jort Kelder, die keer op keer die te onpas en te onpas een landelijk mediumpodium waaraan wij allen meebetalen geboden wordt.

Referentie TV gids intro: “Jort Kelder is een van de weinigen die momenteel zijn minder populaire mening over de coronamaatregelen nog durft te laten horen. Hij maakt zich zorgen over de economie en vreest dat die onnodig hard getroffen wordt..”
~
Jort Kelder:
“Wat als je die 81% van de mensen die niet of nauwelijks last hebben van het virus gewoon laat doorleven?”

TV gids: “Bejaarden minder belangrijk voor economie
Hij denkt dat die grote groep gewoon hun werk moeten kunnen doen en vervolgt…”

Jort Kelder:
“Die bejaarden die nu doodgaan, god hebbe hun ziel, maar die zijn voor de economie in die zin minder belangrijk. Dat zijn mensen met pensioen.”
~
https://www.gids.tv/video/194641/jort-kelder-over-coronamaatregelen-bejaarden-minder-belangrijk-voor-economie-video
===
ik geef ook nog even dit meldpunt voor gevallen van leeftijdsdiscriminatie van omroepMAX: https://www.maxmeldpunt.nl/topic/leeftijdsdiscriminatie/

---

Deze tekst publiceerde ik eerst op Facebook op tweede Paasdag en één van mijn Facebook contacten reageerde met:

“Is het belangrijk om je over Jort Kelder op te winden? Clowns hebben we ook nodig, toch?”

Ik reageerde met:

“beroepsbabbelaars als Jort Kelder – op 2e paasadag zag ik hem bij het zappen weer zitten wachtend op zijn podiumplaats in een VARAbabbeltafelprogramma samen met een viroloog die in dienst van de NPO lijkt te zijn – beïnvloeden wel degelijk het publieke debat… de gruwel is wellicht dat wij door clowns geregeerd worden. Niet voor niets zijn er velen die clown ‘eng’ vinden.”

Facebook-contact:

“Juist een beroepsbabbelaar. En inderdaad geregeerd te worden door een clown b.v. door Rutte lijkt meer om voor op je hoede te wezen.”

Mijn reactie:

“Dat zijn toch twee verschillende soorten clown die vriendjes… Kelder is het ‘etterbakje’ en Rutte is de ‘spreekstalmeester’ (“iemand die in een circus tot taak heeft de optredende artiesten en hun acts aan te kondigen”; ENSIE) Curieus is natuurlijk dat Rutte een meester is in de zichzelf aankondigende verkondiging.”

Facebook contact:

“Ach nee, zoveel macht heeft kelder toch niet; hij is een van de vazallen.”

Mijn reactie:

“his masters voice, saying what the master can not say… zoals bij de onnutte bejaarden… in de UK zijn er suggesties gedaan om pensioentrekkers te laten meebetalen voor de extra kosten om ze in leven te houden… let op mijn woorden… shoot this messenger (overdrachtelijk dan).”

“HALF OF CORONAVIRUS DEATHS HAPPEN IN CARE HOMES, DATA FROM EU SUGGESTS”

>> ageism is unique in targeting our future selves <<

“HALF OF CORONAVIRUS DEATHS HAPPEN IN CARE HOMES, DATA FROM EU SUGGESTS”
The Guardian on Second Eastern Day 2020
~
Snapshot data from varying official sources shows that in Italy, Spain, France, Ireland and Belgium between 42% and 57% of deaths from the virus have been happening in homes, according to the report by academics based at the London School of Economics (LSE).
~
ref: https://www.theguardian.com/world/2020/apr/13/half-of-coronavirus-deaths-happen-in-care-homes-data-from-eu-suggests
——
“22 RESIDENTS OF BETH SHALOM CARE CENTER SUCCUMBED TO CORONAVIRUS”
Het Parool on Second Eastern Day 2020
~
The outbreak of the coronavirus in the Jewish care center Beth Shalom in Amsterdam-Buitenveldert has already caused 22 victims among the residents.
~
ref: https://www.parool.nl/amsterdam/22-bewoners-zorgcentrum-beth-shalom-bezweken-aan-coronavirus~b81457dc/
—-
European Commission President Ursula von der Leyen: “CORONAVIRUS: SENIORS WILL NEED TO LIMIT CONTACT FOR MONTHS MORE”

~
Europe’s senior citizens will need to continue limiting their contact with the outside world at least until the end of this year due to the novel Coronavirus (Covid-19) pandemic, according to European Commission President Ursula von der Leyen. // Without a vaccine, seniors’ contacts need to be limited as much as possible, especially those who live in nursing homes, von der Leyen was quoted as saying in Sunday’s edition of the German daily Bild. // I know it’s difficult and that isolation is a burden, but it is a question of life or death, we have to remain disciplined and patient,” she said.
~
ref: https://www.brusselstimes.com/all-news/106074/coronavirus-seniors-will-need-to-stay-put-for-many-more-months-eu-warns/

(*) Unlike other prejudices such as racism and sexism … ageism is unique in targeting our future selves
ref: https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2018/sep/14/the-ugly-truth-about-ageism-its-a-prejudice-targeting-our-future-selves

—
post scriptum 1: the horror is also that in most cases it is not the neglect of the elderly by the staff, but the neglect in financing the elderly home facilities – from not enough and underpaid staff to lack of space and equipment – that can be pointed as the cause. Even worse in many cases the staff itself (and their relatives) have been put at risk for months with the coronavirus outbreak. On all levels of the care system for the elderly there was simply ‘no plan’ what to do in case of a contagious epidemic.

post scriptum 2: Machine translation of article in Het Parool 8 April 2020 with more details on elderly home The Jewish care center Beth Shalom in Amsterdam and the coronavirus outbreak, also nthe number of corona infections 900 in 2500 Dutch elderly care homes and proposed measures:
~
The Jewish care center Beth Shalom in Amsterdam-Buitenveldert is mercilessly hit by the coronavirus: fifteen residents have already succumbed, presumably as a result of a violent outbreak that started at the end of March.

Marc Kruyswijk8 april 2020, 8:57
In addition to the high number of deaths, 22 residents of Beth Shalom are currently suspected of corona. After an exciting period, the health of three or four residents seems to recover very cautiously. In total, the care center has 120 nursing home places.

Beth Shalom says it has seen a stabilization in the number of suspected infections since last weekend. In most cases, testing is no longer carried out in the care center, because there are departments where several cases have surfaced at the same time.

Close community
A Cordaan spokesman, of which Beth Shalom is a part, says he has no explanation for the fact that the corona virus was able to strike in this care center. “If you recalculate from the start of the outbreak, you have to conclude that the first contamination occurred when the doors were still open and many people walked in and out.”

The residents and the care staff form a close-knit community where many Jewish traditions are celebrated. It is not uncommon for visitors to come and go in the house.

There are more than fifty apartments on the first and second floors. People with dementia live on the third, closed floor and on the fourth, the somatic ward is home to several dozen residents. There are also more than sixty sheltered homes.

Auschwitz
The care center with a strong Jewish identity is home to many Jewish residents who have lived an eventful life. Some of them survived Auschwitz, many lost relatives during World War II. There are also people who went into hiding during the war. In the past few days, death reports have been sent out in the Jewish community.

The coronavirus outbreak now precedes Passover, one of the most important festivals in Judaism. Passover commemorates the end of Jewish slavery in Egypt and the exodus from Egypt. These events are central to Jewish ethos.

This Passover, however, the corridors of Beth Shalom are controlled by personnel in protective clothing. Residents are kept in their own departments and rooms as much as possible.

Follow everything about the coronavirus in our live blog .

Isolate on site
There are ‘corona centers’ for infected residents of nursing homes, says a letter of 41 pages that Minister of Health Hugo de Jonge sent to the House of Representatives on Tuesday evening.

These are temporary care locations for ‘cohort nursing’. That term refers to the isolation of people with a certain disease.

The locations must offer a solution for situations in which it is impossible to nurse infected residents in isolation in their own nursing home, the minister writes.

RIVM director Jaap van Dissel said in a briefing to the House of Representatives on Wednesday morning that at least 900 of the 2500 nursing homes in the Netherlands have reported corona infections. He also said that the number of infections among caregivers has been decreasing more recently than among other populations.

Professional association V&VN states that many nurses do not dare to go to work, for fear of contamination. More than a thousand reports were received in a week. These come largely from nurses and carers in nursing homes, and from neighborhood nurses who visit the elderly at home.

Most reports are about lack of protective equipment. Some say they visit clients with store-bought masks, firework glasses and household gloves. That is unacceptable, according to V&VN.

The professional association speaks of a ‘silent drama’ in nursing homes and district nursing.
~
ref: https://www.parool.nl/amsterdam/zorgcentrum-hard-getroffen-door-coronavirus-15-bewoners-bezweken~b9e53e31/

Charlie Hebdo was “Bête et Méchant” (dumb & nasty) – do not hug it to death

Oorspronkelijk gepubliceerd op 8 januari 2015 op mijn Flickr site (die sinds lang weer gecensureerd wordt omdat de inhoud van mijn 700 prenten aldaar tot ‘adult content’ door Flickr verklaard zijn en dus niet vrij (meer) toegankelijk op het internet… dat is weer een ander soort censuur (ik heb meerdere malen geprotesteerd en gevraagd naar welke prent dan aanstootgevend zou zijn) kreeg (Kafkiaans) nooit antwoord daarop!

DO NOT HUG CHARLIE HEBDO TO DEATH
Like it’s predecessor Hara Kiri (196-1969), Charlie Hebdo (1969-1981; 1992-) is a magazine that was & is “bête et méchant” (dumb and nasty). Large part of those who say to support it now – after the malicious murder of magazine staff and their police protectors – the indignation felt by many is mostly spontaneous and well intended (the exceptions are politicians who use their tactics of recuperation as always) but many of them, especially those outside of France have no idea what the magazine stood for.

Charlie Hebdo was against all forms of authority, not just that of muslim fanatics.Their satire was biting and directed at christian, jewish and political faith of all kinds as merciless as against islam fanatics. When I see all those priests of different religions coming out in support of Charlie Hebdo, one can know that it is circumstances that force them in taking such a position, one of them being to curtail islamophobia. Then I see all those demonstrators holding up placards with “Je suis Charlie” I know that many of them have hardly or never seen any of the radical cartoons and comics published by Charlie Hebdo.

When all those demonstrators want to be sincere about their unconditional support for freedom of speech, writing and drawing, they need to realise that freedom of expression does not flower in a climate of proclaimed “national or international unity”, however understandable such a reaction is.

Charlie Hebdo, will not rise from the ashes of the executed cartoonists, when it is hugged to death by supporters who do not really know what they are supporting.

Just imagine as I did this nice lady demonstrating in Nice with her placard “Je suis Charlie”… would she have hold up one of the covers of Charlie Hebdo, like this one?

“JE SUIS CHARLIE” misses the point (and is just a mechanical easy copy cat slogan)

YOU can NOT be CHARLIE
–
This is the original caption of this photograph (left hand version): “A woman holds a poster reading ‘I am Charlie’ with a rose, at a gathering in Nice, southeastern France, to express solidarity with those killed in an attack at the Paris offices of weekly newspaper Charlie Hebdo, Wednesday, Jan. 7, 2015. Three masked gunmen shouting ìAllahu akbar!î stormed the Paris offices of a satirical newspaper Wednesday, killing 12 people, including its editor, before escaping in a car. It was France’s deadliest postwar terrorist attack. (AP Photo/Lionel Cironneau)”

“NOUS SOMMES TOUS CE FLIC” do not let the radicalism of Charlie Hebdo be commodified

Oorspronkelijk gepubliceerd op 8 januari 2015 op mijn Flickr site (die sinds lang weer gecensureerd wordt omdat de inhoud van mijn 700 prenten aldaar tot ‘adult content’ door Flickr geclassificeerd zijn en dus niet vrij (meer) toegankelijk op het internet… dat is weer een ander soort censuur (ik heb meerdere malen geprotesteerd en gevraagd naar welke prent dan aanstootgevend zou zijn) kreeg (Kafkiaans) nooit antwoord daarop!

JE NE SUIS PAS CHARLIE…

THE TOTAL RECUPERATION / APPROPRIATION (1) OF THE RADICAL HERITAGE OF CHARLIE HEBDO…

… it will be with us for a while… and the more massive it gets, the more the soul of Charlie Hebdo will be twisted and commodified.

Most of the supportive crowds outside of France have NO idea with what was the ‘bad taste fun’ that Charlie Hebdo has been poking fro decades at ALL AUTHORITY… not just at authoritarian islamists. Those who have been vilified on many occasions by Charlie Hebdo take their revenge now by praising their dead former adversaries for their ‘courageous defence of the freedom of expression’: Sarkozy, Marine Le Pen, Hollande, …

10 staff members of Charlie Hebdo were executed and 2 policemen that were there to guard the editor in chief and the premises of Charlie Hebdo. (2) On a witness video that is circulating in all news media one can see how courageous one policeman tries to intervene and how he is shot down, point blank. We do not see – though – any placards in the huge crowds of people associating with these policemen, even when they were placed there to protect the anti-authoritarian cartoonists and their magazine.

We have come a long way from Mai 68 and the emblematic repressive role of POLICE as seen and depicted by the ‘soixante-huitards’ of that time.

JE SUIS CHARLIE is – indirectly – a take from a slogan of almost four decades ago “NOUS SOMMES TOUS DES JUIFS ALLEMANDS” or in one of the several variations ‘NOUS SOMMES TOUS INDÉSIRABLES” (we are all German jews/we are all undesired). (3) It was a slogan referring to one of the student leaders of the May 68 revolt Daniel Cohn-Bendit who was living in France but did hold a German passport. The right wing weekly ‘Minute’ and the French Communist Party leader George Marchais in ‘L’Humanité’ alluded to this student leader directly and indirectly as a foreigner – a German Jew – making trouble in France, be it for different ideological reasons. The French Minister of Interior Fouchet gave an order for Cohn-Bendit to be extradited and this triggered demonstrations and posters with the slogan mentioned before.

So let me act in the spirit of those times and counter the ‘recuperation’ of Charlie Hebdo with the weapon of the détournement, turning around or highjacking. Making a mirror image of “JeSuisCharlie”(4)

“NOUS SOMMES TOUS CE FLIC”, however far such a statement derivates from the ideological schemes of 68 with their posters of the hated clubbing riot-policemen, the Compagnies Républicaines de Sécurité with a Nazi SS sign on their typical round shield in those days: “CRS SS.”

“We are all this cop” we see at the moment he is, without mercy, given an extra bullet while he begs for his life.

Freedom of expression does not flower in a climate of proclaimed “national unity” as is staged now in France, however understandable such a reaction is. Charlie Hebdo, will not rise from the ashes of the executed cartoonists, when it is hugged to death.

Note made on 12/1/2015
I was relieved to find some expressions in social media and beyond that expressed concern for the policemen that have been executed as well in the Charlie Hebdo massacre. Like a twitter with a black placard and the text:

“Je suis Ahmed et Franck, policiers assassinés le 07 janvier 2015”
twitter.com/levrailambert/status/553149939732459520/photo/1

One of the more exceptional placards shown on Place deRépublique in Paris last week”

JE SUIS CHARLIE
JE SUIS AHMED
JE SUIS JUIF
( with twelve candles depicted at the bottom)
richardmillett.files.wordpress.com/2015/01/dscf5472.jpg

—
(1) Recuperation, in the sociological sense, is the process by which politically radical ideas and images are twisted, co-opted, absorbed, defused, incorporated, annexed and commodified within media culture and bourgeois society, and thus become interpreted through a neutralized, innocuous or more socially conventional perspective.

(2) Franck Brinsolaro, 49, police officer, was assigned as a bodyguard for Charb and Ahmed Merabet, 42, local police officer, shot in the head as he lay wounded on the ground outside. Taken from the latest Wiki on the massacre: “One of the gunmen runs toward the policeman, shouting in French, “Did you want to kill me?” The policeman answers, “No, it’s good, chief” [non c’est bon chef], raising his hand towards the gunman, who shoots the policeman in the head at close range. The gunmen leave and shout, “We have avenged the Prophet Muhammad. We have killed Charlie Hebdo!”
en.wikipedia.org/wiki/Charlie_Hebdo_shooting
fr.wikipedia.org/wiki/Fusillade_au_siège_de_Charlie_Hebdo

(3) – Jacques Poitou, has an excellent web page on the origin and further history of the slogan at: j.poitou.free.fr/pro/html/voc/cohn-bendit.html

_ the lettering “NOUS SOMMES TOUS” is copied from the original Atelier Populaire 68 poster, at this address: www.carnagecorp.com/pub/pictures/mai_68/1968%20mai%20nous…

Charlie Hebdo cartoonist van het eerste uur Willem ontsnapte aan executie maar wordt toch Koninklijk genegeerd

Oorspronkelijk gepubliceerd op 7 januari 2015 op mijn Flickr site (die sinds lang weer gecensureerd wordt omdat de inhoud van mijn 700 prenten aldaar ‘adult content’ door Flickr geclassificeerd zijn als ‘adult content’ em dus niet vrij (meer) toegankelijk zijn op het internet… dat is weer een ander soort censuur (ik heb meerdere malen geprotesteerd en gevraagd naar welke prent dan aanstootgevend zou zijn) kreeg (Kafkiaans) nooit antwoord daarop!

In een verklaring van Koning Willem Alexander van vandaag (7/1/2011) over de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs wordt de schennis van vrije meningsuiting afgekeurd door een man die zichzelf beschermd weet tegen schennis van zijn majesteit.

Geen expliciet medeleven voor cartoonist WILLEM van WILLEM ALEXANDER als zoon van de majesteit die Willem (Holtrop) in de jaren zestig en daarna bij voortduring schond.

Op grond van het wetboek van strafrecht werden deze twee (zwart/wit) prenten door de Nederlandse rechter in 1966 verboden… er werd vervolging ingesteld tegen de maker, drukker en verspreider.

Hoe is de verklaring van de kleinzoon van de toen geschonden majesteit Juliana over de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs te rijmen met die voorgeschiedenis?

Deze verklaring is te vinden op de website van het Koninklijk Huis van de Oranjes vandaag…

De enige Nederlander die al van het eerste uur (1969) bij Charlie Hebdo werkt Willem (Holtrop) wordt daarin domweg genegeerd, zoals ook het radicale karakter van het blad dat niet enkel niets ontziend was in haar kritiek op moslim fanatisme maar eveneens zinderende kritiek op KERK – VORST & STAAT van het begin af aan in haar blazoen had.

Persbericht Koning Willem Alexander 7/1/2015:

“Verklaring Zijne Majesteit de Koning naar aanleiding van aanslag in Parijs 7 januari 2015 Zijne Majesteit Koning Willem-Alexander is diep geschokt door de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo vandaag in Parijs. Hij heeft President Hollande van Frankrijk zijn medeleven en condoleances overgebracht alsmede zijn persoonlijke betrokkenheid en de steun van het Nederlandse volk, “ook bij het verdedigen van de democratische waarden die aan de basis van onze samenlevingen staan”.

www.koninklijkhuis.nl/nieuws/nieuwsberichten/2015/januari…

—
Op Facebook waar ik de prent het eerste postte kreeg ik direct daarop van een Facebook-volger dit commentaar:

“Sinds wanneer is een kleinzoon verantwoordelijk
voor wat zich afspeelde ten tijde van de regering
van zijn grootmoeder? En is dat een argument
om de oprechtheid van de reactie van de huidige
koning te betwijfelen?

Waarop ik dit antwoord gaf:

“..jazeker… want dan had hij kunnen zeggen: “In het verleden zijn mijn grootmoeder, grootvader en moeder bij meerdere gelegenheden bespot door één van de vaste medewerkers van het blad Charlie Hebdo, de heer Bernard Willem Holtrop, dat laat onverlet dat ik de moorddadige aanslag op het blad volstrekt afwijs, etc….”
– kijk dan was hij én indrukwekkend geweest én had hij ook het volste recht van spreken verworven…
Niets van dit alles…
Let wel het koningschap is erfelijk, zo de voorgeschiedenis van het koninklijk huis dat daarmee komt. Zo koningen en koninginnen zich plegen te beroepen op hun roemruchte verleden, zo zeer is ook het onaangename of niet te pas komende verleden ervan voor iedere nieuwe generatie van zo’n koninklijk huis iets waar zij aan te refereren hebben. Je redenering is mijns inziens gespeend van enig historisch besef… alsof je vrolijk met een schone lei de kroon van je ouders over kunt nemen….

—
Kom morgen dan nog wel terug met gedocumenteerde reacties van politici als Sarkozy, Hollande en Marine Le Pen en hun pleidooi voor vrijheid van meningsuiting naar aanleiding van de aanslag op Charlie Hebdo… niemand van hen hoorde ik dit eenvoudige zinnetje zeggen…

“….ik (Sarkozy, Le Pen, Hollande, etc. ben zelf ook herhaalde malen door Charlie-Hebdo bekritiseerd en te kijk gezet op een onaangename wijzen, maar ‘de vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden niet.”

In Memoriam Jadran Sterle 1949-2014: Slovenian Televisionmaker & Geomancer

This in memoriam I published 5 years ago on Flickr… recently I wanted to point a friend to the article and picture, but the 700 or so articles on my Flickr site have been classified all as ‘adult material’ years ago for no good reason (some fool must have complained) at all… attempts to have that ban lifted did not work out as there seems to be only a kind of Kafkian censorship court run by robots with the shifting firms that own Flickr and I never got a human written reply on my complaints. So now I regularly move postings from Flickr to my own blog. This posting on my friend Jadran Sterle on Flickr had 6.121 views…

---

It was in July this year [2014] I heard of the unexpected death of Jadran Sterle… (1) as often is the case with the loss of a friend, it made me look for pictures of him, looking at them intensely, bringing back shared moments of the past… We first met in Bologna in 1988 during a festival on Radical Culture of the European countries bordering the Mediterranean. He was there as a journalist for Slovenian television, I was there to show an exhibition for an upcoming international meeting in Amsterdam the next year – Europe Against the Current. Jadran had been involved as a young man in what could be labelled as the ‘cultural underground of Ljubljana and soon we discovered we had all kind of experiences and friends in common… Jadran had met some of the Dutch Provos in the sixties, I knew a bit about opposition movements in Yugoslavia and so we had a long talk and remained friends since… I met him again a few years later at an anarchist conference in Triest and as the world is small I discovered in the early nineties that my new Yugoslav girlfriend – who became the mother of my daughter – was a close friend of Jadran for many years… I made this picture already in July for the family Jadran left behind, but the text that comes with it remained half finished… something held me back… and as those who have died are never in a hurry… it is two month later now, before I publish it here.

IN MEMORIAM JADRAN STERLE 1949 – 2014

Two pictures of Jadran Sterle
as I want to remember him
taken 12 years ago
on the day he picked me up from what once was Tergeste,
never became Trst,
and is best known now as Trieste
– a market and harbour town in the shatterzone of kingdoms, republics and empires
Illyrean, Roman, Byzantine, Frankish, Venetian, Habsburg, Napoleonic, Austrian –
still a multi-ethnic city half a century ago
Italian and Slovenian as major languages…
… after the First Wolrd War taken over by Italy
theatre of Mussolini’s fascist rule
birthplace of Slovenian anti-fascist movement
a contested city after World War II where the new power blocks
were almost confronting each other
Allied Forces versus Tito’s Partisan Army.
–
Slovenian nationalists saw the city as retribution
for Italian, German and Croatian fascists regimes
that had devastated their lands
“Trst je naš” (Triest is ours)…
It remained just a Slovenian irridentist dream
as The Free Territory of Triest was created to avoid further war
and the conflict was solved by a diplomatic policy of procrestination
‘de facto’ after seven, ‘de jure’ after thirty years.
–
Instead of going directly to Jadran’s house in in the Slovenian village of Unec
– to the North-East, up the bleached Karst mountain at Opcina –
we drove southward along the coast to Istria
careleslsy joking about all the borders we had to pass
borders that split up the natural continuity
of coast and peninsula
Italian, Slovenian, Croatian.
–
On our way into Istria
Jadran told me about the meeting of those two partisan commanders
one Slovenian, the other Croatian both belonging to the Liberation Front lead by Tito
and how these two ‘communist internationalists’
were deliberating about ‘ethnic borders’
not from a military strategic viewpoint
but to establish a dividing line
where a “pure” Slovenian and a “pure” Croatian was spoken
where a border line between their territorial command needed to be drawn.
–
I have forgotten some of the details he gave, but
in my memory some fragments of his story linger on.
Was it about the map they used, turned the wrong way
or had one, or both of the partisans, drank too much
that day in February 1944 in the village of Malija?
I tried to find his story back in all those
historical sources, now available on the internet
but did not find any of Jadran’s salient details
only how it ended up:
the East/West running river Dragonje became the border
while – linguistically speaking –
also the river Mirna could have been chosen
twenty or so kilometer more to the South.
Like in the rest of the litoral of South-East Europe
another border marked by mountains and rivers
was added to those created by swaying forces over millennia
seeking to establish their own power base
constructing and inventing national ‘identities’ to cement it
from Danube and Sava, to Drina and Drava.
–
We went land inward on our way
to what is jokingy called “the smallest city of the world”
the medieval fortified hill top city of Hum
with it’s 17 official inhabitants.
Just before arriving there – on the slope of a hill –
we got out of the car
to admire an exceptional historical monument.
A monument for a script
the old cyrillic script
– that travelled over a milennium ago
from Moravia down to the Adriatic coast –
named Glagolitic Script
after the Slavic word for ‘utterance’
– a script that often is proposed to be
the bedrock of Croatian culture.
–
There had been a heavy rain just before
and in the wet grass
stood all those Glagolitic letters
with monumental proportions
sculpted in stone.
There was also a round table
with four square stone stools
the table top engraved with something
that looked like a celestial scheme.
–
Jadran standing there like a ‘geomancer’
explaining me past and present
alluding to the recent history of this monument
only erected a few decades ago
a hidden Croatian call
for the break-up of this part of Yugoslavia
a cultural construct Ex Post Facto.
–
As we drove on
he marked me all those other ‘genius loci’
in the Istrian Karst landscape
with its underground waterways and histories.
Thus we both became time travellers
as his stories also gave a glimpse
of a different future that had failed to come.
–
Today, looking once more at the photographs I took
with Jadran standing in the field with stone letters
I see in the distance – very small –
the Glagolitic letter ‘L’
the ‘L’ for Ljudi, Ljudje
Croatian or Slovenian for ‘People’.
Build up from two high stones
standing apart to fit the height and width of a man
on top a shorter heavy stone, in fragile balance.
–
I remember now how it looked to me then
like a gate, “a gate to heaven”
a man made arch one has to pass through
to go to an other world.

Jadran Sterle died on July 17th 2014.

—-
(1) “Farewell to the Adriatic Sterle, cosmopolitan, who swam against the tide Funeral book on TV Slovenia July 18, 2014 at 11:39, last intervention: July 18, 2014 at 18:00 Ljubljana – Reuters He died director Jadran Sterle (1949), a longtime associate of RTV Slovenia, philosopher, journalist, writer, author of numerous documentaries on the littoral cultural heritage and translator. Predlani are Sterle Val 202 hosted the show Sunday guest. In the interview he looked at his translation work, home library and home garden on the crops on which he was very proud. Neanderthal flute, the oldest bike in the Karst chalet in the Karst School under fascism … It’s only a few titles a rich oeuvre of documentaries and films journalist and writer Adriatic Sterle, who was convinced that it would be better to appreciate the past and its traditions you should be proud of the oldest needle, first bike, a Neanderthal flute and shepherd’s house. Sunday’s guest submission to the Adriatic ”

Machine translation from the introduction sentences of the memorial web page on Slovenian Television for Jadran Sterle: www.rtvslo.si/kultura/film/slovo-jadrana-sterleta-svetovl…

From Deng & Thatcher 1984 to the Hong Kong OCCUPY CENTRAL movement 2014: winning something by loosing

This text and image were posted by me on the 4 of October 2014 on Flickr. It had 25.487 views since then. I republish it now 5 years later on my blog to mark the violent events as they evolve and infold now in Hong Kong and compare them to the demonstrations for local democracy and safeguard of the ‘rule of law’. I have not altered anything in that text of 2014, just kept my direct reactions to the movement of that time. It was only a few years after I had been working for therein part of the year in Hong Kong, teaching and doing research as a senior fellow of the City University of Hong Kong. The city itself was one of my main subjects at that time… by applying research principles I had developed for studying the change of through time of the mood of a city, ‘literary psycho-geography’ , to the city-state of Hong Kong. I also was teaching this subject to the mostly very young students at the new media department of that university and so had gained some knowledge of their state of mind. The continuous housing crisis in this city has as one result that most students still lived with their parents. I found themeless independent than young European students… so the greater has been my surprise at the great participation of young people, many students, in this movement and the social and political abilities they developed in such a short time.

TWO SYSTEMS ONE COUNTRY
FREEDOM FOR BIG BUSINESS YES
FREEDOM FOR CITIZENS NO…

…that was and will remain the basic recipe of the People’s Republic of China, since the rise of Deng XiaoPing in the mid seventies did put China on a two rail track: combining market economy with state socialism. It was Deng who ceremonially struck the deal with Margaret Thatcher in 1984 to be given back in 1997 what had grown over a century into a colonial crown jewel: Hong Kong. (1) Another ‘double dealing’ was agreed upon then: ‘one country two systems’, promising Hong Kong population something – in the future – their British overlords had not been able to provide them with in all the years they could have done so: ‘universal suffrage’.

It comes as no surprise that a state – formally – unified under a one party system failed to supply the citizens of Hong Kong was an undiluted suffrage system for Hong Kong. Hence the 2017 proposed election system for a city-adminstration-leader, from appointed candidates by the PRC only.

What the Brits left behind in 1997, though, was a juridical system that – compared to that of the PRC – was reasonably independent, one could say that the successful ‘freedom of trade’ of Hong Kong was very much dependent on such a ‘rule of law’ system, as capitalist big business needs the assurance of a set of rules independent from a single party power government to prosper.

‘Rule of law’ did not only benefit big business, but also functioned as social leveller for the less affluent citizens of Hong Kong, because a successful economy is only hampered by too blatant social unequally in its direct realm.

After a week or so of large demonstrations by Hong Kong citizens against the paternalistic system of voting for a new chief-city-administrator in 2017, the voice of the Central Committee of the Communist Party of the Peoples Republic of China has uttered a commentary, which should be read as ‘a decree’: “Firmly safeguard the rule of law in Hong Kong.” The article launches a warning to he peaceful HK demonstrators:

“These acts will undoubtedly end up with the rule of law violated, severely disrupted social orders, huge economic losses and possible casualties.”

Reference: english.peopledaily.com.cn/n/2014/1004/c90785-8790857.html

‘Possible casualties’ is a way of saying that a hard hand will come down on demonstrators who dare to go any further. The article is cleverly formulated by schooled party ideologues and so it turns the main argument of HK democracy demonstrators against them, as it is not the Chinese state that violates rule of law promise of universal suffrage made to Hong Kong, it is the Hong Kong demonstrators who are violating it.

The defamation campaign in local newspapers (readers comments often anonymous) (2) and the pro China counter-demonstrations and delivered bruisings to young students (3), was the overture for the Chinese Opera that will be put on stage in the coming days. The demonstrators are declared a minority and thus the ground is prepared to get them out of the way:

“A democratic society should respect the opinions of the minorities, but it doesn’t mean those minorities have the right to resort to illegal means.”

There are 7 million Hong Kong inhabitants, and even when there were one million protesters out in the streets, the far way rulers in Beijing can declare them ‘a minority’.

It seems an easy game for the Chinese rulers, as the state is always ‘legal’ and using force against ‘illegal actions’ is what a state is supposed to do. This is formulated in the opening of the Peoples Daily article:

“Democracy and the rule of law are interdependent, and a democracy without the rule of law will only bring havoc.”

There is of course a deep oddity in the demands of the movement for democracy in Hong Kong, as its main aim was the right to choose their own leader. One can distinguish between a social movement and its own inner dynamics from the formal demands it makes. The show of ability for self-organisation of the people that have massed the streets of Hong Kong these last days, is an achievement in itself and does even overshadow the somewhat meek demand to be able to vote for someone who will then have a mandate to rule you.

This is a simplified argument, but necessary to get some understanding of what is won and may be lost in the Occupy Central movement. A real choice of a new ‘leader/administrator’ for Hong Kong, necessitates a platform or party with a set of principles and practical proposals and the figure head to be voted for is supposed to attempt to put these into practice.

Anybody living in a parliamentary democracy knows the limits and shortcomings of this social construction. Less so – it seems – the demonstrators in Hong Kong. In a way their self-organisation was a denial of their own demand to be able to choose a leader of their own choice. They could well think about leading society themselves, be it not in formal governance representation, but in their ability to manifest themselves in many ways as active citizens, that have learned how to halt or limit the exercise of what they feel as ‘unjust authority’. Voting once in so and so many years is after all not good enough to realise democracy.

Even when in a media sense in the head-lines the Occupy Central movements will loose, they have won something in the bylines yet to be written in times to come: the practice of peaceful self-organisation.

---

---

Notes

(1) The top part of the tableau-picture is: “Reconstruction of the important meeting between Deng Xiaoping and Margaret Thatcher in Beijing on 24 September 1984 with talks about the future of Hong Kong – at the visitors platform of the Diwang Dasha in Shenzhen Date 2.07.2007”

The bottom part is a picture that appeared in the South China Morning Post published in Hong Kong and afterward in many more newspapers, it is students many wearing black t-shirts making the symbolic sign of crossing arms, showing both that they do not carry any weapons and disapproval of government action. That sign was used in previous demonstrations against the introduction of ‘patriotic history’ lessons PRC style in Hong Kong schools. The yellow ribbon refers with its colour yellow to earlier grand Hong Kong pro democracy demonstrations against government measures that were deemed by demonstrators to be authoritarian, like massive demonstration did use yellow umbrellas , like a famous one ion October 10 2007.
alextsui05.wordpress.com/2007/10/11/umbrellas-for-democracy/
www.youtube.com/watch?v=0gWSB6YNPFQ

The yellow ribbons also as an avatar for those who are supporting the movement but could not be at a demonstration, tied to fences and worn as a bracelet. More details on symbolism used at this web-page…
www.bbc.com/news/world-asia-china-29473974

(2) 1/10/2014 my readers comment in the South Cina Morning Post after reading several defamation readers comments:

“PROTEST & DEFAMATION social movements when they grow tend to produce defamation campaigns. Reader’s reaction, often posted under pseudonym, are used for it, like in the SCMP of 1/10/14 by “David777” citing “revolution observer Tony Cartalucci” about the long ties with the USA governent of Occupy Central leaders: “Recent events in Hong Kong follow a pattern of US-engineered regime change operations, where naive students and other youth are encouraged to be the public face of protests, which start out preaching non-violence only to be very soon shunted aside by far more radical elements who provide the real muscle behind the regime change.” Egypt, Syria and the Ukraine are mentioned adding suggestively: “the Maidan protests soon gave way to violent, armed groups sporting neo-nazi tattoos and radical ideologies.” David777 ends: “SCMP = USA.” Such rethorics make one remember the Cold War with both camps excelling in constructing, inventing and disclosing conspiracies, thus denying existence of any genuine form of protest. From USA McCarthism to KGB unveiling of Yankee subversion. RUFMORD (character assasination)in German. Also the PRC has a long tradition in this field. Many have suffered or paid with their life. One needs not to be versed in details of the mass-defamation campaigns during the heigh days of the Cultural Revolution in China to know, how violent and murderous such campaigns can get. It went to the level that children would accuse their own teachers and parents.”

The South China Morning Post reader “David777” quotes an article dated 30//9/2014 from a Canadian web-site of the organisation called Global Research, with an opening paragraph reading:

“Behind the so-called “Occupy Central” protests, which masquerade as a “pro-democracy” movement seeking “universal suffrage” and “full democracy,” is a deep and insidious network of foreign financial, political, and media support. Prominent among them is the US State Department and its National Endowment for Democracy (NED) as well as NED’s subsidiary, the National Democratic Institute (NDI).”
www.globalresearch.ca/us-openly-approves-hong-kong-chaos-…

This Canadian based organisation is well known for its curious pro-party-communist-state and pro-post-party-communist-party-state analysis (how to summarise that in a non-biased way in one sentence), also being a welcome guests to certain outlets of such states, like the Russian television station ‘Russia Today’ that is a voice and commentary strictly within the Putin party line. It is not the first time I have come across the special views promulgated by this organisation, founded by Michel Chossudovsky… I will try to refine the background on this later, for the moment here is a Wikipedia on the founder of the organisation Michel Chossudovsky:
en.wikipedia.org/wiki/Michel_Chossudovsky

(3) 3/10/2014 The Guardian: “Violent clashes break out in Hong Kong after counter-protesters storm sit-in
About 1,000 people opposed to pro-democracy movement fight 100 demonstrators after Leung Chun-ying’s talks offer”
www.theguardian.com/world/2014/oct/03/hong-kong-violent-c…

The Huffington Post has a series of photographs showing the confrontation in Mong Kok:
www.huffingtonpost.co.uk/2014/10/03/hong-kong-protest-pic…

My commentary on that day send to HK friends:

“NO SURPRISE the warming up was going on for days with a defamation campaign in the press (through readers responses to the news)… and a megalopolis as Hong Kong is also home to a myriad of thugs and maffiosi…, the knuckle sandwich has been on the Hong Kong menu for over a century… this combines with the cells of the Chinese Communist Party an organisation deeply entrenched in the former Crown Colony… once outlawed by the Brits, ever since even more effective as a semi-underground, not formal and open organisation. When a movement like Occupy Central loses a bit of momentum, it is the right moment for these groups to move in… Also Mong Kok part of the mainland area of HK, Kowloon, is a very different district from the area with mainly offices on Hong Kong Island, especially Admirality… an encampment in these streets does not seem a good idea… I did live not far from Mong Kok and I did not understand this choice for any fixed position action… Well the activists will learn their lesson the hard way… The move of opening talks… was to be expected… and as the demands have been limited to one issue… even when that issue is not dealt with properly in the talks that are supposed to be upcoming (and who decides who will be there speaking with the authorities for whom… the whole issue of a popular mandate is always tricky)… the non-involvement of police in such a situation is the most classic of all situation… with the schizophrenia of activists who justly claim freedom of demonstration and refute police intervention…until the moments that a third force attacks them… the answer – organising your own order-troops – is also problematic, as soon order troops tend to take over power within any activist loose grouping… these are the normal dynamics of large social movements… with a Hong Kong social relation flavour.”

Margaret Thatcher 1925~2013: “Rule Britannia…Britannia down the waves” ~ nobody else will ever be enslaved

Originally Published on the 15th of April 2013 on Flickr, where it had 1539 views. Republished today on the occasion of a London EXHIBITION 1–26 October 2019 Curtains for Mrs Thatcher by the gallery on the move England & Co at the Sotheran Building 2 Sackville Street, London W1

For the controversy of the 1982 sinking of the Argentinian cruiser General Belgrano during the Falkland War in which 323 people died (mainly young navy sailors) see the web-site The Belgrano Inquiry which lets come to voice multiple interpretations of this drama.
belgranoinquiry.com/

I take that drama for its own merits and as well as a metaphor for “Thatcher Rule” where her idea of “cherishing of freedom” (the motto of the coat of arms of Baroness Thatcher (1995–2013) (*) lead to an impoverishing deregulation for many and the enrichment of only a few.

On the same day in 2013 I also published this panorama of  Margaret Thatcher and meetings with some of her famous and important friends over the years…

Left/right/topdown: Deng Xiao Ping, China; Norodom Sihanouk, Cambodia; Nicolae Ceaușescu Rumania; Augusto Pionochet, Chile; Josep Broz Tito, Yugoslavia; Henri Kissinger, USA; Ronald Reagan, USA; Robert Mugabe, Zimbabwe; Jimmy Saville, UK — middle row is her Conservative Party claque applauding Thatcher on October 13, 1989 at the end of the Conservative Party conference in Blackpool 

—
(*) “cherishing freedom”

Coat of arms of Margaret Thatcher, The Baroness Thatcher (1925-2013), Prime Minister of the United Kingdom from 1979 to 1990. This achievement was used from 1995 to 2013, granted originally by the College of Arms in 1992 and was designed by the Garter King of Arms Sir Colin Cole. This version displays the circlet of the Order of the Garter to which she was appointed to only in 1995. “ On a lozenge circumscribed by the Garter and the Ribbon of the Order of Merit with Cross pendant therefrom, surmounted by a baron’s coronet, per chevron azure and gules, a double key in chief between two lions combatant a tower with portcullis in base all or, with supporters: dexter: An admiral of the British Navy; sinister: Sir Isaac Newton holding in his left hand weighing scales, both proper. Her motto was: “CHERISH FREEDOM” ” The dexter supporter is an Admiral of the Royal Navy, to commemorate the victory of the Falklands War during her premiership. The sinister supporter is Sir Isaac Newton, to recognise her earlier career as a scientist. The key and the two royal lions of England represents her tenure as Prime Minister and First Lord of the Treasury. The tower and portcullis represents her time at the Palace of Westminster as Member of Parliament. She bears this achievement on a lozenge (as is traditional for a woman), surrounded by the circlet of the Order of the Garter (in which she was appointed in 1995), below hangs the ribbon and insignia of the Order of Merit (in which she was appointed in 1990). Date 10 April 2013, 22:56:16 Source Own work, Based on the heraldic blazon and other works

 

 

Modernist op millimeterpapier: Wim Crouwel (1928-2019)

“Ik ben een modernist” riep Crouwel mij nog toe in een debat tijdens één van die design crowd conferenties Doors of Perception (1), het was 1996 en de plaats de stadsschouwburg in Amsterdam … dat was de tweede keer dat ik met hem in debat geraakte.. de eerste keer was vele jaren eerder in 1968 (2) in wat toen nog het Museum Fodor was aan de Keizersgracht waar gedebatteerd werd over kunst, technologie en samenleving… samen met Nic Tummers riep ik daar op tot een boycott van de Osaka Wereldtentoonstelling als zijnde een schijnvertoning van globale éénheid… in een verdeelde wereld. (3) Crouwel was het daar niet mee eens en nam deel aan de vormgeving van de tentoonstelling in Osaka in 1969.

Crouwel had een rotsvast vertrouwen in de zegende rol van de ‘artistieke voorhoede’ en de vrijheden die zijn strak gespannen ontwerpkaders de mensheid zouden weten te brengen. Zo was zijn kaarsrecht verlopende levenslijn er een van ordening en controle met het grid als onzichtbaar hekwerk waarbinnen de vorm, inpasbaar, gestalte kon krijgen. Bij Crouwel geen labyrinth waarbinnen je kunt verdwalen. Zijn mazenstelsel behoeft geen draad van Ariadne om het doel te bereiken of de uitweg te vinden. Zijn ‘modernisme’ munt uit door planmatigheid en minimalisering, waar ‘vorm’ ondergeschikt gemaakt wordt aan ‘functie’.

Het antwoord op de vraag wie en wat de inhoud van die ‘nagestreefde functionaliteit’ bepaalde en waarom bleef bij Crouwel echter vaak achterwege. Een zaak van de opdrachtgevers immers, zoals bij vrijwel alle vormgeving, zeker als het om overheidsopdrachten gaat. In deze zin was de artistieke voorhoede waartoe Crouwel zich rekende, geen ‘sociale voorhoede’. Crouwel, anders dan veel van zijn collega ontwerpers, koketteerde ook nauwelijks met sociale acties in de tweede helft van de 20e eeuw.

Toch is er meer dan dictatuur van grid en stramien in Crouwel zijn werk. Zijn terughoudendheid in vormgeving laat ruimte over voor anderen met een andere vormentaal, weet die vaak te versterken. De vrije, zich in alle mogelijke bochten wringende lijn, die zich niets wenst aan te trekken van passers, driehoeken en millimeterpapier, gedijt beter in een ruimte vormgegeven door Wim Crouwel dan door Frank Gehry. Waar de ruimtelijk vormgever zich opwerpt als vrij kunstenaar verdwijnt de ruimte om kunstwerken van anderen – dan de architect – te tonen. Dat geldt ook voor zijn gedimde functionele typografie, beeldmateriaal dat van een geheel ander orde is krijgt zo ruimte en aandacht op een pagina.

De beleden ‘moderniteit’ van Crouwel in zijn tijd droeg het stempel van de planeconomie, de overheid als emancipator, de vormgever als verheffer, de burger als een op te voeden wezen. Er is een ondertoon van ‘een nieuwe orde’ die met de vorm der dingen ook de vorm van de samenleving, het menselijk gedrag hoopt te kunnen sturen. Er is sprake van de overdraagbaarheid van “goede vorm” (denk aan de naoorlogse Stichting ‘Goed Wonen’ in Amsterdam en de soms utopische vises die vanuit het Rotterdamse Bouwcentrum geëntameerd werden). Het is een tijd waarin in de Beurs van Berlage een enorm Centrum voor Industriële Vormgeving gevestigd wordt. Dat is de moderniteit waaraan Crouwel refereert. Dat is ook ‘een moderniteit’ die na dertig jaar uitbundige ‘post-moderne’ vormgeving zo verouderd lijkt te zijn dat het minimale en de ingetogenheid weer aantrekkingskracht krijgt.

Nu de levenslijn van Wim Crouwel gebroken is en een ieder zich denkt als vormgever van het eigen digitale bestaan, kunnen we de georganiseerde chaos van de zoekmachines van het internet spiegelen aan zoiets simpels en gedisciplineerds als het telefoonboek ontworpen door het bureau waar Crouwel groot geworden is ‘Total Design’. (4) Hoe is het mogelijk zullen nieuwe generaties zich afvragen dat je in een pak bijeengebonden bladzijden van papier met enkele strakke kolommen tekst zoveel gegevens in zulk een vast stramien zo goed opzoekbaar kunt maken. Kan het zijn dat wij zolangzamerhand snakken naar die eenvoudige strakheid, die orde, die informatie cartografie gedacht vanuit millimeterpapier.

Tjebbe van Tijen 20/9/2019

---

(1) Doors of Perception, kortweg ‘Doors’ was een reeks ‘internationale design conferenties’ georganiseerd door John Thackara in het laatste decennium van de 20e en het eerste van de 21e eeuw. Iedere conferentie had een eigen thema. Dat van het jaar 1996 was ‘Speed’. Ik gaf er een lezing over het antieke thema van ‘de hinkende bode’ aan de hand van emblemata/zinnenprenten… uit vroeger eeuwen ter relativering van de moderniteitsdrang waar alles steeds maar sneller moet. Tot voor enkele jaren stond het archief van die conferentie keurig on-line, maar ik merk nu dat alle links naar het Doors Archief gebroken zijn… dus hier enkel een link naar een pagina die toch iets verteld van die conferenties…. (ik zal proberen John Thackara erop te wijzen dat hij zijn ‘doors’ weer open moet zetten…
http://imaginarymuseum.org/SOS/index.html (scroll nummer 6a)

(2) 1968-1970 Fodor Conferenties on art, technology, science and society: Amsterdam

Zie o.m. in het Archief Hans Derks stukken over deze conferenties periode 1968-1970

https://search.iisg.amsterdam/Record/ARCH01897 (27- 39.1)

(3) Het Manifest over de geplande wereldtentoonstelling in Oska van NicTummers en Tjebbe van Tijen (formaat A2)

(4) “Critical spirit of a telephone book” by Robin Kinross, Published in Eye – The International Review of Graphic Design, No. 16, vol. 4, Spring 1995… niemand weet beter over functionaliteit en typografie te schrijven dan Robert Kinross .. ik vond dit artikel pas nadat ik mijn in memoriam voor Crouwel geschreven had. Het moge duidelijk zijn dat de versie van 1983 lees-technisch, met het oog langs een kolom racend vele malen beter is dan de versie van 1977. Jolijn van de Wouw ken ik nog van de Kunstacademie in Den Bosch 1961-62… ik dacht dat toen Wim Strijbosch de lessen in grafisch ontwerp overgenomen had van Wim Crouwel. Jolijn is al weer heel wat jaren dood, heel vroeg gestorven. De directeur van de Academie in den Bosch was toen Jan van Haaren (1923-1990) een man met begrip voor experiment. Zijn broer Hein van Haaren was weer directeur van de Dienst Esthetische Vormgeving PTT, die de postzegel en telefoonboek opdrachten aan Crouwel gaf. Zo wordt ook duidelijk hoe alles toch ‘modern, maar in een klein kringetje bedisseld werd.

“The Dutch must have been the first to use professional designers for the page layout of phone books. These were Wim Crouwel and Jolijn van de Wouw, working within Total Design, who for the first fully automated books (of 1977) radically rethought the typographic conventions. PTT phone book by Total Design, 1977 (left) PTT phone book revised by Total Design, 1983 (right). Numbers were placed before names: the two vital components were then next to each other, and no dot leaders were needed to join them. The typeface was a condensed Univers: a real designed letter in place of the vernacular grotesques that had been the norm. And – most astonishing of all – no capital letters were used. Crouwel argued that the very limited character-set of the CRT typesetting machine left a choice of either capitals or punctuation to distinguish surnames from initials, and he preferred the latter. So the Modernist dream of single alphabet typography could at last be authentically realised. There were complaints about the small size of type, and whines from people who “didn’t want to be known as numbers”. A few years later, some aspects were softened in a redesign by Crouwel and Total Design: type-size was increased, three rather than four columns per page were used, a set of more open numerals was designed (by Gerard Unger and Chris Vermaas), and phone numbers were put at the end of lines. But, strangely, the all-lowercase typography was maintained.”

 

https://www.martinmajoor.com/2.2_telefont_article_eye.html

Redesign BEAU RTL talkshow

BEAU RTL TALKSHOW – redesign
ik heb geen flauw idee waarom mij de tv persoonlijkheid BEAU lief is… hij is als een drijfdrol die als je doorspoelt weer boven komt drijven… is het omdat ik gefascineerd ben door de vraag of zijn lieve begripvolle grijns “echt” is, met andere woorden of hij de geaardheid die hij uitstraalt ook werkelijk bezit? … zijn laatste product   – BEAU (late night) talkshow – oogt als een zwanenzang waarbij bij de tvvolkmassa al zappend BEAU ten onder doet gaan… ik denk ook dat de afdeling decorontwerp van RTL-televisie een grommend diepe hekel aan tvpersoonlijkheid BEAU moet hebben en iedere kans op aanvaardbare kijkcijfers de grond in heeft willen boren… die rode gloed… het bijzettafeltje voor de talkshow presentator… die koekjestrommel-achtergrond-projectie van een stukje Amsterdamse binnenstad… klapvee op klapstoelen… een band die al lang van het scherm geband had moeten worden…

Al dagenlang heb ik de idee dat ik ‘iets’ moet doen om BEAU en zijn talkshow te redden. Mij zweeft een studiobeeld voor ogen als een zweefmolen… een studio die helder stralend wit/zwart is… de gasten die binnengegleden worden en daardoor ietsje uit balans op de vloer van de opnamestudio belanden alwaar zij door de vriendelijk lachende BEAU galant overeind geholpen worden… het publiek in de mallemolen die spinnend in het midden van de opnameruimte staat en naarmate het applaus harder en langer is sneller en hoger gaat… de aparte entreact ‘op de wip met BEAU’ waarbij de zwaartekracht van vraag en antwoord dynamisch gestalte krijgt… het tourniquet waarop de afgewerkte gasten geplaatst worden en indien nodig nog even in beeld gedraaid kunnen worden… en de toevoeging aan het mengpaneel van beelden van de bewakingscamera bij de nooduitgang waarop duidelijk te zien is wie ZAP de studio verlaat…

Moge dit alles bijdragen om de BEAU TELEVISIESHOW tot een blijvend kijkerskanon te maken… ik wil die lieve televisieman niet missen… het is toch niet voor niets dat hij zojuist de Majoor Bosshardtprijs van het Leger des Heils (*) gekregen heeft, ook zij werd omringd door die stralende optimistische gloed van het goede in de mens, gecombineerd met “rinkel, rats, rats” de collectebus, want goedheid zonder centjes da’s maar niks.

---

(*) De Majoor Bosshardt Prijs is een prijs uitgereikt door de Stichting Nederland Positief in samenwerking met het Leger des Heils. De prijs is in 2006 opgezet met als doel het leven en werk van Alida Bosshardt, beter bekend als Majoor Bosshardt, te herdenken. Het Leger des Heils stelt daarbij: “Zo wordt zij een blijvend voorbeeld van onbaatzuchtigheid, liefde voor mensen en betrokkenheid bij de samenleving.”^[2]

Pia Dijkstra’s euthanasieplan: tussen de Engel des Doods en de Hond van Cerberus

PIA DIJKSTRA vervolgt haar LEVENSEINDE-MISSIE ook in Het Parool van vandaag… en al lezend kwamen deze twee toegevoegde mythische beelden in een modern jasje voor mijn geestesoog…
– Tegenover de ‘levenseindebegeleider’, de Engel des Doods van Pia Dijkstra, breng ik Cerberus de Hond van Hades, de Hellehond in stelling.
–
Een witte Engel des Doods versus een meerkoppig grommend en bijtend wezen. Cerberus, de Hellehond bewaakt immers de poorten van de onderwereld en in mijn visie niet enkel opdat zij die door de poort van Hades zijn gegaan het rijk van de dood nimmer meer kunnen verlaten, maar ook om hen die te vroeg aankloppen de toegang te ontzeggen. Laat ik eerst Pia Dijkstra (D66) citeren over haar Engel des Doods:

Het Parool: “U wilt in uw voorstel gebruik maken van een levenseindebegeleider. Wat is dat?”

Pia: “Ik wil geen arts hiermee belasten, want die zal vooral met een medische blik kijken naar een verzoek. Denk dus vooral aan andere professionals die ingeschreven staan in het zorgregister en een extra opleiding hebben gevolgd om hiervoor in aanmerking te komen. Zoals een verpleegkundige. Deze persoon wordt een spin in het web voor iemand met een stervenswens. Diegene zal over een langere periode een aantal gesprekken voeren, zo mogelijk ook met de naasten van de persoon. Maar ook alternatieven aandragen voor de dood en mensen eventueel doorverwijzen naar hulpverleners.”

Het wordt dus een beroep ‘levenseindebegeleider’, waarvoor je op een Hogeschool of bij het Middelbaar Beroepsonderwijs een diploma kunt halen, daar hoeven artsen dan niet langer “mee belast” te worden.

Zijn het niet artsen die het aan hen toevertrouwde leven vlak voor de Zeis wegkapen, die ongeacht het oorverdovend klepperen van de vleugels van de Engel des Doods, hun leven-reddend werk voortzetten? De klassieke ‘Eed van Hippocrates’ is al sinds lang aangepast aan veranderde opvattingen over wat bescherming van leven tegen de dood inhoud, maar het is goed op de oude formulering te wijzen:

“En ook niet zal ik iemand, daarom gevraagd, een dodelijk medicijn geven en ik zal ook geen advies geven van deze aard. En evenmin zal ik ook aan een vrouw een verderfelijke tampon geven.”

Abortus (tampon) die in de klassieke tekst van Hippocrates verworpen wordt, wordt nu als toelaatbaar gezien als er ‘medische’ of zelfs ‘sociale argumenten’ voor zijn, waarbij de wens van de vrouw die er voor kiest te aborteren richting-gevend geacht wordt.
Echter de eerste zin van dit deel van de klassieke dokterseed is min of meer in stand gebleven. Toedienen van een dodelijk medicijn “daarom gevraagd” is iets waar een dokter/arts zich verre van houdt. Ik zie dan voor mijzelf die Cerberus hond in een dubbelrol, ditmaal als ‘waakhond van ‘het leven’.

Eén van de koppen van mijn waakhond Cerberus is al een muilkorf omgedaan waarop bij wet geschreven staat dat zij die “Ondragelijk Lijden” een dodelijk medicijn tegen dat lijden toegediend mag worden. Nu komt Pia Dijkstra met een tweede muilkorf voor de eed van Hippocratus, zij die hun leven voltooid achten kunnen bij hun zelfdodingswens geholpen worden.

Het mag tekenend geacht worden dat in het voorstel van D66 – bij monde van Pia Dijkstra – de artsen buiten spel gezet worden… omdat de medewerkzaamheid van deze kaste en hun beroepscode en eer een mogelijke barrière zou kunnen vormen bij het uitvoeren van de wet. Heel uitzonderlijk – in dit voorbeeld – wordt er niet gezocht naar  beter gekwalificeerd personeel, maar wordt deze doding uit het domein van de ‘medische zorg’ gehaald en in het domein van de ‘sociale hulpverlening’ geplaatst.

De internationale gemoderniseerde vertaling van de aloude eed van Hippocratus in de Declaratie van Genève uit 1948 van de World Medical Association in de laatste herziening gedateerd op 2006 zegt het in het slotdeel van de eed aldus:

“I will not permit considerations of age, disease or disability, creed, ethnic origin, gender, nationality, political affiliation, race, sexual orientation, social standing or any other factor to intervene between my duty and my patient;
I will maintain the utmost respect for human life;
I will not use my medical knowledge to violate human rights and civil liberties, even under threat;
I make these promises solemnly, freely and upon my honour.”

“I will maintain the utmost respect for human life” Hoe lees je zo’n declaratie? Gaat het om ‘mensonwaardig lijden’ dat in naam van “respect voor menselijk leven” beëindigd dient te worden?
Mij dunkt dat is niet een vraag die beantwoord kan worden door wat Pie Dijkstra beschrijft als:

“andere professionals die ingeschreven staan in het zorgregister en een extra opleiding hebben gevolgd om hiervoor in aanmerking te komen. Zoals een verpleegkundige.”

Mijn hond van Cerberus begint woest te blaffen als hij dat leest, tegen al die mensen die voor hun beurt “onder begeleiding van verplegers” het rijk van Hades wensen binnen te gaan omdat zij er zelf geen einde aan willen of weten te maken. Let wel op mijn leeftijd is het bijna ‘normaal’ dat er in je familie-, vrienden- en kennissenkring heel wat gevallen van zelfmoord zijn voorgekomen. Dat is iets dat je meestal met afschuw vervult, maar soms komt het voor dat je denkt het te kunnen begrijpen. Geassisteerde zelfmoord met behulp van iemand met een staatsdiploma, is een vorm van legalisatie die meer gevaren in zich bergt dan dat er door opgelost worden. Zelfmoord is immers niet strafbaar bij wet in Nederand, hulp bij zelfdoding wel.

Ik wil nog een passage uit het interview in Het Parool met Pia Dijkstra aanhalen om de ondoordachtheid van heel haar – zonder twijfel goed bedoelde – levenseinde traject te laten zien:

Het Parool: Het vorige kabinet gebruikte voor de doelgroep de omschrijving ‘mensen op leeftijd’. U vond eerder dat ouderen minstens 75 jaar moeten zijn om recht te krijgen op euthanasie als ze levensmoe zijn. Wat wordt het nou?

Pia Dijkstra: “Wat is ‘op leeftijd’? Zodra de AOW ingaat? In een burgerinitiatief werd eerder 70 jaar voorgesteld. En ik heb zelf in een allereerste versie ooit de leeftijd van 80 genoemd. Dus het is behoorlijk arbitrair, zo’n grens. Ik moet de komende maanden nog bij juristen checken of een omschrijving van de groep in plaats van een concrete leeftijdsgrens geen problemen oplevert. Maar het moet geen wet voor hulp bij zelfdoding worden voor iedere volwassene.”

Wetten die het maatschappelijk leven regelen bevatten bepalingen die voor een ieder geldend dienen te zijn, waarbij er de mogelijkheid bestaat om binnen een bepaalde wet uitzonderingen op gestelde regels te stipuleren. Regels dienen eenduidig te zijn en niet voor meer dan één uitleg vatbaar. Biedt een wetsvoorstel te weinig algemeen toepasbare regels, zijn er teveel uitzonderingen, of zijn de gegeven eenheden van plaats, tijd, omvang of waarde onvoldoende duidelijk, dan is het gebruikelijk dat zo’n wetsvoorstel niet in behandeling genomen wordt. Dit nog afgezien van toetsing van deze wet aan de principes vastgelegd in de grondwet en international verdragen waaraan een land, Nederland in dit geval, zich gebonden heeft.

Hoe kan het dat er een algemeen geldende beslissing genomen kan worden vanaf welke leeftijd iemand in aanmerking kan komen om middels een ‘levenseindebegeleider’ uit het aardse te stappen? Kijk enkel eens naar het recente onzinnelijke debat en de gruwelpraktijk van de pensioengerechtigde leeftijd, daar waar er velen zijn die door de aard van hun werk en de beperkingen van een menselijk lichaam al met hun zestigste met pensioen willen en anderen die zich benadeeld voelen omdat zij gedwongen worden hun baan op te geven. Krijgt dan het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) de opdracht om voortaan jaarlijks een Levenseinde-Coëfficiënt te berekenen?

Buiten al het nu al bestaande aan wetten en regels is er geen enkel behoefte aan nog meer wettelijke regeling door de staat van leven en dood. Er is al de praktijk van onthouden van medicatie of voedsel, een bewust geregeld proces van ‘versterving’. Er zijn euthenasie-regelingen voor gevallen van ernstig lichamelijk lijden. Het is ‘staatse regelzucht’ van D66 om met een aparte wet voor levensbeëindiging te komen, zoals in mijn visie ook de door het D66 initiatief nu tot wet geworden regeling die ‘orgaan-donatie’ heeft omgezet in ‘orgaan-dwangbeschikking’.

De Engel des Doods en de hond Cerberus zijn werkzaam in het grensgebied van leven en dood dat zo privaat mogelijk gehouden dient te worden en waar enkel persoonlijke rede en intiem overleg het verloop van het gebeuren dient te bepalen.

Het vraagteken regeert bij De Volkskrant – uw krant heeft geen mening meer- op zaterdag 31/8/2019 eindigden 14 van de 57 items op de voorpagina met een ‘?’

? SCORE 14/57 DE VOLKSKRANT 31/8/2019
– uw krant heeft geen mening meer –
De ‘V’ favicon (miniem beeldsymbool zoals te zien bij een web-adres) van De Volkskrant is toe aan vervanging, het wordt een ‘?’ inplaats van de ‘V’ want.. “waar is het nieuws”? nog op de (digitale) voorpagina van dit dagblad. Geruime tijd al is het redactioneel beleid om een item (nieuws of opinie) aan te kondigen in de vragende vorm. Vandaag telde ik 14 ?-krantenkoppen op een digitale voorpagina met 57 items.

Het fenomeen begon jaren geleden al met de verkleutering van het nieuws bij staatsomroep NOS waarbij een ‘standing-up’ ankervrouw of -man een reporter in het veld een kleutervraag stelt, opdat kleuterschool Nederland – met smacht wachten op het antwoord – adequaat betroeteld wordt.

Het stijlmiddel van de retorische vraag is een oud paardenmiddel bij de informatieoverdracht sinds de Romeinen van Cicero tot Quintilianus.
Basismodel bij de NOS zijn de stijlfiguren van ‘apocrisis’ (het weerleggen van zijn eigen argumenten) en ‘hypofoor’ (een retorische vraag met een door de spreker zelf gegeven antwoord). De ‘feiten’ van een gekend nieuws-item worden niet direct weergegeven, maar met behulp van een ‘vraag & antwoord spelletje, waarmee de suggestie wordt gewekt dat de reporter in het veld zelf diepgaand onderzoek ter plekke heeft gedaan, terwijl het in de meeste gevallen gaat om een tekst van het NOS-centrum in Hilversum die de reporter voorgekauwd in de mond gelegd krijgt.

Al geruime tijd volgt De Volkskrant deze ?-trend op scherm en papier… waarbij een gekend feit of gekende inhoud in vragende vorm – vaak met een duidend plaatje erbij – op de voorpagina gezet wordt. Een paar dagen terug hoorde ik bij een van mijn sociologisch-onderzoek-sessies van televisietafel-shows, in dit geval Jinek, de nieuwe hoofdredacteur van De Volkskrant uitleggen dat “zijn krant” niet zo zeer “zelf meningen geeft” maar de lezer informeert om deze te helpen bij het “zich vormen van een eigen mening.”

Een krant dus niet als sturende ‘opiniemaker’, maar als smeerolie voor ieders individuele opinie-denkproces. Ik hoorde – bij Jinek – de nieuw aantredende hoofdredacteur (Pieter Klok opvolger van Philippe Remarque) zich in woorden verschuilen achter de ‘de dagelijkse elektronische media pluriforme informatiestroom’ waaraan wij allen blootgesteld zijn. De Volkskrant zo zei hij onthoudt zich – daarom – zoveel mogelijk van een directe en duidelijke eigen stellingname en stelt daarvoor in de plaats (de schijn van) ‘meervoudige waarheid’. Niet affirmatieve maar vragende vorm van ‘nieuws’ en ‘opinie’ zijn nu maatgevend.

‘Propositio’, stellingname wordt vervangen door ‘digressio’, uitwijding, waarbij de de deur van de ‘conclusio’, slotconclusie, vaak open blijft staan of op een kier.

Krant en televisie zijn nu ‘pluriform’. ‘Meningen’ warrelen in het rond en ‘Overtuigingen’ zijn verdacht, echter daar waar de ‘?-krantenkop’ debat suggereert gebeurd vaak het tegenovergestelde.

Wat hoofdredacteuren heden ten dage het meest schijnen te vrezen – en wellicht terecht zo – is dat hun krant geassocieerd kan worden met het hebben van een ‘eigen mening’… nee de krant is geworden tot platvorm van allemans meningen. Staat er vandaag een artikel – nieuws of opinie – in de krant waarin fenomeen A “een kwaad” genoemd wordt, morgen is al te lezen dat het toch “wel meevalt” wat betreft ‘het kwade van ‘A’ en overmorgen dat ‘A’ “juist goed is.” Als je zo’n stellingname debat in een bepaalde krant over wat langere tijd volgt en enige statistiek aanlegt van geponeerde stellingen ten op zichte van een bepaalde kwestie, dan pas wordt het je duidelijk dat er bij de hoofdreactie en wat daaronder geschaard is, toch sprake is van een voorkeur, een mening, maar dat die eerder als een ‘hidden persuader’, verborgen verleider, dan als een duidelijke stellingname gebracht wordt.

Zo bedien je meer klanten, zo houdt je je abonnementenbestand op peil.

---

Het stijlboek van de De Volkskrant redacteuren zelf schrijft dit over het gebruik van het vraagteken…

Dat het niet om een incident gaat bij de ?-krantenkoppen bij De Volkskrant bewijst dit screenshot van slechts een deel van de steeds ietsje veranderende digitale voorpagina… een paar uur later op zaterdag 31 augustus 2019; ditmaal komt het ‘?’ in 13 van de 52 voorpagina items voor…. waaronder 3 oude bekenden van hierboven en 1 nieuwe.

BREXIT & Hong Kong Exit: no more room for escape

BREXIT & Hong Kong EXIT = HKEXIT
is there ROOM for escape?
Leaving the European Union…
Leaving the People’s Republic of China…
Apart from the question: WHO IS FLEEING FROM WHERE?
there is the question: WHERE CAN ONE FLEE?
– In the news-picture flow of these days we may see British Union Jack flags waving both in the UK and Hong Kong, while REMAIN partisans wave EU and PRC flags with more than one star, one having a blue, the other a red background.

“The red background symbolizes the revolution and the golden star colors ‘radiate’ on the red background representing one of the Five Elements of fire and earth. The big star represents the unity of Chinese people under the leadership of the Communist Party of China (…) the four smaller stars that surround the big star symbolize the four social classes (the working class, the peasantry, the urban petite bourgeoisie and the national bourgeoisie) of China’s New Democracy mentioned in Mao’s ‘On the People’s Democratic Dictatorship’. [wiki]
~
The EU (European Union and European Council) flag has “the blue sky of the Western world” with 12 stars that “symbolize the peoples of Europe in a form of a circle, a sign of union. Their number is invariably twelve, the figure twelve being the symbol of perfection and entirety.” [wiki]
~
I have taken out one of the twelve EU stars in this picture… to symbolize the ‘disunity’ when the UK leaves the EU. Will it be a loss of ‘perfection’ and will what is left of the EU be eternally ‘incomplete’?

The official Union Jack Flag of the United Kingdom may shed some of its constituting parts soon. “The present design of the Union Flag dates from a Royal proclamation following the union of Great Britain and Ireland in 1801. The flag combines aspects of three older national flags: the red cross of St George for the Kingdom of England, the white saltire of St Andrew for Scotland (which two were united in the first Union Flag), and the red saltire of St Patrick to represent Ireland. Notably, the home country of Wales is not represented separately in the Union Flag, as the flag was designed after the invasion of Wales in 1282. Hence Wales as a home country today has no representation on the flag.”

A demonstrator waves a Union Jack flag in front of police during protests that have once again raised issues of identity as well as hostility towards Beijing among young people in Hong Kong. VINCENT YU/AP [The Times June 14 2019]

SO WHO IS FLEEING FROM THE ‘PEOPLE’S DEMOCRATIC DICTATORSHIP’ IN HONG KONG? Which star should be taken out? Is it the ‘urban petite bourgeoisie’? Is it the ‘national bourgeoisie’? Or both?
~
Will the Brits float their island away to the West across the Atlantic? Or will the USA conquer one of the former colonial motherlands, as many are suggesting depicting Boris Johnson as the trickster that plays the Trump-card.
~
Is there any option for drifting away for the tiny islands and some bits of connected mainland territory? It is hardly imaginable that Hong Kong can catapult itself to the Western hemisphere… it can drift a fair bit south-west toward Singapore or a rather long way east toward Taiwan, or even further to Japan.
~
All of this seems far beyond the doable… especially for the HKEXIT plan. Can any nation in the world ESCAPE the globalizing market forces? There seems to be NO ROOM for it anymore. Still in this perspective one may argue that the main HKEXIT actors maybe not the inhabitants of that former British Crown Colony, but those in Beijing who are responsible for keeping the ‘peoples dictatorship’ up and running. Is it not so that by limiting what is called ‘ the free market economy’ (wrong term in fact but let’s use it here to avoid too long an exposé about the un-freedom of it) and limiting the formal separation of the law-system from the state apparatus (‘rule of law’) in Hong Kong, the People’s Republic of China is the one that forces the Hong Kong – as it is still now – OUT: EXIT HK?

 

Once more IS THERE ROOM FOR ESCAPE in this world?
I think there is not. One has to face up to the political and military power realities of where one lives now, seek for no relief from the past, but instead face up to the future. There is No glorious past to go back to, not for the Brits and their infamous colonial empire, not for the people of Hong Kong. Their status of voiceless subjects without a parliament in a British Crown Colony – that developed into a modern day piracy nest for the big finance – has remained unchanged, better said worsened. Hong Kong’s actual status of “Special Administrative Region of the People’s Republic of China” protocoled as “one country two systems” has seen the quality of civil rights eroding and promises for more democracy, made before the hand-over to China by the UK, thwarted. This has lead some to long for a a past that was supposedly better, but at best – only at the end of British reign – one may speak of some gestures of ‘belated enlightened top down’ delivered measures of empowering Chinese Hong Kong citizens. Before British rule of law was strongly geared toward the expatriate business community.

In the Hong Kong turmoil of the last months local social economic issues have hardly been mentioned and there are many to tackle. The exploitative housing market being one of them, as well as the impunity of aggressive capitalist ventures that are based in Hong Kong, “free” to develop their predatory practices in the Asia Pacific and beyond and are  – how paradoxical – allowed to exploit the mainland workers population of China as well.

There is an aspect of ‘unholy alliance’ in the fight of Hong Kong people against the Moloch of the People’s Republic of China. All social classes in Hong Kong seem to unite, from students to bankers. ‘The enemy of my enemy is my friend’ goes the saying. Not something that can be escaped. Still, something that must be kept in mind actively. This point is proven by the support of the USA voiced by Donald Trump for the demands of the Hong Kong people’s movement. A mean and menacing gesture in the globalist power game called the ‘US-China Trade War’.
~
The BREXITers practice their own ‘unholy alliance’ by joining the ‘free-marketeers’ based in the UK whose interest is to free themselves from EU tutelage and enter into Atlantic and global joint ventures, not giving a damn about the social economic effects that will have for the less fortunate part of the British population, ready to even massacre what is left of the famous British National Health Service.
~
National states and associations thereof are means and no ends in themselves. Local communities form the basis of any state. Local level interests can only be furthered by local level changes and the national and supra national state bodies need to be forced to get geared to that.
~
The one who flees the local-level social state of affairs becomes a refugee. Refugees going elsewhere will in the end land in yet another local situation.
It is there… that change must be wrought. The actual sentiments of Britishness and Hongkongness are more products of a shared opinion of what is ‘not wanted’ than an expression of  of a ‘national unity’ in the 19th and 20th century sense. It is the unwanted partnership with a supra-national conglomeration that makes people aware of their local  identity, but once that partnership is broken and a single unit chooses to stand on its own, that sense of ‘togetherness’ will fall apart. Internal contradictions will take over.

The Balkanisation of Former Yugoslavia may serve as an example, whereby a federal state with multiple nations has been forced apart and some of the new nations have sought refuge in a far bigger federation of nation states (the European Union), while others stayed ‘alone’, thus losing their former close social, economic and cultural ties and markets, restraining their national identity to a single one, where it was plural before. In most cases creation and disintegration of unions of nations and states are marked by violent acts. There are exceptions like the split up of Czechoslovakia into two separate sovereign states Czechia and Slovakia in 1993 (both new states remained in the European Union), or the dissolution of the 1814 Union between Norway and Sweden in 1905 (it went into history books as a peaceful settlement, only when one neglects the suffering of  the border populations). Most other cases throughout history have been bloody affairs, some of the most deadly being the result of failed imperial rule in the British empire (the partition of India and Pakistan with a death toll that has never been formally established ranging between 200.000 and 2 million and 14 million displaced persons).

Thus, the  positive option is REMAIN, and adapt the rules of the supra-federation to local needs (in my view the PRC is a supra-federation which is too much centralised now).

The negative option is to leave and the hardship of confronting social-economic barriers produced by these supra-federations, which will start of with a few decades of revenge for those who have left. Of course in the global power reality Hong Kong does not stand a chance to leave the PRC. Hong Kong  will not be “sold back” to Britain or what ever it is that will be left after BREXIT of the UK. Also, Hong Kong will not become a ‘City Free State’ like Singapore. Hong Kong is bound to be a ‘special region’ of that – seemingly – big state-unit and ‘unity’ called China. How ‘special’ and for ‘how long’ depends on its will and capacity to keep kicking.

NO MORE ROOM FOR ESCAPE.

DE KUNST VAN ESSCHER ALS PROJECTONTWIKKELAARS LOKAAS

De ONROERENDGOEDBOEREN spiegelen ons weer wat voor om publieke gelden in hun zakken te krijgen waarbij de al bestaande vermarkting van afbeeldingen gebaseerd op de grafiek van Maurits Cornelis Escher (1898-1972) nog grotere proporties gaat krijgen. Vastgoedontwikkelaar IQNN en vermogensbeheerde Syntrus Achmea hebben een plan om Escher als uithangbord te gebruiken voor hun hotel en horecaplan in het voormalige gebouw van de Amerikaanse ambassade aan het Lange Voorhout (ontwerp uit 1958 van de Amerikaans-Hongaarse architect Marcel Breuer). [1] Een fors uit de kluiten pand dat omstreden was toen het gebouwd werd wegens beweerde ‘onaangepastheid’ aan de omgeving. Decennia later tot rijksmonument verklaard. Onlangs gekocht door de Gemeente Den Haag en pal daarop (bijna) weer verpatst aan een conglomeraat van onroerend goed handelaren en projectontwikkelaars

Er waren en zijn ook nog anderen die weer andere plannen met het gebouw hebben, maar die worden door het Haags College van Burgemeester en Wethouders (Hart voor Den Haag/Groep MOS, D66, VVD en GroenLinks) als onvoldoende commercieel gezien. Is er nog enige oppositie over in de Haagse gemeentepolitiek die de ‘onroerengoedboeren’ weten buiten te sluiten? Het lijkt erop dat de Haagse Stadspartij de enige is die dwars ligt. [1]

Escher zelf zag het allemaal al in zijn bol in 1935. Wat hij ervan vond weten wij echter niet.

Escher was een graficus en de maten van zijn grafische ondergrond (houtsnede, lithografie en kopergravure) gerelateerd aan de maten die de drukpersen die hij voor de vermenigvuldiging van zijn werk gebruikte, maken zijn kunst tot ‘kleine en intieme’ werken die geen enorme zalen behoeven.
Er zijn enkele uitzonderingen van werken die als monumentale kunst uitgevoerd zijn, zoals de Metamorfose wandschildering voor een postkantoor in Den Haag.. dat was enkele tientallen meters lang… een (fotografische) uitvergroting van een grafiek uit 1937. Escher liet die uitvergroting in 1969 uitvoeren door een ander, hij bleef toch de meester van het ‘kleine vlak’. in het jaar 2008 versjacherde de PTT ook die publieke-poskantoorruimte en gelukkig maar waren er liefhebbers van Escher zijn werk die ervoor gezorgd hebben dat dat werk een plaats kreeg op Schiphol. Voorstellen door de PvdA in de Haagse Gemeenteraad in 2007 om de schildering voor Den Haag te behouden en  over te brengen naar het stadhuis werden in de wind geslagen door het stadsbestuur.
Twee andere monumentale werken van Escher bevinden zich op de begraafplaats Tolsteeg bij Utrecht. In 1958 gemaakt. Één ervan is er nog en in 2015 gerestaureerd. Een ander werd verwijderd, verplaatst (iets dat uiterst risicovol is) naar de Stadsschouwburg van Utrecht en daar – bij weer een andere interne verbouwing nogmaals uit een muur gepeld en verplaats (dit tegen adviezen van deskundige conservatoren in). [2]

 

Ik heb me (nog) niet verdiept in hoe nu het huidige Escher Museum even verderop in een vroeger paleisje van Koningin-moeder Emma beheerd wordt. Wel weet ik dat je daar met een Museumkaart niet terecht kunt… ja want in Holland is de kunst al van ouds iets dat eigenlijk niet tot de verantwoordelijkheden van de staat behoort.
Gratis toegankelijke (echte publieke) musea moet je hier met een lantaarntje zoeken. De Rijksgebouwendienst overschrijdt met genoegen vele malen het budget voor de verbouwing van weer een Koninklijk Paleis, maar heeft voor zichzelf geen taak bedacht om bestaande of nieuwe musea economisch te faciliteren. Alles is hier onderhevig aan MARKTWERKING… vandaar dat een groot deel van het Hollandse cultuurbeleid toevalt aan ONROERENDGOEDBOEREN… (nee geen kleine boertjes, maar conglomeraten die aan meer dan ‘mini-credietjes’ doen)… die dan een doctorandus in de kunstgeschiedenis strikken (soms is het  ook omgekeerd) om voor hun karretje te spannen.

Zo valt mijn oog – bij een onderzoekje  naar de voorafgaande publieke discussie over een mogelijke verhuizing van het Escher Museum – op een uitspraak in het Algemeen Dagblad op van meervoudig museumdirecteur Benno Tempel (1972-) die het roer in handen heeft van zowel hetHaags Gemeentemuseum (nu onder protest omgedoopt door hem tot ‘Kunstmuseum Den Haag’)  als het Escher Museum (gehuisvest even verderop in een voormalig paleisje van Koninging-moeder Emma) [3]:

Directeur Benno Tempel van het van het Escher- en het Gemeentemuseum wijst erop dat er een ‘principebesluit’ ligt over deze verhuizing: ,,Escher is een wereldwijd merk, en de huidige locatie barst uit z’n voegen.”  [Algemeen Dagblad 30/5/2016]

Ht gaat dus om het “wereldwijd merk” Escher. Toch eens uitzoeken wie nu de branding rechten binnengehaald heeft en nog opstrijkt van al die posters, t-shirts, mokken, badmatten noem maar op…  wie strijkt dat geld op? Is dat op zich al niet genoeg om op basis van merchandizing inkomsten zonder een projectontwikkelaar een nieuw of verbeterd Escher Museum uit de grond te stampen? Ja… zij die iets van Escher weten, weten dat hij wars was van dit soort succesgedoe … in de dagen dat Escher buiten zijn weten en willen populair werd in de pop-cultuur van de zestiger jaren stuurde hij nog eens een persoonlijke brief van Mig Jagger die een prent van hem wilde gebruiken voor een platenhoes terug met een bitse reactie dat hij daar geen zin en tijd voor had.

Werden en worden de culturele functies behorend bij het nu geheel en al Thatcheriaans ontmantelde staatsbedrijf de PTT ook al niet verkwanseld? Is niet het vroegere Postmuseum, geherformatteerd tot Communicatie Museum en staat het niet op het punt failliet verklaard te worden na een mislukte doorstart als “Museum COMM” nu niet meer voor publiek toegankelijk, maar wel te huur als entourage voor lobby-bijeenkosten van het bedrijfsleven… gunst wat een naam … dat is ‘Museum Comm’… ‘comm’ van COMMERCIE en niet van COMMUNICATIE.

Wie heeft het nog over de fantastische collectie muziekinstrumenten die ooit in het Haags Gemeentemuseum te zien was… het enige muziekmuseum van Nederland! Verdwenen in het depot omdat de ‘kunstmarktdoctorandussen’ die er de laatste decennia de scepter zwaaien de breedte van de door de tijd gegroeide verzameling van het Gemeente Museum Den Haag vooral ontkend en weggemoffeld hebben. [3]

We zien nu hetzelfde gebeuren… Escher zijn kunst als lokaas van de projectontwikkelaars die op zich NIETS met het werk van Escher zelf hebben, buiten dan de mogelijkheid om zijn werk nog meer te vermarkten en hun op winstmaximalisatie gericht investeringsbeleid een cultureel tintje te geven om zo de BLINDE HAAGSE GEMEENTERAAD mee te krijgen voor nog meer culturele kaal- en misslag.

---

---

[1] De Haagse Stadspartij (met vijf raadszetels in de oppositie) is zo te horen de enige die een tegengeluid geeft:

Peter Bos: “De gemeente zou het gebouw niet moeten verkopen. Zo houdt de gemeente de regie over de toekomst van het gebouw en kan gekozen worden voor het beste plan in plaats van wat de markt dicteert. Straks zijn we het gebouw kwijt, wordt het door verbouwingen verminkt en kan Escher de huur niet meer betalen.”

Wel is Bos zeer te spreken over de huidige, tijdelijke gebruikers van de ambassade: “Anna Vastgoed en Galerie West laten zien dat het gebouw zeer veel verschillende publieke en culturele functies aan kan. West heeft zelf ook serieuze toekomstplannen gemaakt voor het pand. Waarom wordt dat niet serieus genomen?”

---

[2] Maar liefst 84 pagina’s (inclusief grote kleurenfoto’s) beslaat het regeerakkoord van de coalitie Gemeente Den Haag (Hart Voor den Haag/GroepMos, D66, VVD, GroenLinks). Ook de voormalige ambassade van Amerika komt er in voor ik citeer dat stukje hier even in context. Niet de gemeente Den Haag maar een “nieuwe eigenaar” gaat aan de “versterking van het Museumkwartier” bijdragen. Wat kan dat anders zijn dan een eigenaar die er geld in ziet en zelfs al zou er een op het eerst gezicht nog te aanvaarden plan uit kunnen komen, er is niemand die enig zicht kan hebben wat er gebeurd als die nieuwe eigenaar de hele boel, of delen  alsnog weer aan een ander verkoopt:

De begeleiding van jonge kunstenaars blijft belangrijk en we stimuleren cultureel ondernemer- schap. Daar hoort het faciliteren van culturele broedplaatsen bij. Wij hechten grote waarde aan creatieve broedplaatsen. Een culturele broedplaats is meer dan een inspirerende plek waar jonge kunstenaars en cultureel ondernemers werken aan innovatieve ideeën. Broedplaatsen geven vaak een heel nieuwe impuls aan een wijk: ze brengen leven, creativiteit en economische bedrijvigheid. En ze geven kleur aan een stad. Er ontstaan zo nieuwe verbanden en samenwerkingsvormen in onze stad. Bovendien worden op deze manier leegstaande gebouwen effectief hergebruikt.

Samen met anderen werken we hard aan de ontwikkeling en versterking van het Museumkwartier. We verkopen de voormalige Amerikaanse Ambassade zodat een nieuwe eigenaar daaraan kan bijdragen. [pagina 54]

Eerder in het rapport (waarin kunst en cultuur niet meer dan ondergeschoven kindjes zijn) is al te lezen hoe het VVD66-achtige ruim baan voor de pretindustrie (een politiek die in Amsterdam afgeschoten is, hier nog breeduit gepropageerd wordt, waarmee ook het enthousiasme voor de gecombineerde hotel, horeca en museumfunctie van het voormalig ambassadegebouw verklaard wordt:

Ruim baan voor de horeca
Een bloeiende horecasector is belangrijk. Het creëert banen, ook aan de onderkant van de arbeids- markt, en het zorgt voor levendigheid en vertier in de stad. Wij geven horecaondernemers de ruimte om te bouwen aan onze bruisende stad. Een stad waar Hagenaars kunnen genieten, waar we studenten en expats aan ons kunnen binden, en nog meer toeristen kunnen trekken. Daarom blijven we ons in de uitgaansgebieden samen met de horecasector inzetten voor ruimere openings- tijden, realistische geluidsnormen in de horeca en een soepel terras- en vergunningsbeleid. Ook willen we een impuls geven aan de dancescene. Binnen de uitgaanskernen bestaan nauwelijks potentieel geschikte locaties. Daarom komt er een pilot voor nachtontheffingen voor locaties buiten deze kernen. [p.47]

 

[2] Chris den Engelsman beschrijft en verbeeld uitvoerig en fraai de totstandkoming van de voor het oeuvre van Escher uitzonderlijke muurschilderingen op de begraafplaats bij Utrecht in de jaren vijftig van de vorige eeuw, op een prachtige reeks web-pagina’s.
Er zijn ook nog mensen die oog en liefde en begrip hebben voor het werk van Escher zelf…

[3] Toen ik van die naamswijziging van het Gemeentemuseum Den Haag hoorde, schreef ik dit op sociale media: “Waarom komt dat bericht van naamswijziging dan toch zo onaangenaam over? Is het wellicht de trend van toeristische globalisering en marketing, waarbij het ‘Gemeentemuseum Den Haag’, ‘Kunstmuseum Den Haag’ gaat heten, omdat de Engelse vertaling van die naam – volgens de reclamebureaus die in de hand genomen worden – meer duidelijk maakt wat daar te zien is?”

Zo’n naamswijziging is tekenend voor de ahistorische cultuurmanagers-mentaliteit van dit moment. Wat deze instelling, met een complexe geschiedenis van meer dan een eeuw, betekend heeft wordt zo uitgewist… bibliografische verbanden worden bemoeilijkt, de inhoud en betekenis van dit museum worden vernauwd tot het begrip ‘kunst’ terwijl de collectie toch breder is: mode, gebruiksvoorwerpen, muziekinstrumenten, ambachtelijk en  industrieel ontwerp… denk toch eens in het aantal “zie ook” verwijzingen die er gemaakt moeten worden… het geheugenverlies van al dat wat op schrift gesteld is met die oude naam. Het is ook arrogantie van de huidige generatie museumdirecteuren, die aan het internationale firmament wensen te schitteren en het woord ‘gemeentelijk’ maar te min vinden, dit terwijl juist een gemeentelijk museum iets van de plaatselijke gemeenschap behoort te zijn en dat hoeft heus niet tot lokaal patriottische kneuterigheid te vervallen. Is niet Het Stedelijk een internationaal bekende naam van een museum van en voor de stad Amsterdam?

TRUMP BECOMES FIRST SITTING PRESIDENT TO SET FOOT INTO NORTH KOREA but Truman & Eisenhower left their bombing footprints long before

TRUMP BECOMES FIRST SITTING PRESIDENT TO SET FOOT INTO NORTH KOREA… how does he do that while sitting? // Americans sitting presidents left their “footprints” almost seven decades earlier in North Korea though. Aerial bombing footprints by sitting presidents Truman and Eisenhower who approved the heavy handed carpet bombing of North Korean cities by general Curtis Le May, with Pyongyang, the capital, being only one of many… Let me remind those who are not in the know:
~
According to a bomb assessment conducted by the U.S. Air Force, over the course of the war 75 percent of Pyongyang was destroyed by the U.S. bombing, placing it approximately at the midpoint in level of damage, relative to other Korean cities
Musan – 5%
Najin (Rashin) – 5%
Unggi (Sonbong County) – 5%
Anju – 15%
Sinuiju – 50%
Songjin (Kimchaek) – 50%
Chongju (Chŏngju) – 60%
Kanggye – 60% (reduced from previous estimate of 75%)
Haeju – 75%
Pyongyang – 75%
Kyomipo (Songnim) – 80%
Hamhung (Hamhŭng) – 80%
Chinnampo (Namp’o) – 80%
Wonsan (Wŏnsan) – 80%
Hungnam (Hŭngnam) – 85%
Sunan (Sunan-guyok) – 90%
Sariwon (Sariwŏn) – 95%
Hwangju (Hwangju County) – 97%
Kunu-ri (Kunu-dong) – 100%
Sinanju – 100%
~
https://en.wikipedia.org/wiki/Bombing_of_Pyongyang

---

Would it be an idea that any sitting president, any authority approving aerial bombing would set foot onto the ground impacted by the ordnance dropped by their order, before ordening any other air raid?

MORT À CRÉDIT / DEATH ON CREDIT in G20 OSAKA with Saudi crown-prince Bin Salaman and Queen Maxima of the Netherlands

MORT À CRÉDIT / DEATH ON CREDIT in OSAKA
– tête à tête during G20 Top of Queen Maxima of the Netherlands & Crown-Prince Mohamed Bin Salman of Saudi Arabia –

When looking at this photograph circulating in the main news the title of the in/famous 1936 novel of the Louis-Ferdinand Céline came to mind – Mort à Crédit – because when one has to give credit these two people with a word that strongly associated with them then these two words come up… they hang as invisible text balloons over their heads as if they were spoken in this tête à tête of two people who got to their actual power position in a similar way. One by being born into a royal family, the other by marrying a future king. The associated novel content of Céline (a master novelist and champion anti-semite at the same time) is summarised in a Wikipedia article on it:

“… sordid stories of families whose destiny is governed by their own stupidity, malice, lust and greed …”

I think it fits the related personal and world events of these two very well,  I explain why below.

Queen Maxima is also apointed as United Nations Secretary-General’s Special Advocate for Inclusive Finance for Development (UNSGSA), her specialism being ‘micro-credits’. The mangament of her personal economics is not much ‘in-line’ with this task as she has recently be exposed in her home land Argentina for tax evasion over property that she had aquired in Patagonia. Her family history may explain how she can “turn a blind eye” on the practices of the man who sits opposite her, the Saudi omnipotent cron-prince who has implicated himself in the silencing of Saudi dissidents, which in one well exposed case led to the killing and dismemberment of well know Saudi dissent Jamal Kashoggi. Worse in the sense of the number of fatalities has been the involvement of crown-prince Mohammad bin Salman – as minister of Defence – in the raging war in Yemen, whereby Saudi Arabia as a proxy for the United States fighting (indirectly) the growing influence of Iran in Yemen (to remind those who blame Trump for all badness of the USA, this deal was made under Obama). Since the year 2016 Saudi Arabia’s airforce (supported by the British and the Americans) have strafed what are supposed to be strongholds of enemies of the Saudi’s.. areal bombardments which have been exposed by many international observers and local human rights organisations of causing more collateral victims than succesful hits on so called military targets.

Queeen Maxima’s father, Jorge Zorreguieta, comes from a rich Argentinian agriculture trading family and he has served also as a deputy minister during the Argentina Junta, taking on also other resposibilities involving him as weel in what is called by the euphemism of ‘interior security’. During that tenure several memebers of the staff for who Jorge Zorreguieta was responsible “disappeared”… as he managed to get his ass out of this mess before the donwfall of the junta, he has managed to evade prosecution during his life-time.
Of course the daughter of such a white collar criminal is not supposed to carry responsibilities for the bad history of her father, but it is striking how Maxima repeats the irresponsibility and ignorance of her own father . Like him she has a strong drive to public fame and an underdeveloped sense of morality and responsibility.

Economics and credits come in yet in another way in the relation between the two royal houses of the Netherlands and Saudi Arabia, with the log standing financial interests of the Dutch’House of Orange’ and world oil companies. Royal Shell is the most prominent expression of that. The grandmother of King Willem Alexander bought early on many shares in this successful company and only a few years ago in 2015 King Willem Alexander flew in to Saudi Arabia to pay his respects to the deceased Saudi King Abdullah, an act that was at that time criticised by some because of the abhorent state of human rights in the Kingdom of Saudi Arabia.

This citation I took from the news service Al Jazeera (yes I know all big players on the international media market are somehow participating also in the creation of the misery they expose):

“Queen Maxima of the Netherlands is facing a barrage of criticism over a meeting she had with Saudi Arabia’s Crown Prince Mohammed bin Salman during the G20 summit in Japan. // Agnes Callamard, the UN Special Rapporteur on Extrajudicial Executions, who has been investigating the killing of Saudi journalist Jamal Khashoggi, accused Maxima of complicity by not discussing the case with the crown prince.
“If  you do not speak and do not demand justice, it suggests that you have no concerns,” Callamard told Dutch daily Algemeen Dagblad on Saturday.” (…)
“Silence, turning a blind eye, a ‘business as usual approach’ towards the increasingly aggressive tactics of too many autocrats; those are not the characteristics of leadership that we should expect.”

NB mostly pictures taken of Maxima tend to be charming and/or embellishing, this one NOT… one can not escape second thoughts… is she stupified?… does she experience a moment of memory loss?… also one can see she is taken notes in some kind of cahier, or it her brieving notes?… all very non-monarch style.. monarchs do not make notes, they have their retinue to take care of such commoners things…

Elco Brinkman is OVER TIJD met zijn pleidooi om abortus uit de ‘basis-verzekering’ te halen.

1981-2019 Elco Brinkman is OVER TIJD met zijn pleidooi om abortus uit de ‘basis-verzekering’ te halen. In een recent interview koppelt Brinkman ‘ongewenste zwangerschap’ aan de gevolgen van een avondje beneveld stappen afgerond met een neukpartijtje en zegt dat de samenleving niet dient op te draaien voor onverantwoordelijk gedrag.
Elco Brinkman (1948-) was ooit minister voor Welzijn Volksgezondheid en Cultuur (1982-1989). De uiteindelijke vaststeling van de praktijk van het uit het wetboek van strafrecht halen van de ‘Abortus Provocatus Lege Artis’ (opzettelijke vruchtafdrijving vond onder zijn bewind plaats, zo ook het het toevoegen van deze ‘medische handeling’ aan de basisvoorzieningen van de ziekenkostenverzekering.
Het was niet zo dat het CDA in die tijd principieel tegen abortus was, anders dan de andere christelijke partijen waarvan zij zich zo konden onderscheiden. Wel worden in CDA-kringen waartoe Brinkman behoort vragen gesteld over de ‘morele status van de ongeboren vrucht’… dit niet enkel in het licht van het geloofstelsel van de Katholieke Kerk (die beschouwt het moment van bevruchting als het ontstaan van nieuw leven), maar ook het verband met euthanasie, waarbij het toepassen van abortus op ‘wilsonbekwamen’ aan de orde is. Daarbij komen nog de ethische kwesties die (medisch-technisch) ingrijpen van de mens op zijn nakomelingschap met zich meebrengen.
Brinkman die een veelbelovende vruchtbare politieke carrière had in de jaren tachtig, werd in 1994 – geheel buiten een ieders verwachting – als komend partijleider en premier voor het CDA door de zittend premier Lubbers geaborteerd.
Hij werd ook ziek, vocht zich erboven op en wist zich door het binnenhalen van een schier eindeloze reeks van bestuurslidmaatschappen en commissariaten op te werken tot wat sommige journalisten benoemden als “de meest invloedrijke man van Nederland”.

Op late leeftijd werd hij nog minzaam als ‘éminence grise’ verheven tot fractievoozitter voor het CDA van de Eerste Kamerfractie (2011-2019). Kortelings trad hij terug uit die functie.

Nu, ontdaan van die verantwoordelijkheden en de daarbij behorende insnoering van de mond, greep Elco Brinkman de kans aan van een journalistiek interview om na een dracht van bijna vier decennia, zijn opgezwollen onderbuik te doen spreken – zwaar over tijd – maar de vrucht van zijn gedachten diende gebaard te worden.
Genotzoeking dient niet door de staat gesanctioneerd worden, zo is zijn opvatting. Zo verpakt hij in het interview zijn moraal – naar Hollands christelijk gebruik – handig in een kostenbesparing die te realiseren valt. De gevolgen van liederlijkheid dienen te komen voor de lustzoekers, zo ziet Elco Brinkman dat. Niet langer geremd door het moeten “meenemen” van verworven inzichten en wetenschap -zoals tijdens zijn politieke loopbaan – laat hij nu zijn gemoed spreken: in het tijdschrift van het Wetenschappelijk Bureau van het CDA”, Christen Democratische Verkennningen (CDV) – (een blad waarvan hijzelf in het verleden nog jarenlang redacteur van geweest is). Interviewer is Marc Janssens, titel van het artikel “Het CDA heeft de stad links laten liggen”:

Het debat over wat de staat wel of niet moet betalen, kan uiterst gevoelig liggen. Als voorbeeld geldt abortus of het subsidiëren van zaaddonatie aan alleenstaande vrouwen. Hoe een verantwoorde keuze te maken?

‘Het is altijd lastig om over individuele onderwerpen te praten zonder voor fatsoensrakker te worden uitgemaakt. Over het algemeen vind ik dat we prioriteit moeten leggen bij de echte noodzakelijke zorg en niet bij allerlei zaken die het gevolg zijn van individuele keuzes. Inzake abortus, en dat geldt ook voor ivf, hebben we destijds een juridisch-medische toetsing afgesproken en gezegd dat we dan niet willen dat de overheid via permanente bemoeizucht boven op alle individuele gevallen zit. We moeten ook vertrouwen geven aan artsen en de samenleving. Maar dat mag natuurlijk nooit een vrijbrief zijn om zo te leven dat je na een avondje stappen op kosten van de gemeenschap een foetus laat weghalen. Het gekke is dat we het bij een autoverzekering wel accepteren dat je meer moet betalen als je veel schade maakt, maar niet bij bijvoorbeeld veel roken of drinken.’

Reacties uit de hoek van hen die in de praktijk met het toepassen van abortus te maken hebben wijzen Brinkman’s ongefundeerde generalisering over de omstandigheden die tot een abortus leiden af. In het interview wordt in dezelfde populistische redeneertrant nog meer moraalridderij gepleegd door steeds de nadruk te leggen op de kostenaspecten, het populaire adagium “niet van onze belastingcenten”.

Uit de vele reacties op deze uitspraken in kranten, op televisie en bij sociale media, van de “meest invloedrijke man van Nederland” blijkt dat die invloed meer dan tanende is… bijval weinig, afwijzingen veel.

ELCO BRINKMAN IS OVER TIJD

the IMAGINED COMMUNITY of 香港人-HONGKONGNESS

the IMAGINED COMMUNITY of HONGKONGNESS

– this is my second attempt to summarise HongKongNess in one icon like picture –

---

香港人 = HONGKONGNESS (also spelled Hon Kong-ness) the idea of a special, separate identity many citizens of the “Special Administrative Region of the People’s Republic of China” do conceive as their ‘imagined community’ (the last term comes from the well-known study on the meaning of nationalism by Benedict Anderson, 1983) [1]. A side effect of the tactical doctrine proposed by the Chinese leader Deng Xiaoping in the early eighties for the ‘take back’ (after 156 years) of the Crown Colony of Hong Kong, from the British Empire by the People’s Republic of China: “ONE COUNTRY TWO SYSTEMS”… HONGKONGNES expresses first of all what is NOT wanted (the legal Chinese state system where the separation of powers between the juridical and the reigning party system does ‘de facto’ not exist)…

HONGKONGNESS is also the idea of ‘freedom (of expression)’ and at the same time the ‘freedom of entrepreneurship and trade’ (hence including exploitation of humans and property).

There is hardly any surviving ancient Hong Kong native culture that can be used as a cultural carrier for this city-state new form of nationalism. Hong Kong was just a sparsely populated rock and some islands with a few fisherman settlements at the moment of occupation by the British. Hong Kong has seen a fluctuating past since it became a British colony with periods of rise and decline of its population and economic importance. In the mid sixties – at the moment of a great influx of refugees from Mainland China because of extravagant and often chaotic political and economic reforms during the reign of Mao Zedong, the city’s population started to grow fast. It was also the time of the Cold War and economic boycott of Mainland China, that created the often infamous industry city-state associated with products branded ‘Made in Hong Kong’.

The policy change in Mainland China, with the implementation of Free Economic Zones (read free to exploit the local labour in these areas) like the adjacent region around Shenzhen, brought about by Deng Xiaoping, cum suis, repositioned the role of Hong Kong, whereby the element of factory production diminished and the already growing sector of international banking and associated trade activities greatly expanded.

This last development may explain the paradoxical status of the idea of HONGKONGNESS whereby those who want more civil rights, local democracy and some even class equality, find themselves in the same basket as members of the big business community when it comes to protest against changing the actual ‘rule of law’ system, which is seen as yet another step in the ‘salami-tactics’ of Mainland China powers to gain greater control over the city-state, its inhabitants and its business. There is even a double bottom to this ‘unholy alliance’ because the international banking and trading sector of Hong Kong is eager to keep as long as possible the ‘status aparte’ of the ‘special administrative region’ to facilitate it’s growing investments and influence in Mainland China and the funneling role of Hong Kong to reap the profits of it.

Big profits can be made by being close to China, work in China, but not being ruled by China (too much).
This process is not a one-way undertaking, because financial conglomerates from Mainland China are using Hong Kong for a similar type of exploitation. In other words these are economic dragons with more than one head.

Do these observations make the mass movement of Hong Kong people we have witnessed in the past weeks suspect? I do not think so. There is a genuine need to keep a way of life that allows for more personal freedom than available in the People’s Republic of China proper. Still that what can be called ‘the City State of Hong Kong’ is far from an ideal social system… when it comes to social differences Hong Kong is among the top ranking nations for its ‘social inequality’. [2]

As always ‘social movements’ are phenomena that are ‘on the move’, within days one can see how discontent expressed in demonstrations reach a momentum whereby the quantity (the amount of people participating) invokes new quality. Single demands become lists of demands, a political program may evolve… claiming things far beyond the impetus. We need to keep in mind as well that ‘unity’ is always momentary and that ‘a social movement’ is mostly something that carries differing opinions on means and ends. Potential leaders are “born” during the struggle, will rise and will have a hard time not to get caught in the ideological stratification processes whereby single opinions on tactics and strategies are imposed onto a pluriform crowd. Fractions may form, internal struggles may develop, up to fratricide.

What stems hopeful in regard to the mass street rallies of Hong Kong, is that these displays of popular dissent and power are ephemeral, warning signs to those who rule the city state. The demonstrators show the authorities that they have to reckon with a population that is formally hardly represented in the straightjacket representational system that has been tailored by the party communist system of the People’s Republic of China. These highly visible mass street rallies are set against the wheeling and dealing of an opaque local governmental system. The mobilization structure for the mass rallies is manifold. Methods of action are most often peaceful. Non-violent tactics are acquired with each new rally. A learning process of many years in the case of Hong Kong. Most important there is NOT a formal structure of leadership, there are NO formal representatives that may be lured into compromise and estranged from ‘their followers’.

The existing government and its functionaries are forced to – somehow – absorb the popular demands in their policy, if only, to fence off the calling in question of their rule. [3]

It may be a failure of Machiavellian insight by the leadership of People’s Republic of China to have limited the population of Hong Kong so much in their demands for independent democratic representation in the last decades. Without such mediating political devices only the ‘social media’ of the internet and demonstrations in the streets have remained as means for expression of popular opinion.

---

Afterword

The text above was written between Sunday June 16 and Tuesday June 17. In The Guardian of today (June 18) there is an interview with one of the young activists who was active in the earlier demonstrations in the year 2014 known ast he ‘Umbrella movement’ Joshua Wong Chi-fung (1996-). The 2014 movement was about the limitations set to the  elections for a new Hong Kong ‘chief execute’ which was a closed shop election affair whereby only those screened and accepted by the government of the People’s Republic of China, could participate. The person chosen in that (non democratic) election was Carrie Lam. Joshua Wong had just served a prison sentence of two months for contempt of court during court proceedings against him because of his activism. He was released last Monday. In the interview the point I have raised in my analysis about a broad social movement without apparent leaders, came up as well:

Asked whether he would like to be leader of the next set of protests, Wong sidestepped. “As an ‘organic’ movement, the anti-extradition protest is very decentralised. The key is not who is leading it.”

Many learned about the protests through groups on WhatsApp and Telegram and social media platforms such as Facebook and Twitter.

“When a movement has no leaders, it constitutes even greater pressure on the authorities to give concessions because they have no one to negotiate with and they can’t just go and arrest one of the leaders,” he said.

The sweeping opposition to the extradition bill had come from not only the pro-democracy camp and young people, but also the business sector. The huge turnout in the protests – an estimated one million on 9 June and nearly two million on 16 June, were beyond anyone’s imagination, Wong said.

---

---

Notes
[1] Benedict Anderson, 1983:

“… a nation “is imagined because the members of even the smallest nation will never know most of their fellow-members, meet them, or even hear of them, yet in the minds of each lives the image of their communion”. () Members of the community probably will never know each of the other members face to face; however, they may have similar interests or identify as part of the same nation. Members hold in their minds a mental image of their affinity: for example, the nationhood felt with other members of your nation when your “imagined community” participates in a larger event such as the Olympic Games.”

In the case of Hong Kong being a city-state with a land surface of just over 1 km2 and a population of approximate 7,4 inhabitants, the huge demonstrations of last week (with 1 million on June the 9th. and almost 2 million demonstrators on Sunday June 16th. (these are maximalist numbers by the organizers, of course the Hong Kong police comes up with much lower numbers). Still it si realistic to say that the last demonstration of Sunday was a turn out of a quarter of the population onto the streets. That is rare and in a way the theory of Benedict Anderson (members of even the smallest nation will never know most of their fellow-members) has been overturned in the case of Hong Kong as all those out in the streets were not only seeing huge numbers of their fellow citizens face tot face, but also through the ubiquitous personal communication tool of smartphones. So also their families and acquaintances staying at home for all kind of reasons could follow their personal relations on the street, both of these groups could instantly zoom in on the personal level and zoom-out to the manifold news and social media outlets that showed the enormous crowd from a higher position, up to aerial photography and drones.
The ‘nation as a crowd’ does get a new meaning here.

Along the route taken by the march. (A) Causeway Road, outside Victoria Park, (B) Hennessy Road, in Causeway Bay, (C) Hennessy Road, in Wan Chai. Sources: Bloomberg reporting, Google Earth, Transport Department. Source Bloomberg: https://www.bloomberg.com/graphics/2019-hong-kong-protests-extradition-to-china/

Hundreds of mothers holding placards, some of which read “If we lose the young generation, what’s left of Hong Kong”, and lit smartphones protest against the amendments to the extradition law in Hong Kong on Friday. Photo: AAP. Source: https://thenewdaily.com.au/news/world/2019/06/15/hong-kong-protests-extradition-2/

 

[2] South China Morning Post, 27/9/2018, Michelle Wong:

“Aid agency Oxfam has issued a 60-page report recommending the Hong Kong government set aside an extra HK$36.7 billion (US$4.7 billion) next year to prevent more people falling into poverty. The charity said the funds were needed to address the city’s widening wealth gap – the largest in 45 years. So how did Hong Kong come to be such an unequal society, and what else could be done to level the playing field?
How bad is the wealth gap in Hong Kong?
The difference between a society’s rich and poor is often measured using the Gini coefficient – statistician Corrado Gini’s index of how evenly income is distributed on a scale from zero to one. In June last year the figure for Hong Kong was 0.539, with zero indicating equality. The result was the highest in 45 years. The United States was at 0.411 and Singapore 0.4579. Hong Kong’s number has climbed 0.006 points since 2006, according to the city’s Census and Statistics Department.
One in three elderly Hongkongers lives below the poverty line.
In 2016 the median monthly household income of the top 10 per cent of Hongkongers was 43.9 times the bottom 10 per cent. The poorest would have to work three years and eight months on average to earn what the richest make in a month.

Read on at
https://www.scmp.com/news/hong-kong/society/article/2165872/why-wealth-gap-hong-kongs-disparity-between-rich-and-poor

[3] The Guardian 18/6/2019: “Hong Kong protesters unimpressed by Lam’s ‘sincere’ apology // Chief suggests extradition law effectively shelved but protesters say key demands ignored”

Hong Kong chief leader Carrie Lam is cited:

“I will not proceed again with this legislative exercise if these fears and anxieties could not be adequately addressed,” Lam said. “If the bill does not make legislative council by July next year, it will expire and the government will accept that reality.”

Read on at:
https://www.theguardian.com/world/2019/jun/18/hong-kong-carrie-lam-to-apologise-to-protesters-extradition-bill

Prijsvraag voor AFGETOPT BEVRIJDINGSMONUMENT op de Dam te Amsterdam

BEVRIJDINGSMONUMENT AFGETOPT op de Dam te Amsterdam, het gebeurde nauwelijks opgemerkt afgelopen maand mei 2019… het onttopte monument is hier te zien op een screenshot dat ik deze middag nam van de gemeentelijke Amsterdamse webcam op de Dam, vergeleken met een opname die de Engelse wikipedia pagina over het monument op de Dam siert.Dit feit is – hoe onbedoeld ook – kan een zekere symbolische waarde niet ontzegt worden. Het is als een castratie, verlies van potentie van denationale heldhaftigheid van de Nederlandse staat. (*)
Ooit maake een cartoonist – zijn naam ben ik vergeten en de prent weet ik (nog) niet terug te vinden – een fraaie spotprent op het monument, in slappe toestand na een zaaduitstorting. Nu weet AT5 te melden dat het gehele monument bouwvallig is en recentelijk onderworpen werd aan een endoscopisch onderzoek waarbij scheuren doorlopend van de binnen- tot de buitenzijde aan het licht zijn gekomen.

Nog niet lang terug (2017) werd het monument op de Dam tot ‘nationaal monument’ in bouwkundig opzicht verklaard, dus we mogen aannemen dat het geval weer rechtop en getopt terug zal komen in het stadsbeeld en het nationaal bewustzijn… of – beter – is het een moment met ongekende kansen voor een verandering van het monument, waarbij de afgetopte fiere kolom gezien kan worden als een sokkel waarop een nieuw te maken kunstwerk geplaatst zal worden…

Ik lanceer hierbij dan ook DE GROTE PRIJSVRAAG AFGETOPTE BEVRIJDING die vanaf de Dam in Amsterdam een nieuwe blik op het verleden en daarmee een nieuwe wending van de toekomst teweeg moet brengen. Inzendingen kunnen als ‘commentaar’ op dit bericht alhier geplaatst worden.

[Iedere inzending wordt vooraf door de beheerder van de Hinkende Bode/Limping Messenger beoordeeld op geschiktheid om publiek gemaakt te worden, immers ‘herdenking van slachtoffers van geweld’ en ‘vrijheid van meningsuiting’ zijn zaken die niet altijd in overeenstemming met elkaar te brengen zijn.]

---

(*) “De pyloon bestaat uit een bakstenen en betonnen kern waaraan travertin platen zijn opgehangen. De centrale beeldengroep van geketende mannen verbeeldt het lijden van het volk, geflankeerd door beelden die het arbeiders- en intellectuelenverzet symboliseren. Het hierboven geplaatste beeld van moeder met kind gedenkt de bevrijding en kijkt naar een toekomst zonder oorlog. Ook de duiven symboliseren vrijheid. In de twaalf ingemetselde urnen bevindt zich de aarde van fusilladeplaatsen en erebegraafplaatsen uit de Nederlandse provincies en Indonesië.” Tekst ontleend aan de beschrijving in het Rijksmonumentenregister (Monument nummer: 530906)

EUROVISION SONG CONTEST after Tel Aviv: a contest of coexisting regions, instead of a platform for competing nations

– contest not in Jerusalem as some were hoping in 2018 but in Tel Aviv (*) –

All selected artists/groups for Tel Aviv Eurovision Song Contest – which is it’s original name – have been invited to produce before the contest a short video-clip (video post-cards), clips used in the live broadcats of the event. …. These clips were set and filmed in different parts of Israel… whatever territory might entail… so I saw a few (I do not watch the Eurovision thing normally, but now it has enough other meanings to do so when Isarel becomes a part of Europe)… in the clips I saw beautiful fields, beaches, townscape (no fences and walls in sight) – all without an actual mapping of the location… I became under the impression that there was no ‘video shot’ fired in the West Bank, let alone in Gaza… so public relation managers must have advised prime minister Netanyahu not to use the occasion of Eurovision to showIsraeli occupied/liberated enclaves within the West Bank as Israeli landscape background for these clips.

This screen shot is taken from: “ISRAEL21c is a non-partisan, nonprofit organization and the publisher of an English-language online news magazine recognized as the single most diverse and reliable source of news and information about 21st century Israel.” The’ABOUT’ section states also this: “ISRAEL21c was founded in 2001, in the wake of the Second Intifada, to broaden public understanding of Israel beyond typical portrayals in the mainstream media. The organization’s founders – Israeli-American technology executives – understood the great power of the Internet and developed a first-of-its kind online product with global appeal and reach.“

The mash-up video giving flashing fragments of several of the ‘Israel postcard video clip series made for the Eurovision Song Contest 2019.

~

There are several small nations included the city state of San Marino (*), very new ones also, like the latest version of Macedonia, BUT I could not find anything related to a young or old nation called by the name of Palestine… REASON ENOUGH TO REPOST MY SONG CONTEST PICTURE made in 2018… which shows the spectacular swirling tear gas cartridges thrown from helicopters and hand swung pyromatic objects by people unhappy by what goes under the name of the state of Israel.

~

Meanwhile I keep wondering since when Australia (that participates in the song contest) is considered an European nation or country? Certainly they did any tradition aboriginal dances and songs in Tel Aviv. 21st century nationalism often comes in disguise like the Polish ladies performing in what is supposed to be some kind of national costume… covering all the body parts that need to be covered when the Pope would be the dressmaker… I will try to make later an analysis of the song that brought Israel the first price last year…. with the fat lady doing her stage stampede with skinny boys and girls that emanate a non Jewish state expression of gender roles… this because of the tourist campaigns of the city of Tel Aviv proposing itself as a pro-gay community paradise..

~

Alas, I am waiting for the day that Tel Aviv becomes a city state (like San Marino) which also gets rid of all nationalistic devides and a twofold or even threefold city state of Jerusalem (something like Brussels) where orthodox jews, secular pro Palerstinian jews and orthodox Palestinian nationalists all have their own quarters… They can then all participate in the Eurovision Song Contest, making that device into an liberating machine for mankind: A PLATFORM OF CONTESTED NATIONS.
~
The winning Israeli song of 2018 had a #MeToo theme with the song “I am not your toy boy”, which is a good thing in a gender emancipatory sense. The #MeToo theme needs to be expanded to other phenomenon of repression and rape… to ‘the rape of nation states’.
No nation state can deny that its history is based on the favouring of one group of people over another one and what is presented as its sacred history is nothing more than a constructed myth about a past that never existed the way it is represented now. Of course a myth tends to have some traits of reality that existed in the past, it is not all imagination, but as the nation state proposes it’s unique identity, this can only be done by neglect or discrimination of elements that are excluded.

The landscapes of Israel shown in the song contest video-clips prove my point… the reality of occupation, of unwanted settlement in territories that do not belong to Israel according to established international law, was excluded from the Eurovision Song Contest broadcasted visuals. No fences, no walls, no road blocks, no Gaza, no West Bank.

~

What kind of Eurovision we will see in the future with the split up of national states on the one hand and a further integration of European nations on the other? Will it become a contest of regions? Will the number of participating regions and even city-states make it into an event with over one hundred contesting ‘national or cultural entities’? Welsh, Scottish, Norther Ireland, Catalan, Basque, Occitania, Flanders, Wallonia, Limburg, Friesland, Sachsen, Transylvania, Liechenstein, Rutania, name it… Will it be something smeared out over a song-contest season taking several months… and most important will we then get a more idiosyncratic regional cultural impact on melody, text,language and choreography of the contesting singers, musicians and dancers? As it stands now diversity of the stage acts is dwindling by the year and with participants from the other side of the globe we may ask if this is more due to a globalising than an europeanising cultural effect, with less and less unique cultural species around.

A Eurovision Song Contest of regions could counter the melting pot effect of styles… or am I here proposing a xenophobic renaissance of autochtone tribalism and is the fusion of all national styles into three theatrical prototypes – as we witness now – something we should welcome as a positive outcome of peaceful coexistence?

The total neglect and exclusion of the Palestinian nation in the year 2019 Eurovision Song Contest in Israel shows that such a development may take many decades before it can becomes a reality. At least I like to propose it as something to strive for, utopian as it may seem today.

---

(*) The New Yorker had this picture and comments on the choice of Eurovision city and the failed attempts to boycot the 2019 Israel Eurovision event:

The host city is often a country’s capital, but this year the European Broadcasting Union, which produces Eurovision, nixed Jerusalem. The city has hosted the event twice before, in 1979 and 1999, but those were times when Jerusalem’s future seemed more open-ended, and Israel’s claims on it more ambiguous. Barzilai won the event, last year, during the same week that the Trump Administration moved the U.S. Embassy to Jerusalem, and more than sixty Gazans were killed at the border with Israel. If the Israeli Prime Minister, Benjamin Netanyahu, and Donald Trump were going to try to settle the fate of Jerusalem by fiat and force, the executives of the European Broadcasting Union, apparently, were not going to be party to it.

So Tel Aviv was swapped for Jerusalem, Israel’s état réel for its état légal, a decision that rightist pundits called “a win for the B.D.S. movement”—the Palestinian-inspired movement of Western activists advocating for boycott, disinvestment, and sanctions—although any hard feelings caused by the flap quickly dissipated. In the end, no country backed out of the contest. Pink Floyd’s Roger Waters, a B.D.S. supporter, had called on artists to shun the event, particularly Madonna, who was considering making an appearance. But Madonna, an acolyte of Kabbalah—a Jewish mystical tradition—confirmed that she will perform at the closing event, on Saturday night. Israelis will settle for that.

Caption of the New Yorker: “Left-wing Israelis protest the Eurovision Song Contest, which this year is being held in Tel Aviv.Photograph by Menahem Kahana”

(**) There is a very interesting andwell documented Wikipedia page on the Eurovison Song Contest and the participating countries, explaining how the odd definition of Eurpean works according to the EUROVISION broadcats association as well as listing those ‘countries” that tried in vain to participate (Liechtenstein, Lebanon, Catalonia, Kosovo, Qatar, Scotland, Wales, Soviet Union, Tunesia).

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_in_the_Eurovision_Song_Contest#2010s

ASSANGE the leaking messenger silenced

END OF ASYLUM OF
THE LEAKING MESSENGER
ASSANGE after 2487 days removed from the embassy of Ecuador in London.
~ after his self-imprisonment he becomes a prisoner of state ~
BREAKER OF STATE & CORPORATE SECRECIES SILENCED

---

and… then of course Assange is certainly not a peace saint on the level of his daily semi-prison existence and empathy for people who had to bear him over the years… here a summing up from the Ecuador point of view in The Guardian of today:

~ Julian Assange ‘Rude, ungrateful and meddling’: why Ecuador turned on Assange ~

https://www.theguardian.com/media/2019/apr/11/julian-assange-ecuador-president-lenin-moreno-evict-from-embassy

BREXIT Theresa May with Plan E: “procrastination beholds the future”

Procrastination is mostly seen as a vice. Putting things off till later as a bad habit. This is not necessarily so. Certain decisions can have so many complicated effects, that putting them off to later may even become beneficial for all. The long lasting indecisiveness of the British parliament on on leaving the EU and if so how do do that is a fine example of the positive effects of procrastination. The object of decision is changing in the process. Starting of with Yes or No for Plan A, we have now passed plan B and C and in the end someone may walk off with a Yes for plan E, whatever that will be.

The extension of the BREXIT decision given by the leaders of the EU states to Great Britain, up to one year from now, brought me to read again the pocket book of diplomats, rulers and politicians written in the 17th century by a Spanish court priest Balthasar Grácian “The Art of Worldly Wisdom”, as the two hundred and so maximes still do apply to actual politics (as many wisdoms from the past, with technology and scientific knowledge having changed a lot, but human nature not).

These one’s may well fit in the hand bag of Theresa May… the book of Grácian has been translated in many languages and an early Dutch edition has as a title: “Handorakel of de kunst der voorzichtigheid” (Hand oracle or the art of prudence). A small size book one could put in one’s pocket or bag was called in the Low Countries ‘handorakel’. As with all of these ‘tactical manuals’ the whole set of recommendations/maximes will show some inconsistency, what is deemed good to do in one may be called not so good or bad in another. Still it helps us to get a wider perspective on the phenomenon of poltical decision.

---

---

“3. Keep Matters for a Time in Suspense. Admiration at their novelty heightens the value of your achievements. It is both useless and insipid to play with the cards on the table. If you do not declare yourself immediately, you arouse expectation, especially when the importance of your position makes you the object of general attention. Mix a little mystery with everything, and the very mystery arouses veneration. And when you explain, be not too explicit, just as you do not expose your inmost thoughts in ordinary intercourse. Cautious silence is the holy of holies of worldly wisdom. A resolution declared is never highly thought of; it only leaves room for criticism. And if it happens to fail, you are doubly unfortunate. Besides you imitate the Divine way when you cause men to wonder and watch.” [Gracián y Morales, Baltasar, and Joseph Jacobs. 1892. The art of worldly wisdom. London: Macmillan and Co. http://catalog.hathitrust.org/api/volumes/oclc/654889.html. ; maxime 3. ]

“36. In Acting or Refraining, weigh your Luck. More depends on that than on noticing your temperament. If he is a fool who at forty applies to Hippocrates for health, still more is he one who then first applies to Seneca for wisdom. It is a great piece of skill to know how to guide your luck even while waiting for it. For something is to be done with it by waiting so as to use it at the proper moment, since it has periods and offers opportunities, though one cannot calculate its path, its steps are so irregular. When you find Fortune favourable, stride boldly forward, for she favours the bold and, being a woman, the young. But if you have bad luck, keep retired so as not to redouble the influence of your unlucky star.” [Ibid.; maxime 36.]

“39. Recognise when Things are ripe, and then enjoy them. The works of nature all reach a certain point of maturity; up to that they improve, after that they degenerate. Few works of art reach such a point that they cannot be improved. It is an especial privilege of good taste to enjoy everything at its ripest. Not all can do this, nor do all who can know this. There is a ripening point too for fruits of intellect; it is well to know this both for their value in use and for their value in exchange.” [Ibid.; maxime 39.]

“55. Wait. It’s a sign of a noble heart dowered with patience, never to be in a hurry, never to be in a passion. First be master over yourself if you would be master over others. You must pass through the circumference of time before arriving at the centre of opportunity. A wise reserve seasons the aims and matures the means. Time’s crutch effects more than the iron club of Hercules. God Himself chasteneth not with a rod but with time. He spake a great word who said, “Time and I against any two.” Fortune herself rewards waiting with the first prize.” [Ibid.; maxime 55.]

“59. Finish off well. In the house of Fortune, if you enter by the gate of pleasure you must leave by that of sorrow and vice-versa. You ought therefore to think of the finish, and attach more importance to a graceful exit than to applause on entrance. It is the common lot of the unlucky to have a very fortunate outset and a very tragic end. The important point is not the vulgar applause on entrance — that comes to nearly all — but the general feeling at exit. Few in life are felt to deserve an encore. Fortune rarely accompanies any one to the door: warmly as she may welcome the coming, she speeds but coldly the parting guest.” [Ibid.; maxime 59.]

“110. Do not wait till you are a Sinking Sun. It is a maxim of the wise to leave things before things leave them. One should be able to snatch a triumph at the end, just as the sun even at its brightest often retires behind a cloud so as not to be seen sinking, and to leave in doubt whether he has sunk or no. Wisely withdraw from the chance of mishaps, lest you have to do so from the reality. Do not wait till they turn you the cold shoulder and carry you to the grave, alive in feeling but dead in esteem. Wise trainers put racers to grass before they arouse derision by falling on the course. A beauty should break her mirror early, lest she do so later with open eyes.” [Ibid.; maxime 110.]

“257. Never let Matters come to a Rupture, for our reputation always comes injured out of the encounter. Every one may be of importance as an enemy if not as a friend. Few can do us good, almost any can do us harm. In Jove’s bosom itself even his eagle never nestles securely from the day he has quarrelled with a beetle. Hidden foes use the paw of the declared enemy to stir up the fire, and meanwhile they lie in ambush for such an occasion. Friends provoked become the bitterest of enemies. They cover their own failings with the faults of others. Every one speaks as things seem to him, and things seem as he wishes them to appear. All blame us at the beginning for want of foresight, at the end for lack of patience, at all times for imprudence. If, however, a breach is inevitable, let it be rather excused as a slackening of friendship than by an outburst of wrath: here is a good application of the saying about a good retreat.” [Ibid.; maxime 257.]

“268. The Wise do at once what the Fool does at last. Both do the same thing; the only difference lies in the time they do it: the one at the right time, the other at the wrong. Who starts out with his mind topsyturvy will so continue till the end. He catches by the foot what he ought to knock on the head, he turns right into left, and in all his acts is but a child. There is only one way to get him in the right way, and that is to force him to do what he might have done of his own accord. The wise man, on the other hand, sees at once what must be done sooner or later, so he does it willingly and gains honour thereby.” [Ibid.; maxime 268.]

AFSLUITDIJK: “Wanneer zijn we er…?”

“WANNEER ZIJN WE ER?”

…het is en het voorjaar van 1956 en samen met mijn oom fietsen wij van Noord-Holland naar Friesland, over de Afsluitdijk… het mist, een dichte mist, heel af en toe een auto, en dan de schimmen van schapen op de dijk, naar de linkerkant was toch al niets te zien… je moest dan afstappen en de dijk opklimmen om de Waddenzee te aanschouwen. Het leek eindeloos die kille dijk voor een twaalfjarige jongen die steevast tijdens de Paasvakanties lange fietstochten diende te maken met mijn oom… Oom Sjoerd heette hij de broer van mijn moeder, een bijkans eeuwige student kunstgeschiedenis die mijn uithoudingsvermogen placht te testen en tegelijkertijd mij leerde landschappen en de dingen waaruit dat bestaat te lezen… we hadden nog veel voor de boeg die dag, Makkum, Hindeloopen en dan door de weilanden naar een boerderij aan de Fluessen, bij Galamadammen…. als ik nu op Google maps kijk herinner ik mij die namen.

Die kaarsrechte lijnen met van weg, fietspad en dijklichaam waren vrijwel uit het zicht door de mist. Pas bij de kromming van het dijklichaam bij Kornwerderzand, stak er een windje op en blies de mist weg… daar doemde Friesland op en mijn oom begon bij het oppeuzelen van de meegenomen boterhammen al een uitleg te geven over de aloude beschilderde tegelindustrie van Makkum en het gedecoreerde meubelwerk van Hindelopen… ja mijn oma had daar wel wat van thuis….

Nu lees ik in de krant van vandaag: “De Afsluitdijk krijgt de komende jaren een grondige opknapbeurt om aan de nieuwste deltanormen te voldoen. Daarbij worden speciale betonblokken gebruikt, is er aandacht voor de trekroutes van vissen en wacht wielrenners een flinke teleurstelling.”… denk terug aan ons tempo op van die oude krakende Hollandse herenfietsen en hoor in mijn geestesoor het voorbijzoeven op hoge snelheid van die hedendaagse wielrenners die nu klagen dat zij hun blindelingse raceparkoer rondom het IJsselmeer drie jaar moeten missen.

Hoe het met de schapen moet tijdens de verbouwing van de dijk lees ik nergens. Er is een petitie ergens on-line om dat fietspad open te houden. Ik ben er al eens geweest en hoef niet meer zo nodig en zo snel. Die dijk heet ook niet voor niets zo!

AGNES VARDA 1928-2019 has not been delivering happy endings, accept for her own

AGNES VARDA 1928-2019

It must have been the Cineclub of Den Bosch, a provincial town in the Netherlands where I attended the art academy, where I saw in 1962 Varda’s just released movie “Cléo de 5 à 7″… and as young would be intellectuals afterwards we discussed the hidden meanings which we thought to have discovered… but of course we had read in the newspapers… the Greek drama unity of time and space as indicated by the title (in fact the events depicted take half an hour more)… the confrontation between the glamorous life of the central figure a female pop singer – Corinne Marchand – and the the young man she meets by chance, drafted to serve in the French colonial war in Algeria… this last thing was something we Dutch youngsters understood at that time as the Dutch government had started to send young drafted soldiers to the other side of the globe, Nieuwe Guinea, to be employed into what soon was expected to develop into a colonial war with the new state of Indonesia… I was eighteen then and when I failed my exam in the art academy I would have to go into the army as well..

What was engraved into our memory the most were the aesthetics of this black and white movie, especially the Parisian loft, home of the pop singer, painted all white, floor, ceiling, roof-beams… it’s bareness created beauty, widened both space, and mind. A swing hangs from the ceiling and some more gymnastic contraptions (at that time such things would have no reference to bondage and sexual acts for us).

Of course Agnes Varda did not invent such a space, she used mostly existing spaces in a documentary way… (photos of bohemien parties in Amsterdam in the early sixties come to mind, with a lady with a mini-juup on a swing and some saxophonist playing) [*]… brings us back to the movie with a jazzy rehearsal in the lof with the singer with wonderboy Michel Legrand on the piano and Jean Luc Godard as supporting actor…
“tu joue sur ton piano
des noires et des blanches
et moi et moi
et moi je joue des hanches
j’en joue, c’est fou
des hanches”…

The pop singer Corinne Marchand who sings these lines in fact acts her own future life – as she had hardly had a career as a singer before she is chosen by Varda to play in her movie… which made Corinne Marchand famous overnight…
there is an inherent critique in several movie scenes of the manipulative practices of the music industry that uses such pretty girls to just reproduce the music and lyrics written for them and not by them…
“you play your piano
the blacks and whites
and me and me
and me I display my hips
I play them, it’s mad
these hips”

The pop-singer during the Greek drama time frame is waiting for the results of biopics taken, as she may have developed a cancer… which throws her out of the fancies and fairy tale life style of a celebrated singer… she is seen entering a cafe and playing on the jukebox one of her own songs… admidst reguar customers not aware of the contradiction between the joyous song and her anxieties… this a short moment before visiting her doctor… also she is seen when visiting a friend who is posing for a sculptor class with her attractive body amid representations of her formed by the hands of the students… this scene shows the other talent of Varda, that of a photographer, in the way the differences of light are captured between a naked body and its representations, displaying contrast between a wide and a narrowed down spectre of black and white and greys.

At the time a saw the movie in 1962 I was living in a loft of a small industrial building near Den Bosch in the South of the Netherlands and often working in a sculpture class studio of the art academy, including the exercise of directing one’s hands fo follow one’s eyes with a model on a turning platform. I must confess that my hands had hardly any experience then of touching a naked female body (I was a late comer say) and thus the enticing figure with the bobbed hair of the singer dressed in flurry white gripped me… images spun in my head of being with such a being, in such a space.

Three years later I got a job as an assistant for an Italian artist, Lucio del Pezzo, who was working that winter on an installation for the coming up Venice Bienale in 1966. So I found myself in a house in Paris that belonged at that time still to the artist Max Ernst at Rue Mathurin Régnier 58… many avant-garde artists and associates of name had stayed there, like Dorothea Tanning and Marcel Duchamps… the house had a small front courtyard with a shack and the main building had about four floors, not including the huge cellar. The floors were subleted and I was working on the floor that belonged to the Italian artist Enrico Baj who, on his turn, had rented it to Del Pezzo.
I was given this shack on the courtyard which looked sad and downtrodden.
That was my moment to reenact Varda’s spirit of Cléo de 5 à 7 by painting the whole shack and everything in it WHITE! What looked miseable at first, became a glorious space, be it on the ground floor and much smaller than the lofty loft in the cinematic original. No swing from the ceiling, no piano, no big baroque bed… but those who know how to live their fantasy do not need an exact replica.

Newer generations than me may have a hard time understanding such sentiments, when they see that movie. It looks banal to them. The story line is awkward. The acting unnatural. Maybe the scenary is the only thing that remains attractive. Travelogues through a Paris showing a soul that has eroded since.

I can not escape the nostalgic aesthetics of this early Varda movie. Interesting is the fact that her visual style is adaptive to the subject she chooses. She has a method to construct her drama according to a specific subject… something she produces by using existing scenery and – often – amateur actors.

Was it by chance that I saw her 1985 “Sans toit ni loi” (Vagebond) on ARTE tv only a week ago? It traces back the rebellious life of a young homeless woman who refuses any compromise when it comes to her independence… she is both adorable in her non compromise attitude and sad in her incapability to accept empathy and help. She ends up frozen to death in a ditch of a farmland.

I have a hard time to connect the message given by these two movies from 1962 and 1985. Maybe the only parallel is the process of self consciousness of the two female protagonists. Varda is certainly not delivering happy endings… apart then her own long, full and creative life that came to an end today… a life symbolised by the colours of sea, beach and her beloved fabric pattern of polka dots.

---

[*] Picture by Ab Pruis of a house party in Amsterdam, most probably 1963 showing a girl on a swing (the later added caption says Marijke Koger, but I doubt if that is correct) and next to her Robert Jasper Grootveld. Photograph from the Provo movement archive, now in the International Institute of Social History, Amsterdam. Grootveld went to Paris in 1963 doing a happening in the avant-garde Galerie Cordier (also photographed by Ab Pruis)… he may also have seen the movie of Varda in Amsterdam. Often it is hard to know if something is copy cat or simultaneous. From fall 1962 the movie “Cléo van 5 tot 7” was running in Amsterdam in Kriterion and Leidsepleintheater (with the documentary “De werkelijkheid van Karel Appel” (the reality of Karel Appel) by Jan Vrijman as a warm-up.

JOKE KAVIAAR POLDERT NIET of hoe een activiste voor vluchtelingen-rechten in Nederland staats betutteld wordt

Mijn oog viel – in het voorbijkomen van die nooit eindigende stroom aan berichten (op Facebook & andere sociale media…) op een tekst betreffende de activiste JOKE KAVIAAR die ik enkel uit de verte ken, maar wel al gedurende jaren signaleer… haar stijl is niet de mijne, maar toch ben ik attent op haar niet aflatende acties voor het welzijn van vluchtelingen die hier over de grens komen en slecht behandeld worden en hoe zijzelf bij haar acties de grenzen van wat de rechtstaat heet pleegt te overschrijden… jazeker er is bij mij een zekere mate van bewondering gegroeid over de jaren voor het compromisloze in haar.  Een decennium nu sleept een rechtszaak van de staat tegen haar, zij wordt beticht van opruiing in haar manifest “Waar blijft de Hollandse opstand?” van 25 juni 2008. [ref 1] Hierin roep zij op de kantoren van de IND te bestormen, leeg te trekken en te vernietigen, om kniptangen uit te delen om de hekken rondom kampementen met opgesloten asielzoekers door te knippen. Het is provocerende taal, jazeker, maar wie met de trein van Amsterdam Centraal richting Schiphol reed heeft jarenlang zo’n behekt en becameraat opsluitcentrum kunnen zien even voor Station Sloterdijk aan de rechterkant. Ik moest altijd mijn schuldgevoel wegslikken als ik het zag.  Zoiets kweekt enig begrip voor Joke’s directe taalgebruik.

~

Op de Plantagemiddenlaan in Amsterdam staat een monument van de beeldhouwer Wessel Couzijn ter nagedachtenis van de verzetsgroep die het bevolkingsregister, waaronder de kaarten met een stempel ‘J’ en een part ‘ruitertje’, met brandbommen in de fik gestoken hadden. Dat was op 27 maart 1943 en een paar maanden later was de operatie van het afvoeren van de mensen behorende bij die apart gemerkte kaarten al succesvol afgesloten. Tot op de dag van vandaag wil men enerzijds publiekelijk niet herinnerd worden aan dat door Amsterdamse ambtenaren in opdracht van de Duitse bezetter gemaakte registratie-systeem en bejubeld men anderzijds de helden van de brandbom aanslag.

Titel: Twee slagsnoeren met slagpijpjes Omschrijving: Enkele stukken trotyl, twee windsels voor leukoplast, een paar handschoenen en flessen, voorheen gevuld met petroleum of benzine, in beslag genomen door de politie in het gebouw van het gemeentelijk Bevolkingsregister, Plantage Kerklaan 36-38, na de brandaanslag in de avond van 27 maart 1943. Documenttype: foto Collectie: Archief van de Gemeentepolitie Datering: 28 maart 1943 Geografische naam: Plantage Kerklaan

Die historische feiten zitten in mijn achterhoofd als ik in de opruiende tekst van Joke Kaviaar waarvoor zij veroordeeld is lees:

Waar blijft de Hollandse opstand? Wie gaat er mee om de kantoren van de IND te bestormen en leeg te trekken, de archieven en computers te overgieten met benzine en door vuur te vernietigen? Wie helpt de moderne Gestapo te stoppen dossiers over ongewensten aan te leggen? Wie gaat er mee met sloophamers en shovels, om de muren van de deportatiekampen en gevangenissen te slechten? [ref 1]

De vergelijking die door Joke Kaviaar gemaakt wordt gaat mank, dat moge duidelijk zijn. Wel zijn er enige overeenkomsten op onderdelen, wat betreft registratie, opsluiting, vervolging en op transport stellen. Nee de IND is niet gelijk aan de Gestapo. Nee de Nederlandse staat is niet uit op de massa-vernietinging van asielzoekers. Toch blijven er de associaties, zeker als we het drama van hen die op de vlucht waren voor wat stond te gebeuren in het Derde Rijk in de periode 1933-1940 in herinnering brengen en hoe onvolkomen de Nederlandse overheid daarmee destijds omging. De vraag is dan ook waar voor het Nederlandse justititie-apparaat de grens lag en ligt tussen verbod om op te roepen tot het plegen van geweld tegen instellingen van de staat en censuur op het maken van een vergelijking tussen de praktijken van de Gestapo en de IND (Immigratie en Nationalisatie Dienst).
~
Er is een aparte website over dat slepende proces tegen Joke Kaviaar en hoe haar nu – na het doorlopen van alle processen en beroepsmogelijkheden – een gevangenisstraf wacht (waarschijnlijk) in de vrouwengevangenis van Nieuwersluis… een gevangenis gevestigd in een vroegere kazerne van de landmacht waar vroeger nog bestrafte dienstplichtige soldaten opgesloten werden.
~
“Nieuwersluis” was een dreigterm een halve eeuw terug. Ik ben er als recalcitrant dienstplichtig soldaat bijna in terecht gekomen (net ervoor kwam ik op request uit dienst na12 maanden omdat ik een studiebeurs in Italië had gekregen)… ik ken veel verhalen van vrienden en kennissen uit dat oord…
~

Zo kwam het dat ik keek naar die link en de tekst over wat Joke Kaviaar “DE BAJES VAN DE DE KAFKAESKE NEEDERLANDSE POLDER ” noemt. Hierbij dan haar tekst + een plaat die ik ter ere van haar volharding zojuist maakte (het beeld van Joke met de megafoon is een filmfragment van een demonstratie in Ede in het jaar 2013) [ref 2], de achtergrond de vroegere Koning Willem III Kazerne, nu vrouwengevangenis.

Hieronder dan het  arrogante penitentiaire protocol van de staat der Nederlanden. Het zegt alles over de superieure gelijkhebberigheid van het systeem. Dit is weer HuichelHolland op zijn best. Kijk naar hoe een staat met dissidenten omgaat en je weet hoe het met het democratisch gehalte ervan gesteld is… het opgeheven-vingertje-Nederland schendt de rechten van haar eigen burgers niet zozeer met fysiek geweld maar met staatsbetutteling.

~

Joke geeft puntig commentaar op al dat.

~

“JOKE POLDERT NIET”

~

“Het is typerend voor de Kafkaeske Neederlandse polder die ook in de bajes is doorgedrongen. Altijd maar doen alsof alles in redelijkheid en overleg tot stand is gekomen. Dit soort brieven krijg je ‘buiten’ bijv. ook van de sociale dienst of het UWV. Een afspraak? Nee, ik heb geen afspraak gemaakt, men bepaalt gewoon dat ik daar moet zijn. “Reden van bezoek: taalmeter en reflector”, een test en een vragenlijst over “hoe je op dit moment in je vel zit.” Een open-deur-vraag wat mij betreft (pun intended). In Ter Peel ontving ik reeds een “vragenlijst voor de afdeling Detentie en Re-integratie (casemanager)”: “Deze vragenlijst dient u volledig ingevuld retour te sturen naar uw casemanager. Sprekersbriefjes worden pas in behandeling genomen, als deze lijst retour is gestuurd.” En “De ingevulde lijst wordt ingevoerd in een computersysteem dat correspondeert met uw gemeente.” Ik heb deze vragenlijst niet ingevuld. Vorige week werd me door de ‘casemanager’ hier ook al gevraagd of ik deze nog ging invullen. “Nee.” Het is pure dwang, bemoeizucht met je privéleven met vragen over ‘persoonlijke omstandigheden, ID-papieren, inkomen/werk/dagbesteding, schulden, huisvesting/onderdak, zorg en reclassering’ en een schending van je privacy. Immers: alles wat je gedwongen wordt in te vullen, wordt ongevraagd gedeeld met derden zoals de gemeente. Dit formulier en de ‘afspraak’ zijn de opmaat voor het “zoveel mogelijk in overleg met u” opstellen van “uw detentie- en re-integratieplan (D&R-plan).” (bron: huisregels Nieuwersluis, hfdst.2.5: ‘dagprogramma, beveiliging nen toezicht op maat’). Het is voorwaarde voor “promotie” vanuit het ‘basisprogramma (rood) naar het ‘plusprogramma’(groen). Voor langgestraften hangt hun ‘detentiefasering’ vervolgens ook weer af van deze ‘promotie’, en dus zaken als verlof en een opener regime in de laatste periode. Daar komt nog bij dat wat vroeger ‘vervroegde invrijhedstelling’ was, sinds 1 juli 2008 voorwaardelijke invrijheidsstelling is.” [ref 3]

~

---

ref 1: Manifest in PDF formaat “Waar blijft de Hollandse Opstand”, 25 juni 2008.

Click to access Waar_blijft_de_Hollandse_opstand.pdf

ref 2: https://www.youtube.com/watch?v=AUnojA9Bhbw

ref 3: https://13-september.nl/promoveren-degraderen-en-controleren-joke-k-uit-nieuwersluis/?fbclid=IwAR3-5CCKiLy2turDr3aRh6C2m6ahQt5QwhWexd7ynO6q0ALpVbdnULxI_PE

KWETSBAAR GroenLinks UITBEHANDELD

KWETSBAAR GroenLinks UITBEHANDELD… want met het voorstel van Kamerlid Corinne Ellemeet om een “kosten-baten-analyze” in te lassen voordat besloten wordt of er geld en energie gestoken gaat worden in een oudere patiënt, een analyze waarbij dan steeds een in ouderen gespecialiseerde medisch specialist, de ‘geriater’, betrokken dient te worden, om te voldoen aan een van rijkswege in te voeren bepaling over wie nog wel en wie niet meer behandelbaar is.. met dat voorstel is aangetoond hoe KWETSBAAR iedere politieke partij, ieder institutie is voor de angst voor een ongewenste dood die in ons allen aanwezig is. Deze onuitgesproken doodsangst is van een dusdanige essentiële orde dat deze ongeschikt is om bespreekbaar gemaakt te worden als nog weer een toevoeging aan het oneindig angstige arsenaal van wettelijke regelingen met betrekking tot leven en dood. Het eindige van het leven kennen wij allen, maar wij willen niet dat het tot een staatszaak gemaakt wordt. Het recent aannemen door “onze volksvertegenwoordiging” van een wet van de politieke partij D66 waarbij onze organen bezit van de staat worden, tenzij wij dat middels een formulier of web-pagina weigeren te doen, ligt nog vers in het algemeen geheugen.
Orgaandonatie na het overlijden kan helpen om met de dood van de een het leven van een ander te verlengen. Enkel dat is een beslissing die niet van staatswege opgelegd dient te worden, maar vanuit een persoonlijk genomen besluit ontstaat.
Zo ook met betrekking tot de keuze van het al dan niet behandelen, doorbehandelen, verlengen of versterven.
Dat zijn persoonlijke, alsook met directe verwanten te nemen besluiten, waarbij de staat en staatsregelingen ongewenst zijn.
De medicus vertrouwen wij om de eed die deze gezworen heeft om het leven als dat maar enigszins kan te bewaren. Niemand van ons wil dat die medicus en heel de medische industrie waarbinnen deze functioneert gebonden zou zijn aan protocollen en regels van staatswege, die niet anders omschreven kunnen worden als KOSTEN-BATEN-ANALYZES.
~
De wil tot leven kan niet gevat worden in een ambtelijk procedureel keurslijf, daarin crepeert zij.
~
In 2012 maakte ik dit politieke tableau zonder de nu toegevoegde zwarte lettering. Het was een speels commentaar op het imago van het toenmalige GroenLinks. Vandaag, in het jaar 2019 moest ik terugdenken aan die prent en voegde twee kernwoorden toe uit het debat (kwetsbaar & uitbehandeld) dat is ontstaan door de onbezonnen voortvarendheid en uitlatingen van een Tweede Kamerlid van de partij GroenLinks. Mijn leeftijd is 75 jaar en ik voel grote wrevel over deze vorm van debatteren over leven en dood, waarbij wij goede intenties van zo’n kamerlid niet hoeven te betwijfelen, maar moeten constateren dat zij inzicht in de zieleroerselen van anderen ontbeert.
~
Zaken van leven en dood markeren een ieders bestaan, van verwekking tot overlijden. Daar waar wat verwekt is ongewenst of niet levensvatbaar is, daar waar waar overlijden tot ondragelijk lijden wordt, dienen de beslissingen daarover noch door staat noch door kerk gestuurd te worden. Het zijn levensbeslissingen die in de persoonlijke sfeer genomen dienen te worden, waarbij medici de helpende hand kunnen bieden en de overheid pas in tweede lijn facilitair en regelend dient op te treden. Ook politieke partijen houden beter gepaste afstand als ze zeggen voorvechters te zijn van de bescherming van de ‘persoonlijke levenssfeer’ (van christelijke partijen die aan het recht op abortus willen sleutelen tot liberalen en neo-linksen dei het ‘recht op eigen lichaam’ ondergraven).
~
Besluitvorming van ‘onderop’ niet van ‘bovenaf’ dient het leidende principe bij levensvragen te zijn.
~

zo kwam het debat en de media-oproer in beweging

Corinne Ellemeet haar Twitters over dit onderwerp, haar lancering van economisch medische ideetjes (‘Lachend Tachtig’ “een prachtvoorzet voor de ouderenzorg”, 2016) via de papiermolen van het parlement, en optredens in actualiteits-programma’s vertonen onvoldoende respect voor allen die het uiteindelijk aangaat. De recente misdadig slecht georganiseerde sluitingen van ziekenhuizen, de berichtgeving over plannen voor winstuitkering van private klinieken, en soortgelijke negatief ervaren berichten uit het domein van de Nederlandse gezondheidszorg, vormen het klankbord van de nu – vaak uitzinnige, maar begrijpbare – verontwaardiging op de kosten-baten-analyze bij behandeling van ouderen. Het mag niet verbazen dat vergelijkingen met het ‘van bovenaf’ sterke staat beleid met inmenging in leven en dood van de Nazi’s, in heel wat boze reacties op deze GroenLinks ‘faux pas’ terugkomen. Het moge op het eerste gezicht een ‘Reductio ad Hitlerum’ zijn, een drogredenering, maar het kan niet ontkent worden dat de inmenging in de persoonlijke levenssfeer met de ‘eugenetica’ ideologie van de Nazi’s als onaangenaam bedoelde metafoor, een voor de hand liggende associatie zijn. De afkeer van staatsinmenging op de kernmomenten van ons bestaan vindt daar haar meest gekende en recente voorbeeld van wat niet gewild wordt.
~
VELEN VOELEN ZICH BIJ HET OUDVUIL GEZET, ALS “KWETSBAAR” EN “ONBEHANDELBAAR”.
~
~
NB het moge duidelijk zijn dat GroenLinks als partij haar eigen kosten-baten-analyze zal moeten maken, hoe om te gaan met staatsbemoeienis met ons aller ‘leven en dood’.

---

zie ook mijn aanverwante post:

– niet bij wet DONOR BEN JE PERSOONLIJK staatsdwang van D66: een prent voor Pia Dijkstra – February 13, 2018

Princess Christina “RUBENS IS IN THE BIN, 2019”

Princes Christina, younger sister of the former queen of the Netherlands Beatrix, is known for keeping a low profile, this apart from hitting the news when she has invented yet another artifice to enlarge her financial estate using creative ways to avoid paying taxes on it to the Dutch state. She is not only a creative woman in the realm of finances, but also in art. Latest spectacular event being the auction of a splendid art work from her private collection, a drawing by the famed painter from Antwerp, Rubens. At first the work was valued below one million dolar, but by leaking the pending sale of this work at Sotheby’s New York to the Dutch press, which caused a scandal in certain museum director’s circles – who would have wanted to buy the work for an under the table price – such apublic publicity fuss was created that the estimated value of the work more than tripled even before the auction took place. In the end the price at auction was tenfold the initial estimate, 8,2 million dollars, but… this is not the end of the princess and her artistry in economics. She had not failed to notice the sensation of the shredded work during auction by the British artist Banksy at Sotheby’s London, fall last year,  how his shredded artwork of ‘the girl with the balloon’ had been recreated at auction. Sotheby’s London did put the work on show in its half shredded state presented in a construction specially developed for it.

Princess Christina had been thinking a lot about this historical event and as she has a highly developed sense for art and money she decided to do the same. As said she tends to keep a low profile, so shredding of the work was not during the auction, but straight after… like her great example Banksy who did not destroy an artwork, but created a new one, baptised “Love is in the bin, 2018”. Christina had her work shredded as well by Sotheby’s New York – be it as a private event – and named it accordingly. The price estimates of this new work made by a Dutch princess are not yet known, certain is that there is a large clientele for such a royal work in the circles of art loving oil sheiks and their museums of modern art.

If she had been buying her own Rubens drawing with her own money to turn it into a work of art by herself, we do not know, still this private photograph has been leaked to me and I am proud to offer it to the world to honour the creative ingenuity of this priceless princess.

 

---

See also my article on the Banksy Sotheby’s London auction: “BANKSY RIGHTFUL PLAGIARISM of the Auto-Destructive Art idea of Gustav Metzger (1959/1961)”
https://limpingmessenger.com/2018/10/29/banksy-rightful-plagiarism-of-the-auto-destructive-art-idea-of-gustav-metzger-1959-1961/

LET’S FACE IT Facebook is a failed state

Originally written as a Facebook posting to my Facebook friends….

“Facebook has declared sovereignty”

writes Molly Roberts in the Washington Post today (31/1/2019)

 

“This is not a missive from a dystopian future, but rather a fair reading of the company’s recent announcement that it will move forward with creating a supreme court. Facebook will select “judges” from experts around the world with the authority to overturn decisions about what content or accounts are approved or removed from the platform. The court also may help Facebook shape the policies under which those content-moderating decisions are made.” [1]

Indeed all the signs of a new independent state that will soon fly it’s flag in the forest of flagpoles beneath the high rise headquarters building of the United Nations are there. As always utopian and dystopian visions are oscillating in the wind of times to come, like state flags and coins do have two sides. We, the ones that perceive ourselves as citizens of the world try to carve within this global message network our own shared space, beyond all borders, instantly without bodily traveling. It is also us users of this network that not only feel, but know we are spied on all the time, mostly for reasons of direct profit of the upper class of the Facebook nation, sometimes as well by secret services of the traditional national states and the supra surveillance bodies they have created.

Molly Roberts observes further on in her article Facebook’s inability – having the structure of a corporation however large it may be – to mimic the constellation of states with their separation of power between the political and law system…

“Facebook’s decisions can fundamentally alter the speech ecosystem in a nation. The company does not only end up governing individuals; it ends up governing governments, too. The norms Facebook or its court choose for their pseudo-constitution will apply everywhere, and though the company will strive for sensitivity to local context and concerns, those norms will affect how the whole world talks to one another.”

I invite my readers to read the whole article and give the questions raised in it a thought, a thought beyond the too obvious superficial conspiracy phobia. [direct link at the bottom of this posting].

Can one say that in the sense of media theoretician Marshall McLuhan, “the medium has become the message”, that the phenomenon of ‘social media’ is just a means in itself for message traffic – whatever it’s content – in the end only serving Big Brother control mechanisms and the insatiable hunger of global profit making molochs like Facebook?

I refuse to see it that way, there is a positive sense as well in such global networks, the oportunity to keep abreast of what friends nearby and far away are up to, to make new friends, to admire, to like, to dislike, to quarrel, to lose friends, all that being social acts, not in real but in electronic space.

I am wary of all those negative campaigns against ‘social-media’, with their implicitly condemnation of the social act of ‘two way’ communication – open to all – leaving us with the ‘one way’ model of mass media. Studies and articles are frequent now on the ‘addictive effects of social media like this article of today in The Guardian (1/2/2019):

“Delete your account: leaving Facebook can make you happier, study finds New study from Stanford and NYU finds logging off causes ‘small but significant improvements in wellbeing’.” [2]

The headline of the article rubs in the negative, while when one reads the whole text of this study about the behaviour of only two thousand or so USA participants (while Facebook users are all over the world and number in hundreds of millions) but when one reads on the positive social aspects are mentioned as well. It is interesting that the latest communication means tend to be under attack , often in a moralistic way (explicit or implicit) while one would laugh when the same sensational slogans would be applied to previous forms of communication. ‘Pull out your television cable’, ‘cut your telephone wire’, ‘burn you letterbox’…

I do have my own utopian ideas of how electronic social media communication can be enhanced; to make it better; how the sneaky peeking elements can be limited; how the financing of the network can be a ‘shared by all according to ability’; how advertisements can be limited to a bearable level; how to establish real user control…
Is it not so that this new medium is very young, that its techniques are so versatile that they can serve other means and goals? These two way communication new media have the potential to change the McLuhan paradigm of mass media:

The medium is what we are able to formulate and make of it!

–

Technology is always an expression of existing social-relations. Technology appears to many as a major agent of change change in society. In my view the role of technological innovation is less fundamental. New technology tends to amplify the existing social relations, the power structures in a society… one can recognise that observation through the whole of time. So the sovereign nation of Facebook, LET’S FACE IT, is only momentary, new post-national-electronic communities will arise, both on a micro and a macro level and combinations thereof… It is to us to come up with ideas [3], to resist the misuse, and meanwhile also to enjoy being able to do what I just do here at the moment, sitting at my desk, writing and knowing when I press the button it may be read by others, it may have some impact, be it not more than an electronic space butterfly effect.

Facebook is not here to stay forever, like states are not, such supra structures seem to be solid, but over time their structures ossify, get brittle and crumble… fall apart… forming the breeding ground for new forms of social association.

---

[1] Molly Roberts in Washington Post (31/1/2019): https://www.washingtonpost.com/opinions/2019/01/31/facebook-has-declared-sovereignty/?utm_term=.e9b207a8f3d9

[2] The Guardian article (1/2/2019):

The study, titled The Welfare Effects of Social Media, from researchers at Stanford and NYU, is being praised as one of the most rigorous to look at what happens to people when they log off. Logging off seems to be as positive as you probably expect it would be, leading to increased subjective wellbeing, less political drama and attention span agitation, and increased time spent with friends and family. On the other hand, it also led to a decrease in awareness of the news. Although, to be honest, that sounds pretty nice too. To track social media’s effects, the researchers recruited 2,844 Facebook users, then randomly assigned half of them the task of temporarily deactivating their accounts for a month. To ensure compliance, subjects were paid for their efforts, and their accounts were monitored to make sure they weren’t scrolling their timeline on the sly. The authors checked in with them regularly via text to see how they were feeling during the cleanse. “Deactivation caused small but significant improvements in wellbeing, and in particular on self-reported happiness, life satisfaction, depression, and anxiety,” they concluded.
(…)
The study acknowledges there are, clearly, benefits to Facebook and social media at large. Facebook is still, for all its faults, an important means for people to stay connected to friends and family and as a source of information, community, and entertainment, particularly for those who are otherwise socially isolated. But, they conclude: “Our results also make clear that the downsides are real. “We find that four weeks without Facebook improves subjective wellbeing and substantially reduces post-experiment demand, suggesting that forces such as addiction and projection bias may cause people to use Facebook more than they otherwise would.”
https://www.theguardian.com/technology/2019/feb/01/facebook-mental-health-study-happiness-delete-account

[3] Like this initiative of Tim Berners-Lee:

“Welcome to Solid Solid was created by the inventor of the World Wide Web, Sir Tim Berners-Lee. Its mission is to reshape the web as we know it. Solid will foster a new breed of applications with capabilities above and beyond anything that exists today. Get a Solid POD How it Works THIS IS FOR EVERYONE Solid empowers users and organizations to separate their data from the applications that use it. It allows people to look at the same data with different apps at the same time. It opens brand new avenues for creativity, problem-solving, and commerce.”
https://solid.inrupt.com/

 

‘Américain’ op ‘t Leidseplein wordt ‘Hard Rock Hotel’ in de toerismewoestijn

Américain op het Leidseplein (formeel American Hotel) verliest haar naam en gaat ‘Hard Rock Hotel’ Amsterdam heten. (*)

–

hoe ‘merknamen’ tot ‘eigennamen’ worden in een stad met verloop van tijd en de minachting daarvoor van zakenlieden

–

Het culturele lange termijn geheugen van een stad verdampt mettertijd en ja ik weet heet, ‘Paradiso’ heette vroeger ‘de Vrije Gemeente’ en ‘De Melkweg’ heette vroeger wat het oorspronkelijk was: melkfabriek.

~

Waarom komt dat bericht van naamswijziging dan toch zo onaangenaam over? Is het wellicht de trend van toeristische globalisering en marketing, waarbij het ‘Gemeentemuseum Den Haag’, ‘Kunstmuseum Den Haag’ gaat heten, omdat de Engelse vertaling van die naam – volgens de reclamebureaus die in de hand genomen worden – meer duidelijk maakt wat daar te zien is?

~

What’s in a name? Nu de geschiedenis van de persoon, organisatie, het object, de plek, het gebouw door de tijd heen door velen gekend. Denken we nu aan bijeenkomsten van intellectuele in ‘Americain’ kringen met namen als Harry Mulisch, Jan Hein Donner, Peter Schat, dan is dat zo omdat er al vlak na het opleveren van het gebouw het door de situering en de vormgeving een geliefde plek van samenkomst was. Een kleine zoektocht in de indexen van de Digitale Bibliotheek van Nederland (dbnl.nl) leert dat, zoals:

~

Hij schreef namelijk op 26 mei 1907 aan Lodewijk van Deyssel: ‘Een vrouwelijke bekende van me, Mej. Gosschalk alhier, die zich op het voordragen van poëzie toelegt, zoude gaarne na Uwe jaarvergadering een enkel gedicht van mij zeggen. Bestaat daar mogelijkheid voor?’ Boutens doelde op de jaarlijkse algemene vergadering van de Vereeniging van Letterkundigen op 3 juni 1907 in Hotel Américain te Amsterdam. Uit het verslag van deze vergadering in de Mededeelingen. Officiëel Orgaan der Vereeniging van Letterkundigen (nr. 8, augustus 1907)

~

Curieus toch “Hotel Américain” iets Amerikaans op z’n Frans. Hoeveel verwijzingen zijn er niet te vinden in de geschiedenis van ‘onze stad’ naar die naam en dan met name met die spelling (niet wat het nu formeel heet ‘American Hotel Amsterdam’)? Ja eveneens formeel gesproken heet enkel het café-restaurant ‘Américain’, maar daar trekt de volksmond zich niks van aan. Sinds een eeuw zegt iedereen die daar iets wil afspreken ‘Américain’, niet meer niet minder. Ik laat even achterwege uit te zoeken wat de eventuele officiële naamswijzigingen door de tijd geweest zijn van Américain, de krantenzoekmachine van de Koninklijke Bibliotheek, Delpher weet mij zo al te vertellen dat de zoeksleutel “Americain, Leidseplein” 818 maal voorkomt. Ik kies er lukraak eentje, uit zoiets ver-gelegens als het dagblad De West van 18 september 1950 waarin Bert Voeten schrijft over “Dichters in Amsterdam, buiten hun werkkamer”:

~

Maar er is ook nog zoiets als een Leidseplein in deze onvolprezen stad, van ouds het punt dat een wonderlijke aantrekkinkskracht bezit voor al les wat kunstenaar is of meent het te zijn- Amsterdam heeft in de loop der jaren vele artistencafé’s zien opkomen en zien verdwijnen. Bijna altijd bevonden zij zich in de omgeving van dit plein, in de onmiddellijke nabijheid van de Stadsschouwburg, een bouwsel zó foeilelijk, dat we het op de duur mooi zijn gaan vinden. Voor de oorlog kon men in Americain, links van de Schouwburg, rondom de leestafel, vele leden van het schrijversgilde aantreffen. Zij hadden daar hun vaste hoek en men zag het bitteruur en, voor wie de lust en de middelen bezit, ook daarna goed toeven is. Ik nodig U uit deze dichterlijke kroegentocht mee te maken, een luchtige odyssee, die ons belanden doet in gelegenheden waar dichters en schrijvers elkaar sinds jaar en dag plegen te ontmoeten, waar zij hun gemeenschappelijke belangen bespreken desnoods met de vuisten op dé wankele tafeltjes hun” literaire veten beslechten.

er naast de goedlachse Anton van Duinkerken, de altijd spitse Victor E. van Vriesland en de jurist-romancier François Pauwels, de avant-garde uit de dertiger jarenEd. Hornik, van Hattum, Hoekstra, Den Brabander en -Bertus Aafjes, – die, men de dichters van De Amsterdamse School pleegt te noemen.

~

Lees het zelf maar verder na hoeveel er in niet-meer–dan een-naam van een hotel aan een plein in een stad kan komen te kleven in de link naar Delpher met al die andere krantenstukjes over AMÉRICAIN van het Leidseplein.

–

Die naamswijziging is als het wegknippen van een stuk cultureel geheugen van de stad… waarbij voor mijn geestesoog de naam ‘HARD ROCK HOTEL’ opdoemt als een fata morgana in de dorre woestijn van Utah in Amerika…

–

https://www.delpher.nl/nl/kranten/results?query=(%22Americain%22+Leidseplein)&page=1&sortfield=date&coll=ddd

~
(*) Het Parool 30/1/2019: “American Hotel wordt eerste Hard Rock Hotel in Nederland // Het American Hotel aan het Leidseplein, vanaf april 2020 een Hard Rock Hotel. Eden Hotels Amsterdam krijgt een vestiging van het Amerikaanse Hard Rock Hotels. Het American Hotel aan het Leidseplein, gevestigd in een 117 jaar oud Jugendstilmonument, wordt in april 2020 de eerste Nederlandse vestiging van de Amerikaanse keten. // Dat zegt hoteluitbater Léon Dijkstra. “Met de artiesten die wij hier in het verleden hebben ontvangen – en nog steeds ontvangen – is deze combinatie volstrekt logisch. En een luxehotel met muziekthema past precies in de driehoek DeLaMar, Melkweg en Paradiso.” Eén van de 100 kamers die inmiddels in de stijl van Hard Rock Hotels zijn verbouwd. Onderdeel van de formule is een manshoge spiegel © Eden Hotels Het hotel, in 2005 door het Amsterdamse Eden Hotels overgenomen van InterContinental, is al twee jaar bezig met de omslag. Zo zijn inmiddels 100 kamers en suites in de stijl van de Hard Rock Hotels gebracht. Binnenkort worden de resterende 75 kamers en de openbare ruimten, waaronder de lobby, onder handen genomen.”

CHAVEZ: will the constitution survive his constitution?

CHAVEZ: will the constitution survive his constitution?

This tableau picture and text I pulished on January 2. 2013 on my Flickr news-tableau page (now partly censored because all my articles there have been classified – wrongly – as adult content by some mechanism, in spite of my protest). So I tend to republish these articles on this blog when actual events make that meaningful). This article had 37.882 views. It marks the last days of the reign of Chavez who is terminal ill at that time and tries in all kind of ways to reign across his grave…

---

Wednesday January 2. 2013: Just made this tableau for what seems to be the last days of Chavez, who is said – by some sources – to have entered a state of coma. I merged a recent picture of Chavez after his chemo therapy into an earlier picture of Chavez holding the popular edition of his new 1999 Venezuela Constitution. The hand holding an older picture of Chavez as the adored messiahs of the poor… did appear this last week on the internet as an illustration of his followers praying for his well being. His rule was and is authoritarian, but what about those who oppose him now and will try to take power after him?

One does not judge a ruler by the new constitution he/she has written and passed, but by the level of equality, prosperity and justice that is practised in real life. The new 1936 constitution of the Soviet Union promulgated during the reign of Jozef Stalin was at first hailed by many, including many intellectuals from abroad, those who have later been grouped under the name of ‘fellow travellers’. (2)

It is lamentable that one of the promising points of renewal in the new Constitution was the declaration of “health care as a human right” (3) while the cancer treatment of the the President of Venezuela is not done in Venezuela, but elsewhere. Chavez has been treated in Cuba that tends to be praised for it’s free and social health care system, but Chavez certainly did not get his treatment in one of the hospitals for the general public. He has been treated in one of the special clinics for the ruling caste of the Castro family and related higher party functionaries. One of the reasons – is said – for this has been the guarantee of information control on the actual state of health of the Venezuelan President as any information on someone with such a contested power impacts directly on national and international politics.

If special cancer treatment is of top world level in Cuba is not certain. The economic blockade of the USA imposed on Cuba makes it often difficult to get all the needed medicines, latest equipment and Cuban surgeons have been quoted as they were complaining the limitations they had in participating in international high level medical conferences and other academic fora. As for the praised general level of medical care in Cuba one feels stepping back into Cold War Information times when reading the fiercely pro and contra arguments in news media and on the internet. (4) Also some of the praised facilities, according to several sources, are geared toward ‘medical tourists’ who bring in the needed hard currency for the Cuban government.

We will have to wait at least half a decade to pronounce a real judgement on the rule of Chavez. To see if what will come after him is any better or worse….

—
other news tableaus on Chavez & Chavismo:

– 29/7/2013: “”Instituto De Altos Estudios Sobre El Pensiamento De Chávez” will it offer a curriculum based on his unstable television rhetorics?”
flic.kr/p/fj6E9A

– 8/3/2013: “Que Viva el Chavismo: embalming a leader is mummifying the revolution”
flic.kr/p/e1w6z4

– 4/3/2013: “”LEADERS DIE” – the past does not last – ultimos momentos del librador from Bolivar to Chavez”
flic.kr/p/dZczJF

– 26/1/2013: “Chavez Still Alive but who does the kicking?”
flic.kr/p/dPNwaR

– 8/10/2012: “Chavez commenting on a cartoon by ‘Weil’ depicting him as a military boot: “the eyes are missing”
flic.kr/p/dhNXy4

– 8/5/2012: “Caudillos in the Americas: Bouterse & Chavez”
flic.kr/p/csMVxo

—–
Notes
(1)

“Constitución de la República Bolivariana de Venezuela)” dating from 1999
It is described in Wikipedia in a most positive and glorious way, though there are other who hold another view of it and see it as either “Bolivarian Propaganda” or “Orwellian Newspeak” from the Chavez regime.

“The Constitution of the Bolivarian Republic of Venezuela is the current and twenty-sixth constitution of Venezuela.[1] It was drafted in mid-1999 by a constitutional assembly that had been created by popular referendum. Adopted in December 1999, it replaced the 1961 Constitution – the longest serving in Venezuelan history. It was primarily promoted by the current President of Venezuela Hugo Chávez and thereafter received strong backing from diverse sectors, including figures involved in promulgating the 1961 constitution such as Luis Miquilena and Carlos Andrés Pérez. Chávez and his followers (chavistas) refer to the 1999 document as the “Constitución Bolivariana” (the “Bolivarian Constitution”) because they assert that it is ideologically descended from the thinking and political philosophy of Simón Bolívar and Bolivarianism.

The Constitution of 1999 was the first constitution approved by popular referendum in Venezuelan history, and summarily inaugurated the so-called “Fifth Republic” of Venezuela due to the socioeconomic changes foretold in its pages, as well as the official change in Venezuela’s name from the República de Venezuela (“Republic of Venezuela”) to the República Bolivariana de Venezuela (“Bolivarian Republic of Venezuela”). Major changes are made to the structure of Venezuela’s government and responsibilities, while a much greater number of human rights are enshrined in the document as guaranteed to all Venezuelans – including free education up to tertiary level, free quality health care, access to a clean environment, right of minorities (especially indigenous peoples) to uphold their own traditional cultures, religions, and languages, among others.

The 1999 Constitution, with 350 articles, is among the world’s longest, most complicated, and most comprehensive constitutions.”

Full text of the constitution at:
venezuelanalysis.com/constitution

(2)

1936 Soviet Constitution: “The constitution repealed restrictions on voting and added universal direct suffrage and the right to work to rights guaranteed by the previous constitution. In addition, the Constitution recognized collective social and economic rights including the rights to work, rest and leisure, health protection, care in old age and sickness, housing, education, and cultural benefits. The constitution also provided for the direct election of all government bodies and their reorganization into a single, uniform system. It was written by a special commission of 31 members which Joseph Stalin chaired.”

Richard Stites writes in his study “Revolutionary Dreams:Utopian Vision and Experimental Life in the Russian”
“Stalin’s Soviet Union, ‘a panegyric utopia,’ consisted of a myth of well-being, an ‘iconography of hapiness.’ and a cult of a benevolent ruler. If the reality of the Soviet Union contrasted dramatiocally with the visions of the revolutionary dreamers and utopians, the myth and images constructed by the regime promoted the fiction that the Societ people were already living in a kind of utopia, that the conservative stability of the social system and the rigidity of the political structure were ‘revolutionar.’ (Page 247)
books.google.nl/books?id=CY8BaBxjJ-MC&lpg=PA247&o…

(3)

Health care as a human right

“Article 83: Health is a fundamental social right and the responsibility of the State, which shall guarantee it as part of the right to life. The State shall promote and develop policies oriented toward improving the quality of life, common welfare and access to services. All persons have the right to protection of health, as well as the duty to participate actively in the furtherance and protection of the same, and to comply with such health and hygiene measures as may be established by law, and in accordance with international conventions and treaties signed and ratified by the Republic.

Article 84: In order to guarantee the right to health, the State creates, exercises guidance over and administers a national public health system that crosses sector boundaries, and is decentralized and participatory in nature, integrated with the social security system and governed by the principles of gratuity, universality, completeness, fairness, social integration and solidarity. The public health system gives priority to promoting health and preventing disease, guaranteeing prompt treatment and quality rehabilitation. Public health assets and services are the property of the State and shall not be privatized. The organized community has the right and duty to participate in the making- of decisions concerning policy planning, implementation and control at public health institutions.

Article 85: Financing of the public health system is the responsibility of the State, which shall integrate the revenue resources, mandatory Social Security contributions and any other sources of financing provided for by law. The State guarantees a health budget such as to make possible the attainment of health policy objectives. In coordination with universities and research centers, a national professional and technical training policy and a national industry to produce health care supplies shall be promoted and developed. The State shall regulate both public and private health care institutions.”

(4)

The Cold War like debate on the actual state of the Cuban healt care system

– High ranking in number of references (and less when it comes to the quality of arguments) is the movie by Michael Moore (Sicko is a 2007 documentary film by American filmmaker Michael Moore. The film investigates health care in the United States, focusing on its health insurance and the pharmaceutical industry. The movie compares the for-profit, non-universal U.S. system with the non-profit universal health care systems of Canada, the United Kingdom, France and Cuba.).

The method of bringing not well treated patients from the USA to Cuba, in itself can not produce anything else than distortions, once such an idea is actually realised as a movie.

The official web-site of the movie Sicko describes the part of the movie that concerns us here as follow: “After detailing just how the system got into such a mess (the short answer: profits and Nixon), we are whisked around the world, visiting countries including Canada, Great Britain and France, where all citizens receive free medical benefits. Finally, Moore gathers a group of 9/11 heroes – rescue workers now suffering from debilitating illnesses who have been denied medical attention in the US. He takes them to a most unexpected place, and in addition to finally receiving care, they also engage in some unexpected diplomacy.” The most unexpected place a a Cuban clinic.
sickothemovie.com/about/synopsis/

In thenationalreview.com Jay Nordlinger writes a reaction under the title “The Myth of Cuban Health Care – Michael Moore gives it a powerful boost.” and rages “To be sure, there is excellent health care on Cuba — just not for ordinary Cubans. Dr. Jaime Suchlicki of the University of Miami’s Institute for Cuban and Cuban-American Studies explains that there is not just one system, or even two: There are three. The first is for foreigners who come to Cuba specifically for medical care. This is known as “medical tourism.” The tourists pay in hard currency, which provides oxygen to the regime. And the facilities in which they are treated are First World: clean, well supplied, state-of-the-art. ”
www.nationalreview.com/nrd/article/?q=NjE5NWFkNWU0ZGJhMzd…

– “Revolutionary doctors : how Venezuela and Cuba are changing the world’s conception of health care” is a 2011 publication by the old time left wing publishing house Monthly Review Press, with this summary full of socialist optimism: “”Revolutionary Doctors gives readers a first-hand account of Venezuela’s innovative and inspiring program of community healthcare, designed to serve–and largely carried out by–the poor themselves. Drawing on long-term participant observations as well as in-depth research, Brouwer tells the story of Venezuela’s Integral Community Medicine program, in which doctor-teachers move into the countryside and poor urban areas to recruit and train doctors from among peasants and workers. Such programs were first developed in Cuba, and Cuban medical personnel play a key role in Venezuela today as advisors and organizers. This internationalist model has been a great success–Cuba is a world leader in medicine and medical training–and Brouwer shows how the Venezuelans are now, with the aid of their Cuban counterparts, following suit. But this program is not without its challenges. It has faced much hostility from traditional Venezuelan doctors as well as all the forces antagonistic to the Venezuelan and Cuban revolutions. Despite the obstacles it describes, Revolutionary Doctors demonstrates how a society committed to the well-being of its poorest people can actually put that commitment into practice, by delivering essential healthcare through the direct empowerment of the people it aims to serve”–Provided by publisher.”

The Book gives many details on the collaboration between Cuba and Venezuela in the ‘Barrio Adentro’ project that brought many Cuban health volunteers to Venezuela. Amazon Books has several pages on-line of this study:
www.amazon.com/Revolutionary-Doctors-Venezuela-Changing-C…

– A mirror image of the one sketched by Michael Moore in his movie and other positive appraisals quoted above, comes – to no surprise – from a Cuban exile community web site produced in the USA, realcuba.com, with haranguing images and captions:

“THIS IS THE FAMOUS ‘GREAT AND FREE HEALTHCARE’ THAT REGULAR CUBANS RECEIVE
One of the greatest fallacies about the so called ‘Cuban Revolution’ has to do with healthcare.
Foreigners who visit Cuba, are fed the official line from Castro’s propaganda machine: “All Cubans are now able to receive excellent healthcare, which is also free.” But the truth is very different. Castro has built excellent health facilities for the use of foreigners, who pay with hard currency for those services.
Argentinean soccer star Maradona, for example, has traveled several times to Cuba to receive treatment to combat his drug addiction. But Cubans are not even allowed to visit those facilities. Cubans who require medical attention must go to other hospitals, that lack the most minimum requirements needed to take care of their patients.
In addition, most of these facilities are filthy and patients have to bring their own towels, bed sheets, pillows, or they would have to lay down on dirty bare mattresses stained with blood and other body fluids.”
www.therealcuba.com/Page10.htm

 

Jonas Mekas 1922-2019 “failed” footage as art

Jonas Mekas 1922-2019
– filmmaker & organiser –
died at a respectable age… one of our heroes in the early sixties leading a movement of truly experimental use of camera, footage and projection, Lithuanian emigré tot he US in 1949, founder of the New York Filmmakers Coop… showing us that a camera does not need to be hold steady, that film can be kept as a raw capture of casting and reflecting of lights… turning “failed” footage into art… footage that would be thrown by most people who consider themselves cineasts… thus communicating the sensuality our senses may experience when exposed to the flickering of light and shadow and the wind blowing in a microphone.
~
I hear in my minds ear the rattling sound of 16 mil projectors and I travel back to these murky places where half a century ago the Filmmaker Coop movies where shown…(unlike the grandiose museum retrospectives theat befell him in the last decade). Then I had no means then to visit NY, but saw his and related movie material of the NY Coop in London in gigs organised by the London Filmmakers Coop… at that time we did make a Dutch version for distributing ‘projecatble materials’, de Nederlandse Filmmakers Coöpertatie (its headquarters with Piet Verdonk in Eindhoven)…
~
projectable material is the right term because what Mekas ‘cum suis’ did stand for was not meant to compete in anyway with the standard cinema formats we are used to… it brought into being a new autonomous audio-visual medium.
~
This tableau I just made in his honour… a link to an excerpt of his 1969 movie Walden on Vimeo goes hereby…

Jonas Mekas – Walden (Excerpt) from Re:Voir Video on Vimeo.

PvdA heeft spijt van eigen afbraakbeleid sociale huurwoningen

We lopen vast warm voor de verkiezingen met dit PvdA affiche… dat de neo-liberale koers van deze in oorsprong sociaal democratische partij – zoals 50 jaar geleden ingezet en sindsdien goed volgehouden – samenvat (afbraak van dat wat eerst bereikt leek). “Partij van de Afbraak” dat zeiden we hier als Amsterdamse buurtactivisten al in het jaar 1968.

Denk niet enkel aan de grootsteedse en grootschalige sloop- en bouwplannen van deze partij in Amsterdam, maar ook hoe de PvdA mee geholpen heeft met het in- en doorvoeren van tal van neo-liberale belastingplannen, zoals ‘de verhuurdersheffing’ waarbij woningbouwverenigngen belasting dienen te betalen omdat zij hun maatschappelijke functie – sociaal verhuren – vervullen… ja nu doet de partij – althans wat er nog van rest – een armzalige poging om op die neo-liberale koers terug te komen, met een kleine aanpassing hier en daar als het gaat om de ‘woon-sector’..(**). denkend dat daarmee de nieuwe verkiezingsnederlaag die in zicht komt gekeerd kan worden.

Kiezers slopen nu al verkiezing na verkiezing deze partij – koekje van eigen deeg kan je zeggen – hoe laag ook het aantal volksvertegenwoordigers in de verschillende fora, de partijtop doet net alsof zij bovenop een bergtop staan in ontkenning van de realiteit dat ze bovenop een hoopje puin staan.

---

(*) Ik denk dan aan de journalist Henk Bakker (lid van de Aktiegroep De Lastige Amsterdammer) die zijn lidmaatschap van de PvdA opzegde en de redenen ervan uitlegde in deze brochure: “Partij van de Afbraak” (1974) een brochure van 60 pagina’s, zit in de collectie van de Universiteitsbibliotheek Amsterdam:

http://www.worldcat.org/oclc/66037702

(**) Zie artikel in Cobouw van 16/1/2019: “In het kabinet Rutte II was de PvdA samen met de VVD verantwoordelijk voor de invoering van die heffing, die volgens velen bestuurders van corporaties de investeringskracht danig verminderd heeft.” lees verder op https://www.cobouw.nl/woningbouw/nieuws/2019/01/pvda-heeft-spijt-van-molensteen-verhuurdersheffing

 

Bakken vol reacties op de VERHUURDERSHEFFING zijn er on-line te vinden, het is een typisch voorbeeld van belastingwoeker, waarbij de effecten van speculatie op de onroerend goed markt, die resulteren in de WOZ-waarde van een pand (Wet Waardering Onroerend Goed Zaken) door de overheid belast worden (met ander woorden de overheid speelt mee in het speculatiespel van waarde gebaseerd op verwachtingen in de toekomst… immers stijging van verwachte waarde in de toekomst is merendeels gebaseerd op ‘waardevermeerdering zonder waardetoeveoeging’… dit leidt tot dat wat wel de huizenbubbel/ballon genoemd wordt en die groeit en groeit en groeit (waarbij de handige speculanten met voldoende ver/koop dynamiek de winsten opstrijken) … dit totdat de huizenballon barst en heel de samenleving de rekening gepresenteerd krijgt voor deze windhandel. CRISIS! heet het dan… en dat wordt dan een jaar lang iedere dag via het NOS journaal, met al die neo-liberalen specialisten die daar aan het woord komen, ons ingewreven.

 

Zelfs de door de managerskaste overgenomen neo-liberale woningcorporaties vinden die verhuurdersheffing te ver gaan… hier dus een link naar zo’n uitspraak op de web-site van de Verening van Woningbouwcorporaties…

~

Woningcorporaties moeten over hun woningbezit jaarlijks een verhuurdersbelasting betalen. Geld dat zij niet meer kunnen investeren in sociale woningbouw

~

Lees verder op:

https://www.aedes.nl/dossiers/verhuurdersheffing.html

XS4ALL een merknaam geeft geen garantie… beter XCHNG_CTRL

KPN gaat merknaam XS4ALL opheffen….. (*)

Op Facebook reageerde ik op bovenstaande XS4ALL handtekeningenactie met deze tekst:

de idee van  XS4ALL uit 1993 werd XS2ALL 

– access 2 all our data –
– with us users more and more out of control –

tijden zijn veranderd wij behoeven nu

XCHNG_CTRL 
– exchange under our (own) control –
– deciding to whom we give access of what – 

XS4ALL werd al jaren terug (1998) opgeslokt door KPN
om nu weer uitgespuugd te worden

Ik lees de tekst van de handtekeningenactie
maar begrijp niet wat er nu bedoeld wordt…
Waartegen? Waarvoor?

Een actie om een merknaam te laten voortbestaan lijkt mij niet meer dan een daad uit nostalgie om een verleden terug te halen dat al lang verdwenen is en nooit meer terugkomt. Zelfs de positie van werknemers bij de KPN afdeling XS4ALL zal er uiteindelijk niet door beveiligd worden (de belangrijkste redenen achter bovenstaande handtekeningenactie die niet expliciet gemaakt wordt).

Ik schreef eerder op Facebook spontaan onderstaande ontboezeming als reactie op een posting van een vriend van mij over de KPN en XS4ALL op zoiets ouderwets als een email-list, te weten die van internet-activisten, stammend uit dezelfde periode als de oprichting van XS4ALL, genaamd nettime… (mailing lists for networked cultures, politics, and tactics) een verzendlijst via email van discussies ontstaan in een tijd toen er geloofd werd in een sociale revolutie die via het internet gestalte zou krijgen:

---

“Wel aan alles gaat eraan
hetgeen ooit XS4ALL was bestaat al lang niet meer
wie heeft de infrastructuur in handen?
de conglomeraten
namen zijn wegwerpartikelen
wie herinnert zich nog de niet geprivatiseerde PTT, als Post Telegraaf Telefoon?
zoals de POST ooit grote gebouwen in de stad, genaamd postkantoor
nu een gepropt in een kiosk of sigarenhandeltje hier of daar
dat zijn post nauwelijks naar binnen kan halen
wat zakken en pakken op pallets met zwenkwielen op de stoep 
en als het druk is staan de mensen (zoals bij de KPN servicepuntje Waterlooplein) zelfs buiten half in de regen
dat is er geworden van de paleizen van Tante Pos…

dus dient niemand verbaas te zijn dat de KPN zich zelf voor de zoveelste keer herschoffelt en alle het overbodig geachte eruit haalt.

Dit bericht gaat ook via de kabels van het conglomeraat met de K de P en de N of die van de Z, de I, twee maal een G + een O…. die het weer pachten of verpachten aan anderen, enkel het computer-management-systeem weet nog wie of wat op welk moment in de tijd formeel gesproken eigenaar van de gebruikte data-communicatie-infrastructuur was of is.

Zijn wij soms verstekelingen op dit netwerk waaraan niets ‘eigens’ meer is?

Moet ik mijn abo bij Ziggo opzeggen? Een ander dat bij de KPN, Vodafone, of welke ‘provider’ dan maar ook?

Is er ergens een onbesmette kabelaar te bekennen tussen hier en Tokyo?

Ik denk van niet.

Moeten we dan al die kabels uit de grond trekken?

Zijn er hackers die de data van ons digi-verstekelingen ‘ondergronds’ weten te smokkelen ?

Zijn niet alle succesvolle pioniers van toen – zoals de Digitale Stad, Hacktic, XS4ALL – geworden tot de nieuwe en uiteindelijk ongewenste fuserende en herschoffelende ondernemingen van morgen?

Wordt niet alles wat – al was het maar even – succes heeft overgenomen samengevoegd, opgeschoond, doorverkocht, uitgekamd op alles wat niet winstgevend is en de rest opgeheven?

Is een stabiele ideële organisatie die niet meegaat met de tijd van maximalisering van gewin NIET het gruwelijkste wat een samenleving gedreven door marktwerking kent?

In welke mate was en is XS4ALL (ooit) een ideële organisatie?

Hoe zit het met de korte golf? …het verzenden van berichten via de stratosfeer, is dat gebied van kaatsende radiogolven die digitaal omgezet kunnen worden nog vrij?

…of rest ons nog slechts de postduif en de fietskoerier, oh nee ook die laatste is vermarkt met een Über app.

Ja ik zie mijzelf nog fietsen – jaren geleden – door de Flevopolder naar een tentenkamp op een weitje in de polder met allemaal discussiërende hackers…

Galactic Hackersparties had je toen (ook nog een keer in poptempel Paradiso)… ik ben er geweest in een verleden vol met idealen die als een salamiworst plak voor plakje afgesneden en opgegeten werden door de winstmaximaliserende conglomeraten…

…hoe lang terug was dat al niet, dat revolutionaire elan van datacommunicatie? 1993 of zo…

Zijn er dan geen nieuwe datageuzen?

… zitten die diep verborgen in het oude medium van een mailinglist zoals de nettimers?

… gaan zij de KPN torpederen? al was het maar een poging met een publicitair karakter?

… moeten we met zijn allen XS4ALL uit de KPN wegkopen?

… hoeveel energie zal dat kosten en kan die niet beter ergens anders voor gebruikt worden?

Wie moer er aan de macht komen om al die kapitalistische kabelaars te nationaliseren en zijn we als dat ooit maar zou gebeuren niet veel verder van huis?

De Rijkskabelaar is ook de Rijksbeknibbelaar…. de Rijkswebwachter…

… denk eens in het het rijksgeregelde dataverkeer in de voormalige Soviet Unie, China, Cuba, Iran…

Kan dan Brewster Kahle met zijn kennis en het Internet Archive en de Way Back Machine een nieuwe superorganisatie, als alternatief voor Google en wat al niet meer realiseren?

Is het nieuwe world wide web systeem al klaar? van die menselijke God die het World Wide Web schiep…. ik lees

“Tim Berners-Lee unveils radical plan for the fabled ‘New Internet’ that will decentralize the global system and allow users to take back control of their data from sites like Google and Facebook….”

Kunnen we daaraan bijdragen, daaraan meedoen? Dat lijkt me beter…

zie deze wiki:

“Solid (Social Linked Data) is a web decentralization project led by Tim Berners-Lee, the inventor of the World Wide Web. The project is run from the Massachusetts Institute of Technology (MIT). The project “aims to radically change the way Web applications work today, resulting in true data ownership as well as improved privacy” by developing a platform for linked-data applications that are completely decentralized and fully under users’ control rather than controlled by other entities.”

XS4ALL betekent nu dat wij allen met al onze sterktes en zwaktes digitaal toegankelijk zijn voor het winstbejag conglomeraat dat als een duizendkoppig monster steeds andere merknamen gebruikt om een onstilbare honger naar profijt te voeden met ons dagelijkse gedoe op het internet.

XS4NONE is dat het enige antwoord daarop?

Kan XS4ALL veranderd worden in XCHNG_CTRL?

… toegang voor hen die wij uitkiezen tot dat wat wij beschikbaar wensen te stellen. Publieke algemene toegankelijke informatie kan daar een onderdeel van zijn.

SOLID

Berners-Lee has seen his creation debased by everything from fake news to mass surveillance. But he’s got a plan to fix it.

——

Postscript

Ik kreeg een reactie op bovenstaande tekst van Peter P.

Peter van der P Het bestaan enerzijds van xs4all als eigenzinnige en niet alleen maar commerciële provider (zie de steun aan Zuid-Afrikaanse jongeren op dit moment) en anderzijds een compleet andere datastructuur zijn volgens mij twee verschillende zaken. De kabels waarover de data gaan zijn per gebied van iemand anders, hier zijn ze van KPN en van de kabelmaatschappijen als Ziggo, die hun tv-kabels monopoliseren.
Zie ik het goed dat er met het opdoeken van xs4all een meer uitgesproken monopoliesituatie gaat ontstaan, waarbij KPN niet alleen de kabels bezit maar ook een vollediger zeggenschap over de toegang? En biedt dat wellicht extra mogelijkheden tot tegengas?

en schreef deze reactie:

Tjebbe Van Tijen Natuurlijk heeft XS4ALL een aparte geschiedenis, ik denk aan het faciliteren van data-communicatie van de oppositie tegen de de wisselende regimes in Belgrado… op het hoogtepunt van onderdrukking aldaar… maar dat alles neemt niet weg dat Xs4ALL besloot om de regen onafhankelijke bedrijfsrechtelijke onafhankelijkheid in te ruilen voor een afhankelijke binnen een geprivatiseerde staatsfirma als KPN. Hoe gedetailleerd ook de vrijwaring tegen inmenging, de onafhankelijkheid werd ermee opgeheven. Daarop concerteert zich mijn overdenking. 
Zie het statenrechtelijk, als je als klein land een regeling aangaat met een veel groter land dan wordt je onontkomelijk een vazalstaat.
Er moet contracttechnisch een optie zijn geweest om een aangegane inlijving van XS4ALL in de KPN weer ongedaan te kunnen maken. Mocht die er zijn, waarom horen wij daar niet van? Ik vermoed dat die er of niet is, of dat de ‘echtscheiding’ dusdanige financiële verplichtingen met zich brengt dat in de praktijk een uittreden van XS4ALL uit het conglomeraat KPN praktisch onmogelijk is, of direct zou leiden tot een faillissement.

Laten we wel wezen ook de KPN kan opgeslokt worden door een andere data-moloch… 

Peter van der P stip het al aan het samengaan van leverancier van data-communicatie met dat van toegang krijgen tot data van de klanten. Dat is zulk een totale chaos (vanuit het gezichtspunt van de klanten/gebruikers) met de staat als Rijkwachtmeester van dat wat de staat wenst te definiëren als privaat-gebied (dezelfde staat die weer sleepwetten heeft gemaakt die ons allen tot verdachten maken en dus toestaat dat onze data constant door de zeef van de politie gehaald wordt) … ik zie iet in in welke mate XS4ALL een wezenlijk verschil zou weten te maken in welke mate ongewenste toegang door wie of wat dan ook tegen gegaan wordt.

Het lijkt mij dat er vooral sprake is van een nostalgisch verlangen naar tijden die voorbij zijn… toen het internet, toen het World Wide Web nog tot het beloofde land van melk & honing van mens bevrijdende communicatie leken te behoren, vrij van al die winstmakerij, pioniersgebied van gelijkheid, zuster- en broederschap.

Natuurlijk niets van dat alles bestaat… maar wellicht is het zo, dat hoe groter de datastromen, hoe gedifferentieerder de kanalen waarlangs gebruikers hun data aanbieden en uitwisselen, hoe meer dynamische vrijruimte (Freiraum) er bestaat.

Ik gebruikte in mijn eerste tekst niet voor niets de term data-verstekeling. Daar ligt de toekomst…

 

Tjebbe van Tijen 12/1/2019

---

---

(*) Dutch incumbent KPN will no longer offer new subscriptions to its Telfort, Telfort Business, XS4ALL and Yes Telecom brands. Customers of these brands will be brought under the KPN flag. For customers of these brands nothing will change’, according to the provider. Both Telfort and XS4All offer triple pay packages including IPTV from KPN. The change will be implemented in the course of 2019 and 2020. “With the focus on the KPN brand, we will expand KPN’s services with the best elements of the individual brands’, said Jean-Pascal Van Overbeke, Head of KPN’s Consumer Market. “These include the highest rated XS4ALL service, Telfort’s affordable value-added services and Yes Telecom’s personal service and expert business advice.” XS4All is the third-oldest ISP in the Netherlands, after NLnet and SURFnet. XS4All was the second company to offer internet access to private individuals, since 1993. The provider was acquired by KPN in December 1998, but remained an independent subsidiary. After the KPN announcement, former XS4All employee Kirsten Verdel has started a petition to keep the brand alive, which attracted over 8,000 signatures within a few hours.

---

---

---

Amsterdam: eindejaarsinvasie AUTOFIELE DEBIELEN in hun eigen file

eindejaarsinvasie

AUTOFIELE

DEBIELEN

in hun eigen file

~

(eigen observatie vauit huis en op straat: één aaneensluitende bijna stapvoetsfile van IJtunnel tot Muntplein; velen die de stoplichten negeren, het eenrichtingsverkeer niet begrijpen en op verkeerde punten proberen te ontsnappen waar geen ontsnappen aan is)

… meer nog dit jaar dan vorig, dat is in het kader van het milieubewustzijn van de gemiddelde Nederlander. Heeft GroenLinks gedacht aan autovrije eindejaarsdagen voor de binnenstad? Natuurlijk niet die partij geeft rechts voorrang en en is zo groen als een stoflong. Parkeerplaatsen in het Centrum: OP! Parkeergarages in het Centrum: VOL! (Kassa voor de gemeente en garagehouders). Ja we hebben grijze dagen nu… laaghangende bewolking, zo ook de uitstoot van die files van CO2 tot fijnstof. Nu tegen zessen luwt het wat. Straks als de autofiele provincialen met hun verveling uit arremoede weer naar huis terug zijn getuft, wordt het eventjes rustig, maar geen zorgen voor de reuring aanbidders na middernacht is het hier weer raak, dan met taxis van de Centrales alsook Über (vaak rijden chauffeurs voor beiden)… lekker tot een uur of zes in de morgen, om nog maar niet te spreken over de autofiele debielen die hier het oude voor het nieuwe jaar komen verwisselen en dan en masse fout plegen te parkeren vanuit de kennis of het gerucht (zullen we mee maken) dat er op oudejaarsnacht geen parkeercontroles zijn.

~

Wel dient vermeldt dat het twee dagen, na de onverwachte kersnachtfiles hier, verhoudingsgewijs rustig is geweest wat betreft auto/taxi stromen… de stilte verscheurende zatte en stoonde waggelende idioten te voet dan niet meegerekend.

~

Gaat het ooit goed komen met het veralgemeniseerde milieubewustzijn? NEEN is het antwoord…

~

Want… hebben al die autofielen uit de provincie maar gedacht of overwogen om hun automobiel aan de rand van de stad te plaatsen, park & ride naar de binnenstad met trein, metro Oost en Noord?Zuidlijn? … NIETS daarvan.

 

Verstirde Nacht: kerstliedje van over de Blauwe Brug in Amsterdam

Kerstliedje anno 2018…..

uitkijkend op de Amsterdamse Blauwe Brug met daarachter het pretindustrieterrein Rembrandtplein, pas na zes uur in de ochtend van eerste Kerstdag werd het bijna stil…

---

NB 1: dit hebben wij deels aan voormalig burgemeester Van der Laan te danken die dacht in al zijn “wijsheid” dat het tot zes uur oprekken van openingstijden op het pretindustrieterrein Rembranndtplein zou leiden tot een vermindering van de overlast… (de idee was dat niet allen in één keer de straat op gegooid werden) in de praktijk is nu de overlast met drie uur verlengd en de worden de omliggende buurten hele nacht op de weekeinden en in de vakantieperioden verpest… De meesten van de omwonenden hier hebben het geluk dat zij slaapkamers hebben die niet aan de straatzijde zijn… ik heb dat niet, woon in een hoekhuis.
–
Overlast met kerstnacht is NIEUW… verleden jaar was dat nog niet zo… Übertaxis zijn het verder die de overlast gigantisch verergerd hebben, van de Munt tot bij mij onder aan de andere kant van de Blauwe Brug is het op uitgaansnachten tot één grote taxistandplaats geworden…  groepjes mensen die druk in de weer zijn met hun mobiele telefoon om die ene goede Über-taxideal te regelen… er komen meer taxis op deze stroop af dan er passagiers zijn… dan gaan die taxi’ die bot vangen als ware het een carousel rondrijden, wachtend op een nieuwe kans voor een vrachtje…  zo ontstaan er nachtfiles, wat bij het ongecontroleerd uitladen en inladen op elke mogelijke plek leidt tot opstoppingen en het getoeter waarover ik spreek in het kerstliedje.

Af en toe worden er verkeersregelaars ingezet, maar die arme mannen zijn maar met zijn drieën… dan ontstaan er ook vechtpartijen van dronken gasten met de verkeersregelaars en alle ophef die dat geeft… dat is geen handhaving dat is dweilen met de bierkraan open…

NB2: zoals de tekst zegt is het niet “Vrede op Aarde” maar “Wrede Ontaarden”

NB3: de politie heeft (gelijk met een aantal andere beroepsgroepen) de aartsengel Michael als ‘beschermheilige’. De politie wordt op het Rembrandtplein zelf wel ingezet om de gevolgen van de pretindustrie aldaar met ongebreideld tappen, gecombineerd met slikken en snuiven, te controleren. Blikken vol politieagenten, politie te paard zelfs, plus een brigade van horeca-wachtlopers  worden op uitgaansavonden en de nachten die door lopen tot 5 à 6 uur in de morgen ingezet. Kosten nog moeite worden gespaard om deze alcohol-overconsumptie-industrie gaande te houden. Bescherming van de omwonenden tegen de gevolgen daarvan, zeker die ‘van over de brug’, schieten er dan bij in. Waar blijft, of wie is toch de beschermheilige van de bewoners?

---

In 2008 was het al uit de hand gelopen met de ‘uitgaanspleinen’, nu lijkt dat woord een eufemisme… ik spreek dan ook over ‘pret-industriegebeiden. Wie onderstaande reportage nog eens wilt terugkijken, hier is een YouTube link…

Deed net een onderzoek naar nachtelijke foto’s en video’s van Het Leidse- en Rembrandtsplein op het internet. Opvallend weinig, geen enkele bruikbare (sfeer) documentatie). Hoe zou dat komen? Houd mij aanbevolen voor links, suggesties. Tijd om de huidige toestand eens zorgvuldig te documenteren, inclusief cijfermateriaal.. hoeveel bars, dancings, eettenten, met welke vergunningen… bezoekersaantallen, incidenten, wat wordt er uitgeven, wat zijn de omzetten, de winstmarges, hoe zit het met het witwassen en belasting ontduiken, ga maar zo door…  wij mussen dat soort onderzoek en de bijbehorende statistiek.

De grensen tussen dat wat bij dit soort pretindustrieterreinen legaal of illegaal gebeurd zijn ook zo helder als de overgang van de kleuren van de regenboog.

Ook vind ik dat de politie gedwongen moet worden om alle meldingen over overlast per gebied op zijn minst blijvend in een statistiek weer te geven, waarbij ook aangetekend dient te worden of er wel of niet op een melding gereageerd is. Dan pas zal duidelijk worden dat je wel kunt melden, maar dat er meestal niet op gereageerd wordt of te laat. Het zou best kunnen dat de politie zoals zij al sinds mensenheugenis zegt bij kritiek – dat zij onderbemand/bevrouwd zijn, dat zou reden temeer zijn publiek verantwoording te geven van het aantal meldingen, gerelateerd aan het meldingsgebied en het al of niet optreden. Nu gebeurd dat niet zichtbaar voor het publiek en we kunnen ons afvragen of de burgemeester en andere ambtenaren die dagelijks de cijfers krijgen over de publieke orde, zulk een inzichtelijk gemaakte politie-adminstratie te zien krijgen.
Op mijn meldingen wordt al twee jaar lang iet (meer) gereageerd. Ik denk meestal niet in conspiratie, maar vraag me nu af of er geen notitie in de database staat dat die meneer daar en daar teveel “zeurt”.

Geweld op Amsterdamse pleinen loopt spuigaten – Published on Dec 17, 2008 SUBSCRIBE 70 Het geweld op de Amsterdamse uitgaanspleinen Leidseplein en Rembrandtplein loopt de spuigaten uit. Na een avondje gezellig stappen gaat het uitgaanspubliek – vaak onder invloed van alcohol en drugs – hier met elkaar op de vuist. Alleen al in de Leidsepleinbuurt telde de politie tussen 2003 en 2007 meer dan tweeduizemd geweldsincidenten. Netwerk volgde agenten tijdens hun werk op zaterdagavond in deze buurt.

---

Wie iets van de sfeer wil proeven van vlak over de Blauwe Brug bij mij als het weer eens uit de hand loopt, bekijke deze AT5 video uit 2008 (ook al weer een poos terug, maar dit soort incidenten blijven voorkomen) ….

---

Nog twee fotootjes – ter afsluiting – van de Über-Taxi-Praktijk… een soort Pokemon zoektocht van klanten gewapend met hun mobiele telefoon en Über-taxichauffeurs die degenen die hen net geboekt hebben proberen te ‘spotten’… dat lukt vaak niet direct, je ziet vaak meer dan drie pogingen voordat de juiste match gemaakt is… ieder match-check betekent stilstaan (meestal midden op de weg).. in/uitladen vindt ook vaak midden op de rijweg plaats. Klanten zijn vaak in groepjes en luidruchtig. Een op de twintig “taxi’s” is voorzien van een super luide geluidsinstallatie die je op tientallen meters afstand nog hoort.

 

TOUWVERBINDINGEN tableau in memoriam Adje Leeflang 1950 – 2018

68 is Adje geworden. Dat was ook het jaar in de vorige eeuw dat ik Adje leerde kennen. Hij behoorde tot de groep van ‘openbare samenzweerders’ waaruit in december 1968 het Woningburo de Kraker ontstond. Samenzweringen in een het keldertje in van het Diogenes pandje Koestraat 7 in de Bethaniënbuurt, die op de vrijdagavonden openbaar werden voortgezet in Koffiehuis Jan Bisschop, om de hoek op de Kloveniersburgwal. Boven het keldertje woonde de beeldhouwer en restaurateur Hans ’t Mannetje, oprichter van wat toen in 1967 nieuw was, een buurtactieblad, Het Geïllustreerd Bethaniënnieuws.  Het blad was een protest tegen het eerste bestemmingsplan voor de Amsterdamse binnenstad (gebaseerd op de vernieuwde wet op de Ruimtelijke ordening) waarbij niet enkel de bebouwing stevig ‘uitgekernd’ zou worden, maar ook het sociale karakter van de buurt geheel dreigde te veranderen, van een gemengd wijkje met een breed scala aan inkomensgroepen en beroepen tot een ‘beparkt’ elitewijkje voor de betere burgerklasse.

Het moge niet gebruikelijk zijn bij het schrijven van een ‘in memoriam’, maar ik doe het toch, een opsomming van namen van hen die ik mij herinner uit de oergeschiedenis van de moderne kraakbeweging: Rob en Saar Stolk, Lou van Nimwegen (ex provo’s die de vrijheid van drukpers konden beoefenen omdat ze er zelf een hadden); Tom Bouman (ex-journalist bij Het Parool die zich aangesloten had bij één van zijn journalistieke onderwerpen, de provobeweging); Robert Hartzema en vriendin Carolien van Eelen (Robert, een kunstgeschiedenisstudent betrokken bij wat toen nog in een ludiek stadium verkeerde, de kunstenaarsgroep Internationaal Instituut voor de Herscholing van Kunstenaars (met Dibbets, Van Elk en Lucassen); Pieter Boersma (fotograaf van acties op de grens van kunst en politiek); Otto Schuurman (student Filmacademie die een Volkswagenbusje had en de logistiek verzorgde), Ruud Strietman (student Academie voor Bouwkunst en initiatiefnemer van een beroemde kraakactie – nog voordat dat woord gebruikt werd – in 1963 in de Generaal Vetterstraat); Gerard van den Berg (werkloos timmerman en radencommunist die ons historisch bewustzijn probeerde aan te praten); Pieter Niers en Hans Elzinga (psychologie studenten, waarbij Hans ook uitgever van een cultureel underground blaadje was, Psy-In); Josien Eissen en haar zoontje van twee Michiel (mijn later vriendin, bij haar toenmalige vriend weg, wilde op zichzelf gaan wonen); ikzelf een aan kunsthandel en galeriewezen ontsnapte straatkunstenaar die als beroep opgaf ‘cultureel coördinator’). De opsomming is incompleet maar brengt de sociale mengelmoes in herinnering waaruit de kraakbeweging ontstond. Wij gingen een verbinding aan die zoveel in beweging deed zetten.

Adje behoorde in deze groep tot de studentenfractie, met de N.V. Prolurk als het verbindend imago van een groepje studenten aan de Universiteit van Amsterdam (met onder meer Hans Elzinga en Pieter Kuyper). Zij wilden niet ‘de maatschappij’ maar hun eigen ‘dagelijkse leven’ veranderen. Belabberde woonruimte, woningnood, was zo’n punt dat niet op de agenda van revolutie predikende studentenorganisaties als ASVA en SVB stond. Organisaties nog ouderwets gebaseerd op lidmaatschap met enkel stemrecht voor hen die “een census van ƒ19,50” betalen, zo staat in een pamflet uit die tijd van de N.V. Prolurk te lezen. Het pamflet – dat dateer van 6 februari 1969 – zegt te spreken namen het “studentenproletariaat” en stelt dat de (tot doel in zichzelf geworden) studentenorganisaties er naar moeten streven zichzelf overbodig te maken:

“SVB, NSA, PSO enz. worden ontbonden wegens verregaande overbodigheid.”

Die overbodigheid wordt in de daaropvolgende periode manifest. Universiteiten worden door ministeriële beschikkingen gereorganiseerd wat een stroomlijning van het bestuursapparaat inhoudt waarbij efficiency het wint van democratie. Studentenorganisaties stellen zich te weer, gaan in overleg, overleg dat niets oplevert. Het beeld van de Franse opstand uit 1968 staat een ieder nog voor ogen. Bezetting van de universiteit is op de lippen. De ASVA (Algemene Studenten Vereniging Amsterdam), doet wat pogingen om tot bezetting van het bestuurscentrum, het Maagdenhuis, te komen, maar ziet er bij de minste tekenen van inzet van politie vanaf. Nieuwe losse verbanden van studenten, scholieren en werkende jongeren stellen uiteindelijk de daad, ‘directe actie’, bezetting van het Maagdenhuis mei 1969. Voorzitter Johan Middendorp van de ASVA is “verbaasd” als hij van de geslaagde actie hoort en spoed zich naar het Maagdenhuis, zoals Lenin in 1917 in allerijl van Zürich naar Sint Petersburg de trein nam nadat de machtsovername al een feit was.

20 mei 1969. Ed van Thijn op de rug gezien, pleegt ruggespraak met drie bezetters van het Maagdenhuis. In het midden Johan Middendorp voorziter van studentenvereniging ASVA, rechts Adje…

Ook Adje en Rob Stolk zijn bij de bezetting betrokken, Rob neemt met een aantal andere ‘typografen’ de huisdrukkerij van het Maagdenhuis over… een stroom van pamfletten is het resultaat. Er is een foto (gedateerd 20 mei 1969 van de hand van Ed van der Elsken) waarop Adje te zien is in het raam van het Maagdenhuis samen met ASVA voorzitter Middendorp, plus nog een andere bezetter waarvan ik de naam niet ken. Zij spreken met Ed van Thijn (toen 2e kamerlid PvdA), die op straat staand, zegt te komen onderhandelen over het opgeven van de bezetting (zeker niet zijn solidariteit komt betuigen). Wat er daar besproken is weten we enkel van horen zeggen. Geen bandrecorder in de buurt, laat staan al die videocamera’s die we nu hebben. Zeker is dat Middendorp, die verslag doet aan de algemene vergadering van de bezetters, maar ten dele verslag doet van wat er bij dit ‘raamgesprek’ gezegd is. Onder druk van de studentenbonzen zwichten de bezetters voor dreiging met staatsgeweld. Wel wordt er passieve weerstand geboden en worden alle bezetters stuk voor stuk het Maagdenhuis uitgesleept door politie en marechaussee. De studentenbezetters komen er met een boete maar zonder strafblad vanaf (de autoriteiten zijn beducht voor een te groot aantal geknakte studentencarrières), de niet studenten uit alle maatschappelijke geledingen (typisten, kantoor- en magazijnbedienden, kunstenaars, huisvrouwen, bouwvakkers, werklozen) worden minder coulant behandeld. Rob Stolk is trouwens de enige die een gevangenisstraf moet uitzitten omdat hij consequent weigert deemoedig in de rechtbank te verschijnen of de hem opgelegde boete te betalen.

Vanuit onze groep, waarin ook Adje zat, werd nog tijdens de Maagdenhuisbezetting een pamflet opgesteld aan de bezetters, waarbij – in de trant van die tijd – een hele tris namen van min of meer imaginaire organisaties stond: “federatie van onafhankelijke vakgroepen, drukkersbelangengroep, woningburo de kraker, gedecentraliseerde filmgroep, vrienden van het onafhankelijke lied.”
De tekst ging wel wat verder als een roep om meer inspraak zoals in de meeste pamfletten van de inmiddels door de studenten-vakbondsbonzen gecontroleerde bezettingsactie, zo lees ik (in de database van Amsterdamse pamfletten van Frans Panholzer gedateerd op 18 mei 1969) deze samenvatting:

“Wij zijn solidair met jullie bezettingsaktie, omdat iedere bezetting ontkenning van bezit is. Hoed je voor studenten-vakbondsbonzen, die deze aktie alleen misbruiken om tot een betere onderhandelingspositie te komen met de marionetten van de machthebbers. Zij maken deze aktie tot díe vernieuwing, die het sisteem nodig heeft om de bestaande verhoudingen te kontinueren. Bevrijdt je uit dit isolement. Bevrijdt je van de door de (studenten)pers opgedrongen leiders, van je privileges als student. Praat niet over het haalbare binnen het sisteem: verwerp het sisteem. Houdt de macht aan jezelf, vorm je eigen aktie-komitees. Delegeer niet, maar diskussieer en kommuniseer. Ken de Algemene Vergadering geen beslissingsrecht en beslissingsmacht toe, maar laat de algemene vergadering een voortdurende konfrontatie van ideeën zijn.”

Het is een tekst die wij – zoals meestal in die tijd –  collectief geschreven hebben, een tekst die in weinig geschiedbeschrijvingen van het jaar 1969 aangehaald wordt. Het ademt vooral de geest van de radicale bezettingscomités in Frankrijk, zoals die van het Comité Permanente de l’Occupation de Sorbonne in mei juni 1968, waarbij compromisloze ‘situationisten’ van zich deden spreken. Wij zijn ons bewust van dat wat in het Franse politieke jargon ‘récuperation politique’ heet, de kaping, omdraaiing, verdraaiing tot in het tegendeel… ‘inkapseling’ is het Nederlandse woord hiervoor.

Aldus geschiedde. Tegen straatdemonstranten en Maagdenhuis-sit-in-bezetters werden knuppels, traangas, arrestantenwagens en gerechtelijke vervolgingen ingezet. Dit leverde voor hen, die in opstand kwamen, buiten grote frustratie niet meer op dan een soort tandeloze inspraak van studenten bij het universiteitsbestuur.

Niet veel later zijn wij verbonden door het ‘imago’ van Woningburo de Kraker weer actief en dan met een bezettingsactie direct ten behoeve van onszelf, want dat is de basis idee en kracht van de kraakbeweging: LOS JE EIGEN WONINGNOOD OP!

De bezettingsactie is in de Damstraat, verdiepingen van een pand boven een bakkerij waarvan de woningen aan de woningvoorraad onttrokken zijn ten behoeve van de uitbreiding van een hotel. Je zou anno 2018 zeggen dat deze actie waarbij woningnood en toeristenindustrie als verband houdende begrippen aan de orde komen, bijkans visionair is. Ik geef hieronder het hele pamflet in facsimile weer en je leest hoe ook de onderdrukking van het verzet van de Maagdenhuisbezetting er nog in doorklinkt. Eerst echter de gehele foto die in het tableau voor Adje verwerkt is. Opname van Pieter Boersma en een aparte foto van een handgeschreven manifest op de voordeur van de opgang naar de bovenwoningen [klik op foto’s voor een grotere versie].

De kraak in de Damstraat was niet de eerste actie van Woningburo de Kraker, de eerste was in de Nieuwmarktbuurt op 21 december 1968 het waren de bovenverdiepingen van het pandje Keizersstraat 1, waar toen een kapper zat. Die actie werd nog voorbereid in de kantine van de Academie voor Bouwkunst aan het Waterlooplein. De actie mislukte, zo ook de volgende poging in de Dapperbuurt in de Van Zesenstraat, de daaropvolgende begin februari 1969 in de zelfde buurt, Wijttenbachstraat, was wel succesvol en hield stand tot oktober 1969. Samen met filmacademie student Ruud Schuitemaker maakte ik over die actie destijdss een radio-documentaire voor het jongeren-programma Sjook van Theo Stokkink. Die documentaire kan on-line beluisterd worden…  De eerste stem die je hoort is die van Tom Bouman die de tekst van Provo’s Witte Huizenplan voorleest.

Op het balkonnetje boven van links naar rechts: Pieter Kuyper, Adje Leefland, Rob Stolk, Carolien.., Pieter Niers. In het raam verdieping eronder het zusje van Saar Stolk Hennie met …. ik weet het niet meer, volgens Saar Stolk is het misschien Tanja Bodijn. Links onder op de rug gezien Josien Eissens. Adje – op het balkonnetje – houdt een hijstouw vast.

x

In de erker Carolien en Robert Hartzema, Rob Stolk die een gekke bek trekt, Pieter Niers, Tom Bouman en Adje. Let op de ‘loper’ een sleutel die op veel voordeuren in Amsterdam van die jaren paste.

Het pamflet van de Damstraat bezettingsactie

=============
Het is deze terugblik op een halve eeuw terug, die kan verduidelijken wat mij met Adje verbindt in het heden, die doet begrijpen hoe gelukkig het mij maakte om in de afgelopen twee jaar Adje weer regelmatig te zien en te spreken. Wij waren elkaar sinds het midden van de zeventiger jaren half uit het oog verloren nadat we nog tijdens de acties in de Nieuwmarktbuurt enkele jaren gezamenlijk aan het maken van publicaties, zoals het Amsterdams Weekblad, gewerkt hadden.
Nu waren Adje en zijn vouw Anneke (46 jaar bij elkaar) betrokken bij het verwerken van het archief van een gezamenlijke vriend, de architect Dik Tuijnman (1937-2016). Dik kan als kampioen ‘onorde’ aangemerkt worden, dus het was niet met een paar dagen hand en spandiensten te regelen. In zijn woning kwamen we met een groepje van vrienden van Dik Tuijnman regelmatig samen om de chaos om te vormen tot bewaarbare orde. ‘Praten en breien’ karakteriseerde die bijeenkomsten, waarbij het middel – de archiefgroep – ons bij wijle belangrijker voorkwam dan het doel.

Van links naar rechts: Frank Smit, ikzelf, Adje, Marijke Groeneveld, Anneke.

Met Adje had ik die mooie ervaring van als je iemand uit het verleden tegenkomt en je direct de draad weer weet op te pakken, met elkaar een gesprek voortzettend alsof die hele tijd ertussen nooit bestaan heeft. Vertrouwd was mij zijn zachte intonatie, de wat lijzige spraak, niet enkel bedachtzaam, maar ook overgaand naar plotseling spontane invallen. Zo maakte ik die laatste foto van hem terwijl hij op thema gesorteerde boeken van Dik Tuijnman heel netjes met een touwtje erom bundelde. Het was aangenaam warm in die grote kamer met een mooie inval van zonlicht door de grote ramen van de beletage van Sarphatistraat 29, in het huis van Dik Tuijnman, nu van zijn dochter Karen. Was het serendipiteit, georganiseerd toeval, dat de titel van het bovenste boekje op de stapel die hij onder handen had was: “TOUWverbindingen”?

Mij kwam – verleden week – bij horen van zijn onverwacht overlijden het Duitse zinnetje in gedachte..

Der Faden is gerissen

Tjebbe van Tijen 13 december 2018

---

WEER IS DE BEDREIGDE ZWAAN OPGESTAAN – Amsterdam 3 december 2018 prent bij de verwijdering van de “I amSTERDAM” letters op het Museumplein

iHitNews tableau nummer 37 ter ere van het van het verwijderen van de I amSTERDAM letters op het Museumplein in de vroege ochtend van de 3e december 2018; met dank aan Annemarie de Wildt van het Amsterdam Museum voor de foto op de onderste helft van dit tableau, zij was als conservator van Amsterdamse geschiedenis naar het Museumplein getogen om het moment van verwijdering en de situatie pal erna vast te leggen…

Bijschrift op de Facebook pagina van Annemarie de Wildt: “Historisch moment vastgelegd. De iconische I amsterdam letters zijn weg van het Museumplein. Het Amsterdam Museum heeft het werk van David Veldhoen verworven waarin hij de letters heeft verbeeld als een ruïne omgeven door anonieme toeristen. Veel pers, goed moment om deze actuele aankoop die binnenkort te zien zal zijn in Amsterdam DNA te presenteren. En de laatste foto is de eerste letterloze foto van een groep Indonesische toeristen die zich meteen begonnen te verontschuldigen toen ik zei dat de letters weg moesten vanwege het massatoerisme.
#Iamsterdam“

“Het Amsterdam Museum heeft het werk van David Veldhoen verworven waarin hij de letters heeft verbeeld als een ruïne omgeven door anonieme toeristen.”

De prent van David Veldhoen is te zien op zijn web-site: “Tourists pop up, colonise the city and then vanish in the haze. We don’t know who they are.”

De zwaan is van Jan Asselijn, ca. 1650 geschilderd en hangt in de permanente opstelling van het Rijksmuseum in de Eregalerij met dit bijschrift:

“olieverf op doek, h 144cm × b 171cm // Energiek verdedigt een zwaan haar nest tegen een hond. Het gevecht werd in latere eeuwen politiek geduid: de witte zwaan werd opgevat als de in 1672 vermoorde staatsman Johan de Witt, die het land verdedigt tegen zijn vijanden. Met die interpretatie kwam het schilderij in 1800 als eerste aankoop in de Nationale Kunstgalerij (de voorloper van het Rijksmuseum) terecht.”